Bij Ian thuis

Die morgen leek het weer mijn goede humeur te weerspiegelen; er was geen wolkje aan de lucht, en het was 29 graden wat heel warm was voor Cotton. Ik trok mijn mooiste t-shirt en een kort broekje aan. Mijn moeder hoefde pas later naar haar werk, en zat aan de keukentafel. 'Hoi mam!' Riep ik vrolijk. 'Ik kom vanavond later tuis, ik ga naar Ian.' 'Ian?' Vroeg mijn moeder stomverbaasd. Ik was vergeten dat ik mijn moeder zo weinig vertelde, en legde snel uit dat ik eindelijk een vriend had. 'Geen vriendJE?' Vroeg mijn moeder. Ik giechelde. 'Maar dat verklaard wel waarom je de laatste weken zo vrolijk bent. Eerst liep je rond als een depressieve zombie, maar nu ben je weer een beetje jezelf.' Zei mijn moeder lachend. 'Maar vertel eens, waarom had je het eerst zo zwaar?' Zei ze plotseling bezorgd. En toen, legde ik alles uit. Mijn moeder barste in snikken uit, maar toen ze gekalmeerd was vroeg ze: 'waarom heb je me dat nooit verteld?' Daar wist ik eigenlijk zelf ook geen antwoord op. Ze zag mijn blik, en vervolgde snel: 'je kan misschien op je skateboard naar school, je hoeft pas laat te beginnen, en te is schitterend weer.' 'Goed idee.' Zei ik. Ik was blij dat ze van onderwerp was veranderd. Dus reed ik later op mijn skateboard naar school. 'Hey!' Riep plotseling iemand. Toen ik omkeek werd er een steentje tegen mijn hoofd aangegooid, en viel ik voorover. Ik stak mijn handen niet snel genoeg uit, en viel plat op mijn gezicht. Warm bloed gleed over mijn kin. Ik krabbelde weer overeind en veegde het bloed weg. Na even een minuutje op de stoep bij te komen reed ik weer verder. Gelukkig was mijn skateboard niet beschadigd. Op de parkeerplaats wachtte Ian op me. Het was een korte dag met maar drie lessen. En tussen de middag was de school uit. 'Waar is je fiets?' Vroeg Ian. 'ik ben op mijn skateboard gekomen.' Zei ik. 'Skate jij?' Vroeg hij verbaasd. 'Ja.' Ik besefte dat ik mijn skateboard was vergeten, dus ik rende snel terug om hem te halen. Toen legde ik hem in de achterbak van Ian's auto, en ging naast hem op de passagiersstoel zitten. 'Mooie auto.' 'Dank je, ik heb hem samen met mijn vader betaald.' We reden ongeveer tien minuten naar zijn huis. Hij woonde in een huis met witte bakstenen. Niet te groot, niet te klein. Ik volgde hem naar de voordeur. We kwamen binnen in de hal. Hij deed de deur naar de woonkamer open, en ik liep achter hem aan naar binnen. Het was modern, maar toch gezellig ingericht. De keuken grensde aan de woonkamer. Toen liep hij de trap op. Hij gebaarde naar de eerste deur, dat was de deur naar de slaapkamer van zijn ouders. Daarnaast was de badkamer. En toen waren we bij zijn kamer. De kamer was groter dan die van mij. In de hoek stond zijn bed, en aan de andere kant zijn klerenkast. Er was ook een tv en daaronder een kast met cd's en een mp3 speler. Tegen de muur stond een skateboard. 'Wat vind je ervan?' Vroeg hij onzeker. 'Het is prachtig.' Zei ik. Het was precies hoe een kamer moest zijn. 'Waar luister je naar?' Vroeg ik, en wees op de mp3. 'Je vind het vast niks.' Zei hij gauw. Maar toch pakte hij de mp3 en zette de koptelefoon op mijn hoofd. En tot mijn verbazing klonk mijn lievelingsliedje in mijn oren. Na even geluisterd te hebben haalde hij de koptelefoon weer ban mijn hoofd. 'Ik zei toch dag je het niks zou vinden.' Zei hij een beetje beschaamd. 'Wel nee, Avril Lavigne is mijn lievelingszangeres!' 'Echt?' 'Ja, ik ben haar grootste fan!' Toen moesten we allebei lachen. 'Kom,' zei hij. 'Ik pak even wat te drinken voor ons.' We liepen al pratend over muziek naar beneden. Ian schonk cola in, en we dronken het nog steeds pratend op. Maar al gauw kwam het gesprek op een pijnlijk onderwerp terecht: de tijd dat ik hier was zonder hem. 'Het spijt me nog steeds dat ik er eerder niks van heb gezegd.' Zei hij. 'Je moest je vast vreselijk alleen gevoeld hebben.' Ik keek hem aan. 'Ik vind het al knap dat je er nu iets van durft te zeggen, dus maak jezelf alsjeblieft geen verwijten. Maar ja, ik heb me inderdaad heel erg alleen gevoeld. Op sommige momenten voelde ik me gewoon onzichtbaar. Ian pakte met zijn hand mijn kin beet, en keek me recht in de ogen. 'Luister Hiker, ik beloof je dat je je nooit meer allen zou hoeven voelen.' En toen, plotseling, kuste hij me. Hij probeerde me rustig te kussen omdat hij mijn reactie niet wist. Maar mijn handen gingen omhoog, en grepen in zijn haar. Ik kuste hem gretig terug. Ik voelde mijn rug tegen de muur van de keuken komen, maar het deed geen pijn. Ik benutte de muur om nog dichter tegen hem aan te komen. Overal was vuur, want híj was overal. Al gauw lukte het hem niet om me voorzichtig te zoenen, en woelde zijn ene hand door mijn haar, en hield hij de andere bij mijn rug. Hij deed zijn mond half open, en ik ook. Ik kon niet geloven dat ik na al die weken gepest we worden, nu stond te zoenen met een jongen die mijn beste vriend was, maar vanaf dat moment was het mijn vriendje. En toen lieten we elkaar los. Hij drukte nog even zacht zijn lippen op de mijne, en toen keken we elkaar stralend in de ogen. En toen omhelsde hij me even. Met één arm nog om me heen loodste hij me naar de bank en plofte we neer. 'Zo.' Zuchtte hij. 'Ja.' Zuchtte ik. Het eerste wat ik kon uitbrengen was: 'Wauw. Ian, ik had dit echt niet verwacht! Ik kan me gewoon niet voorstellen dat jij mij leuk vind!' Hij grijnsde. 'Dat íemand me leuk vind.' Voegde ik er zachtjes aan toe. 'Wie zou jou niet niet leuk vinden?' Vroeg Ian lachend. Ik lachte ook. 'Nou...' Ik deed alsof ik nadacht. 'De hele klas misschien?' Ian rolde met zijn ogen en gaf geen antwoord. Het was duidelijk dat hij hier niks op te zeggen had. 'En jij dan? Hoe lang al?' Vroeg hij toen. Ik dacht na. Ik had altijd eigenlijk deze gevoelens voor Ian gehand. Maar omdat ik nog nooit echte loefde ervaren had, herkende ik het ook niet. 'Ik weet het niet. Ik heb al heel lang deze gevoelens voor jou, maar ik denk dat het nu pas echt duidelijk is wat ze betekenen.' Ik pakte zijn hand. 'Jij?' Vroeg ik toen. Hij leek ook diep na te denken. 'Nou, van af die dag dat ik naast jou kwam zitten wist ik al dat ik heel graag vrienden met jou wou zijn. En toen we dat eenmaal waren ging de rest van zelf.' Hij kneep even in mijn hand. De uren vlogen voorbij, en ik vond het verschrikkelijk om weer te moeten gaan. Maar gelukkig hadden we al een volgende afspraak staan om over twee weken te gaan logeren. Ik wou het liefste die week al, maar zijn broer ging trouwen in Beazilië, en ze kwamen pas de week daarna terug. Ian bracht me tuis, en gaf me bij mijn voordeur een afscheidskus. Zijn lippen waren warm, en deden me aan de zomer denken. Aan Arizona. Maar nu ik Ian had was heimwee niet meer nodig. Ian reed weg en ik stapte het verlaten huis binnen. Mijn moeder had weer nachtdienst.