De volgende week

De volgende dag was hetzelfde als alle anderen: gescheld ik de gangen, pootje gehaak in de kantine, en gelach in de klas. Maar na schooltijd was er iets nieuws. Ik liep snel terug naar mijn fiets om zo gauw mogelijk tuis te kunnen zijn, maar er was iets nieuws. Er stond een groepje mensen bij mijn fiets. Toen ik aan kwam lopen werd ik uitgescholden. Maar daar lette ik niet op. Ik probeerde me lang hun heen te wurmen om bij mijn fiets te komen, maar werd keihard teruggeduwd. Ik verloor mijn evenwicht en viel op de grond. Er werd naar me getrapt, en iemand ging op mijn vingers staan. En toen liepen ze weg alsof er niks gebeurt was. Ik veegde het bloed van mijn lip waar iemand me had geraakt, en stapte gauw op mijn fiets. En zo ging het de hele week. Het enige wat veranderde was dat de beledigingen erger en kwetsender werden, en de klappen, duwen en trappen harder. Tuis vertelde ik alles aan Alice, en bijna niks aan mijn moeder. Alice stuurde steeds bemoedigende en lieve mailtjes terug. En als mijn moeder vroeg hoe ik aan mijn verwondingen kwam bedacht ik allerlei smoesjes zoals: 'ik ben gestruikeld.' En:' ik ben gevallen met de fiets.' Zo ging het dus heel de week, tot vrijdag. Ik trok heg echt niet langer meer, een deed alsof in ziek was. Gelukkig mat mijn moeder mijn temperatuur niet. Maar zondag kreeg ik er genoeg van, en was ik weer 'beter'.