Wat als... Bob Harry Micheal de Philosopher Stone, op onverklaarbare wijze, in handen kreeg?

Hij keek met grote ogen naar het rode stukje steen in zijn handen, het zat gewoon in zijn zak! Hij zou zijn vader een brief sturen, die wist namelijk nogal wat van Dark Magic af. Hij gaf jammer genoeg geen les. Nu hadden ze een of andere rare leraar. Riddle, ofzo. Wel een goede leraar, maar hij was gewoon apart.
'Hey, Bob!' Fred of George Weasly kwam naar hem toelopen. Ze zaten in hetzelfde jaar en hij kon wel aardig met hen opschieten.
'Oh, hoi.' Hij stak snel de steen weer terug in zijn zak.
'Is er iets?' vroeg de jongen. 'Je ziet er een beetje bleek uit.'
'Nee, ik heb gewoon honger,' loog Bob. 'Waar is je broer?'
'Fred is bij McGonagall, hij krijgt waarschijnlijk straf. Ik zei hem nog dat hij dat vuurwerk niet af moest steken.'
Het was dus George.
George staarde met een gelukkige blik voor zich uit, waarschijnlijk het moment herlevend waar Fred op het matje werd geroepen.
'George, zullen we naar de Great Hall? Ik heb honger.' Hij trok aan Georges mouw en gelijk ook George uit zijn trance.
'Huh wat? Ja, is goed.'
Samen liepen ze naar de Grote Zaal, waarbij de heerlijke geuren van het avondeten hen al toegemoet kwamen.
Ze gingen beide aan hun eigen afdelingstafel zitten en keken op toen Fred met een zuur gezicht de zaal in kwam lopen.
'Ik moet nablijven bij Riddle, die kwam ons toegemoet en zei dat hij de perfecte straf voor me wist. Ik moet eerst eten en mijn krachten bewaren door niet meer vuurwerk af te steken. Om half acht moet ik er heen en tot hoelaat het duurt weet ik niet.' Fred keek met een giftige blik naar professor Riddle die terugkeek met een aparte blik.
'We zetten hem dan nog wel betaald hoor, Freddie,' fluisterde George.
'Oh reken maar van wel, Georgie.'
Bob glimlachte even en focuste toen zich weer op zijn Ravenclaw-vrienden en zijn eten. Plots begon de steen te branden in zijn zak en haalde hij hem snel uit zijn zak.
Professor Riddle stopte even en keek met grote ogen naar de steen. 'Meneer Snape, wilt u om half acht op mijn kamer verschijnen. Meneer Weasly, uw straf word even uitgesteld, maar toch wacht u om half acht op de gang bij mijn kamer.' Na die woorden liep hij verder alsof er niks was gebeurd.

Om half acht op de gang bij de deur van Riddles kamer.

'Hey Bobbie, wil je op me wachten? Hoogstens een halfuurtje, ik denk dat het niet lang gaat duren.' Fred keek hem bijna smekend aan.
'Tuurlijk, Fred... die.' Hij knikte even naar Fred en klopte op de deur, die gelijk openvloog.
Hij stapte een beetje nerveus de kamer in en ging bij het bureau staan.
'An, meneer Snape. Wilt u die steen nog eens laten zien?' vroeg professor Riddle.
Hij haalde zwijgend de steen uit zijn zak en legde hem op het bureau. De professor griste de steen bijna van zijn bureau af en hield hem in het licht.
'Hoe kom je hieraan... Bob?'
'Ik eeh... Ik heb hem gevonden bij de rand van het Verboden Bos,' loog hij.
'Hoe kom je hieraan, Bob?' vroeg Riddle weer, maar nu op een dringende toon.
'Hij zat opeens in mijn zak,' zei hij.
'Dit is Dark Magic, vind je het goed dat ik hem inneem en vernietig?'
Hij knikte.
'Dan kun je nu gaan, stuur meneer Weasly maar naar binnen.'
'Ja, professor.' Hij liep het kantoortje uit en keek Fred aan. 'Je moet naar binnen, tot zo, hopelijk.'
'Ja, tot zo.' Fred liep naar binnen en de deur viel met een klap dicht.
Hij plofte op het houten bankje wat bij de deur zat. Het bleef een tijd stil achter de deur, tot er geschreeuw klonk. Geschreeuw van iemand die pijn had, alsof hij gemarteld werd. Fred. Hij bleef zitten en moest moeite doen om niet de deur open te gooien en Riddle te stoppen.
Plots vloog de deur open en kwam Riddle naar buiten. Hij keek Bob even verbaasd aan, maar keek toen weer serieus.
'Ik wist niet dat je hier nog was, meneer Weasly is flauw gevallen, met zijn hoofd tegen mijn bureau aan. Daarna kwam hij weer bij en zag mij en dacht dat ik hem op zijn hoofd geslagen had. Let jij even op Fred? Dan haal ik madame Pomfrey.' Riddle liep weg en Bob schoot de kamer in en knielde bij Fred die een hoofdwond had.
'Fred!' Hij keek naar Fred, dke gelukkig zijn ogen opende.
'Bob, je moet hier weg. Hij heeft de Cruciates-curse gebruikt. Ga weg!' Fred greep zijn trui bij zijn kraag en keek hem doordringend aan. 'Nu!'
'Fred! Rustig! Je bent gewond,' zei Bob.
Riddle en madame Pomfrey kwamen de kamer in. Fred schoot overeind en trok een pijnlijk gezicht.
'Hij! Hij heeft de Cruciates-curse gebruikt! Hij!' Fred liet zich weer op de grond zakken, waarschijnlijk door de pijn in zijn hoofd.
'Meneer Weasly ziet waandingen Poppy, ik wou hem gewoon strafregels laten schrijven.'
'Laten we hem gewoon naar de ziekenzaal brengen,' zei madame Pomfrey. Ze toverde Fred op een brancard en liet hem naar de ziekenzaal zweven. Bob en Riddle volgden hen.
Halverwege kwamen ze George tegen.
'Fred? Fred! Wat is er gebeurt!' George keek geschokt naar zijn broer.
Bob liep naar hem toe en fluisterde in George's oor wat er gebeurt was. George keek met open mond naar Riddle en wou naar hem toe rennen met gebalde vuisten, maar Bob hield hem tegen. 'Doe niet!' siste hij.
'Hij heeft mijn broer pijn gedaan! Dat kan ik toch niet goedkeuren?' George liet zich wanhopig op de grond zakken.
'Nee, ik snap het, maar je kan Riddle toch niet wat aandoen? Dan word je misschien geschorst!'

Fred kwam er weer bovenop en Riddle werd later ontslagen. Hij werd namelijk betrapt door Dumbledore, toen hij een andere leerling strafte met de Cruciates-Curse. Ook werd de Philosopher Stone gevonden in zijn kamer en werd vernietigd.
Nog een paar jaar later werd Tom Riddle de beruchte Lord Voldemort.