*** Epiloog

Zayn Malik

Het hele idee dat ik straks Claire kan zien, zorgt al voor een glimlach op mijn gezicht. Nog even en ik ben bij haar huis. Tot nu toe gaat alles goed en hoop ik binnenkort dat ik het kan aankondigen dat we samen zijn. Geen vijf minuten later parkeer ik mijn auto voor haar huis en stap ik uit. Ik hoop dat ze thuis is. Hoor mij nou, ze is afgekeurd dus ze heeft geen werk. Aan de andere kant, het kan zijn dat ze boodschappen is gaan halen. Nou ja, ik merk het snel genoeg. In een paar passen sta ik bij de voordeur en bel ik aan.
Als de deur open gaat, kijk ik in een wat vriendelijk doch verdrietig gezicht. De man herken ik totaal niet. “Is Claire thuis,” wil ik weten en ben ik wat achterdochtig. Wie is dit? En wat doet hij hier? Heeft Claire een ander?
“Nee, ze is niet thuis,” zucht de man en steekt hij zijn hand uit. “Ik heb hier een brief voor je, Zayn.”
Op mijn hoede neem ik de brief aan en herken ik Claire's handschrift. “Waar is ze? Wie ben jij?”
“Ik ben Vincent, haar broer...”
“Claire woont hier toch. Dit is toch haar huis.” Ik weet niet wat ik ervan moet denken.
Vincent schudt zijn hoofd. “Dit is mijn huis en ze woonde bij mij in. Lees de brief. Ik moet gaan, ik heb nog genoeg te doen.”
De deur gaat dicht en kijk ik naar de envelop in mijn hand. Wat moet dit allemaal voorstellen?

Eenmaal terug thuis, duurt het niet lang of de bel gaat. Claire. Snel doe ik open en blijkt het Niall te zijn. Geen idee waar ze is.
“Wat is er, Zayn?” De blonde man kijkt me verbaasd aan.
Hoewel ik me omdraai en terug loop naar de woonkamer. “Claire, ze is weg en het rare eraan is dat ze bij haar broer woonde, waar ik nog nooit kennis mee gemaakt heb tot op vandaag. Geen idee waar ze is.”
Niall laat zich op de bank vallen en ziet hij de envelop. “Er is vast een verklaring voor...”
“Waarom heeft ze dan niks gezegd? Koffie of thee?” Ik ga richting de keuken.
“Ehm, thee graag,” komt het antwoord en hoor ik nog een geluid dat er iets open gescheurd wordt. Vervolgens wordt het stil. “ZAYN,” klinkt het opeens en kan ik horen dat Nialls stem trilt. Bijna alsof hij huilt.
Met twee koppen thee ga ik terug de woonkamer in en tref ik daar een huilende Niall aan.
“Er is inderdaad een verklaring. Lees het.”
Zodra mijn handen leeg zijn, duwt hij de brief in mijn hand. Tegelijk mezelf afvragend wat hem in tranen kan krijgen en begin ik de brief te lezen. Met horten en stoten adem ik terwijl ik de tranen op voel komen. Wat? Nee, nee, nee. Zeg me dat het niet waar is. Tranen lopen intussen over mijn wangen en laat ik de brief uit mijn handen vallen. Gelijk heb ik een paar armen om me heen. Niall.
“Dit had ik ook niet verwacht, Zayn,” fluistert hij snikkend. “Het spijt me.”
Tegelijkertijd kan ik niet ophouden met huilen en trek ik de man dichter tegen me aan. “Waarom ik,” mompel ik. Ik was er juist van overtuigd dat er een toekomst was voor Claire en mij.
Juist dan dat de bel gaat. “Ik ga wel.” Niall staat op en drukt hij troostend een kus op mijn wang.
Zelf wil ik het liefst Claire vast willen houden. Even hoor ik stemmen en voor ik het weet, heb ik een paar armen om me heen.
“Zayn,” klinkt de bezorgde stem van Liam.
Gevolgd door nog een paar armen. “Het komt wel goed, Zayn...”
“Hoe kun je dat nu zeggen, Lou,” onderbreek ik hem.
Louis schudt zijn hoofd. “Nu misschien niet maar het komt een keer goed.”
“Zayn, dit zat er ook nog bij.” Door Nialls stem laat ik de anderen los en krijg ik een kaartje.
Als ik het lees, weet ik al wat ik ga doen. “Ik ga er heen...”
“Wij gaan met je mee. Je hoeft het niet alleen te doen,” verzekert Liam me.
Daarna sta ik opeens in het midden van een groepsknuffel.