*** 013

Claire Hemmings

Langzaam word ik wakker en het eerste dat me opvalt, is dat ik de kamer niet herken. Dat is, tot ik de kamerdeur open zie gaan en komt Zayn naar binnen. Met een dienblad in zijn handen. Parijs, schiet het me weer te binnen.
"Goeden morgen, schoonheid," glimlacht hij met een wat schorre ochtendstem. "Ik had je net wakker willen maken." Het dienblad wordt op het nachtkastje gezet en komt hij bij me liggen. "Lekker geslapen?"
Knikkend kruip ik in zijn armen. "Heerlijk," mompel ik nog wat slaperig. "Goeden morgen." Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder. "Hm, hoe heb jij geslapen?"
Een kus wordt op mijn voorhoofd gedrukt. "Heerlijk, maar dat kan ook niet anders met mijn meissie naast me." Zayn lacht even en laat hij me los. "Ontbijt en koffie."
Ik laat hem los en ga ik rechter zitten. Om mijn kop koffie aangereikt te krijgen. "En datgene wat we vandaag gaan doen, is dat straks al of voor vanmiddag?"
"Ligt eraan hoe je wakker wil worden. Ik dacht eraan om eerst in bad te gaan, met jou, en voor de lunch ergens buiten gaan eten." Hij slaat een arm om me heen.

"Dit is ook een leuke manier om de stad een beetje te leren kennen." Ik geniet er zeker van. We hebben wel eerst ergens geluncht en, hoewel Zayn het idee had om te gaan picknicken, is dat toch niet door gegaan. Meer omdat Basil daar op tegen was omdat de fans dan van alle kanten kunnen komen. Dus daar heeft Zayn toch vanaf gezien.
Nu lopen we langzaam een kant op en lijkt het erop alsof hij een doel voor ogen heeft. Wat weer komt omdat hij weet waar hij heen wilt.
Zayn lacht even. "Dat zeker, maar voor mij is Parijs niet zo vreemd meer. We hebben hier al een paar keer opgetreden. Toch is het heerlijk om dit te doen als je het met iemand kan delen, en dan bedoel ik niet die andere vier, maar met mijn vriendin."
Ik sla mijn ogen naar beneden. Het mag dan niet officieel zijn, en toch noemt hij me zo. Iets dat heerlijk voelt, maar juist op dat soort momenten wint mijn verstand het gevecht.
"Hé, maak je niet druk. Ik vind het gewoon fijn dat ik je toch zo kan noemen, ook al is het niet officieel," voegt hij er zachtjes aan toe.
Waardoor ik toch weer opgelucht adem haal.
"We zijn er bijna."
Door zijn woorden, kijk ik op en om me heen. Het is een rustige en toch bruisende plek. Tegelijk komt er een brug in beeld. Verrast draai ik mijn hoofd terug naar Zayn. "De brug..."
"Pontes des Artes," reageert hij met een knikje en laat hij zijn andere hand zien. "Een slotje voor ons, en eentje voor jezelf." Drie kleine slotjes, met sleutel, liggen in palm van zijn hand. "Ook eentje voor mezelf," geeft hij toe.

Omringt door zijn beveiliging, wat wel moet want hij wordt blijkbaar overal herkent, lopen we de brug op en zie ik overal slotjes in het hek. Zo wel even zoeken voor een plekje om ze op te hangen.
"Hier, ik heb al een beetje ruimte gevonden," wijs ik naar een plek waar het nog kan.
Zayn grinnikt naar me. "Ik denk dat het hek met die slotjes het nog eens gaat begeven."
Ik schiet zelf in de lach. "Ideaal om dan weer lege hekken neer te zetten zodat er weer slotjes opgehangen kunnen worden."
"Hier." Hij geeft me een klein slotje aan, met de sleutel erin. "Eerst voor jezelf. Toch maak je me wel nieuwsgierig, welk geheim wil je op deze manier op slot zetten voor iedereen?"
Wetend dat hij slechts aan het raden is, ga ik het hem niet vertellen. Zelfs niet eens een hint. "Als ik dat zeg, dan is het nauwelijks een geheim meer." Ik doe het slotje dicht en draai de sleutel om. Voor Zayn en mezelf, niemand die dit meer van me af kan pakken. Met de sleutel in mijn hand, sta ik weer recht.
Gelukkig vraagt hij niet door en geeft hij zijn sleutel aan mij. "Gooi jij maar weg."
Iets dat ik met hem doe en kan hij mijn sleuteltje weg gooien. Om dan met een kleine gooi de kleine sleutel in de rivier te gooien.
"Claire, hier," hoor ik hem dan zeggen en heeft hij al een plek gevonden voor het slotje dat voor ons beide is. "Ik heb er wel iets op gezet. Kijk, CH, jouw initialen en ZM, de mijne."
Ik hurk door mijn knieën bij hem en lees de initialen op het slotje. Niet dat ik iets kan zeggen, geef ik hem een kus en kan ik het sleuteltje omdraaien.
Zonder een woord te zeggen, legt Zayn zijn hand om de mijne en gooien we zo samen het sleuteltje weg. Niemand, maar dan ook niemand kan dit nog van me afpakken.
Zelf leun ik achterover tegen hem aan en liggen zijn armen om me heen. Een aangename warmte en koester ik het moment dat we samen zijn. Ongeacht dat ik Zayn's fans kan horen op de achtergrond, lijkt het echt alsof het alleen voor ons is.