*** 012

Claire Hemmings

Oké, zo moet ik alles wel hebben. Nog een laatste keer controleer ik mijn weekendtas. Makkelijke en warme kleding, check. Toilettas, check. Ik kijk nog in de spiegel. Voor een paar dagen gaan we weg maar ik zou niet weten waarheen. Of hoe we ergens heen gaan. Nog even en Zayn haalt me al op. Een blik op mijn wekker en ik weet dat het bijna elf uur is. Bijna lunchtijd. Het volgende moment gaat de bel en loop ik met mijn tas naar beneden.
Zodra ik de deur open heb, voel ik een paar armen om me heen. "Hallo schat," zegt een vriendelijke stem in mijn oor. Samen met een kus.
"Hi Zayn," reageer ik terug en pakt hij mijn tas al over.
Met een brede grijns loopt hij naar het busje dat staat te wachten en legt hij mijn tas in de kofferbak. "Dames eerst," glimlacht hij en houdt hij de deur voor me open.
Vlug draai ik de deur op slot en stap ik daarna in het busje. Zodra we zitten, rijden we al weg en probeer ik de verkeersborden te lezen. Vervolgens kan ik er op die manier achter komen dat we richting het vliegveld gaan en kijk ik naar Zayn.
"Wacht nou maar," grinnikt hij.

Pas op het vliegveld, en nadat we de douane voorbij zijn, kunnen we in een wachtruimte wachten. Waar we nagenoeg alleen zijn, op zijn beveiliging na. Onze tassen zijn weer onderweg naar het vliegtuig.
"Oké, ik heb niet zomaar gezegd dat jij je tas in moest pakken. We gaan naar Parijs. Dus morgen en overmorgen zijn we daar om wat te doen van je lijst," vervolgt hij wat geheimzinnig.
Hm, een soort weekendje Parijs. Daar ben ik nog nooit geweest. Hooguit naar Schotland naar familieleden. "En we gaan daar vliegend heen?"
Nu knikt hij onmiddellijk. "Ja, want we vliegen eerste klas en dat staat op je lijst," knipoogt hij.
Geen vijf minuten later worden we door een stewardess opgehaald en mogen we aan boord van het vliegtuig. Waar ik mijn ogen uitkijk en merk ik dat ik heel wat beenruimte heb. Een comfortabele stoel die nog achteruit gezet kan worden.
Eenmaal in de lucht, mogen we onze riemen weer los maken en kijk ik naar Zayn, die mij juist weer in de gaten lijkt te houden.
"Je reageert overal zo leuk op. Is het de eerste keer dat je vliegt," wilt hij weten met een glimlach.
Om me heen kijkend, knik ik. "Ja, al ben ik in het verleden wel een keer naar Disneyland Parijs geweest maar dat was met de auto." Ik sta op en kijkt hij op naar me. "Ik ben zo..."
Hij trekt me omlaag. "Over drie minuten ben ik bij je." Een kus volgt. "Ik heb het altijd wel een keer in het vliegtuig willen doen," fluistert hij. "En jij?"
Verbaasd kijk ik hem aan maar dan knik ik langzaam. "Mile High Club," mompel ik. "Ik ook eigenlijk," beken ik zo zacht mogelijk. Ik zou niet willen dat iemand me kan horen.
"Drie minuten," herhaalt Zayn nog een keer.
Daarop loop ik naar het toilet en doe ik het deurtje niet op slot. God allemachtig, gaat dit nu echt gebeuren? Lang heb ik niet om er over na te denken of de deur gaat voorzichtig open.
Het volgende moment staat Zayn bij me, en doet hij de deur nu op slot. Zonder iets te zeggen, kust hij me en trekt hij me dichter tegen hem aan. "Hm, we zijn wel in ruimte beperkt," ademt hij met zijn lippen in mijn hals.
Al ben ik er van overtuigt dat we wel een manier kunnen vinden dat het toch kan.

Zeker een paar uur later is het vliegtuig geland en zijn we in Parijs. Basil loopt vlak voor ons en hebben we net onze tassen terug. Om nu richting de uitgang te gaan. Waarbij Zayn een arm om me geslagen heeft. Alleen hoe dichter we bij de uitgang komen, hoe drukker het wordt en ook hoor ik dat Zayn's naam geroepen wordt.
Meteen drukt hij me steviger tegen hem aan. "Ik laat je niet los tot we in de auto kunnen stappen," glimlacht hij.
"We zijn er bijna," zegt Basil dan. "Stan, Trevor."
Namen die ik niet eerder gehoord heb maar dan zie ik nog twee stevige mannen, die er voor zorgen dat Zayn en ik veilig door kunnen lopen. Dus die twee horen ook bij zijn beveiliging. Wauw. Hoeveel beveiligers heeft hij dan wel niet.
Hij lacht wat. "Zelfs als we alleen zijn, hebben we elk nog een team van vier of vijf mannen als beveiliging. Het is voor de fans vaak ook moeilijk om bij ons te komen," verteld hij me dan.
Opeens hebben we de uitgang bereikt en staat er een busje te wachten. Voor ons blijkbaar en laat Zayn me inderdaad nu pas los, zodat ik in kan stappen.
Na een rit van bijna twee uur wordt het busje geparkeerd en kijk ik naar de ingang van een hotel.
"Claire, ga je mee?" Zayn kijkt me even aan en stapt hij uit. Om onze tassen te pakken en volg ik hem, en zijn beveiliging, naar binnen. Waar hij aan de baliemedewerkster om de sleutel vraagt, én krijgt. "We hebben een suite haast helemaal bovenin. Het is nog net niet de penthouse," gaat hij door met pretlichtjes in zijn ogen.
Wat ongelovig kijk ik hem aan en stappen we in de lift. "Je bedoelt een suite met een soort woonkamer en..."
"Ja, een woonkamer, twee slaapkamers en twee badkamers. Basil, Trevor en Stan slapen in de suite ernaast," onderbreekt hij mij. "Zo eerst even opfrissen en dan gaan we even voor een wandeling naar buiten. Wat denk je ervan om naar de Eiffeltoren te gaan?"
Als we in de suite zijn, kijk ik mijn ogen uit. Een luxe woonkamer met allerlei technische snufjes, die aanwezig zijn. "Je bedoelt dat we het niet te laat maken vandaag? Straks een bezoekje aan de Eiffeltoren is voldoende dat ik al moe ben."
Zayn komt terug en laat hij de deur open staan, van wat de slaapkamer is. "Daar hou ik wel rekening mee. Alleen de Eiffeltoren en daarna terug naar de suite. Onderuit zakken op de bank met een film aan," knikt hij en omhelst hij me kort.