Sebastian 46

'Sebastian! Hunter!'' roept mijn vader. Verbaasd kijken we elkaar aan, we hadden net dat vreselijke diner gehad en hadden eindelijk wat privacy. 'Pap, kan het niet wachten tot morgen. We wouden net ons bed in.' 'Spreek me niet tegen, zoon.' buldert Waylent. Geschrokken en bang spring ik op om m 'n kleren weer aan te trekken. Ik heb mijn vader vaak boos gezien en gehoord maar dit overtreft al die keren. 'Is hij vaak zo?' fluistert Hunter. 'Niet in deze mate, maar ja hij is zo onvoorspelbaar als het weer.' fluister ik terug. Voordat we de kamer uitgaan geef ik Hunter nog even een kus. 'I love you' zegt hij met een glimlach die ik nog niet vaak heb gezien sinds we hier zijn. Lachend geef ik een speelse tik op zijn kont. ' Weet ik toch, kom we gaan kijken wat hij wil, dan kunnen we sneller naar bed.' zeg ik terwijl ik speels mijn wenkbrauwen optrek, voordat ik de gang op stap. Lachend hoor ik hem achter me aankomen. Nog voordat we bij de werkkamer van mijn pa stappen fluistert hij 'Ik krijg je zo meteen wel, beauty.' blozend geef ik hem een tik op zijn arm.

'Ja vader?' vragen we beide in koor als we binnen komen. Mijn vader draait zich om. Als ik in zijn ogen kijk, zijn z 'n ogen donkerder rood dan dat ik ze ooit heb gezien. Zelfs niet toen ma overleed en hij zich weken niet had gevoed met bloed. Ja, we zijn weerwolven, geen vampiers maar toch hebben we dierenbloed nodig om enigszins bijzinnen te blijven als mens. 'Ik heb groot nieuws voor jullie beide.' zegt hij lachend. Na het zien van zijn tanden maak ik me nog meer zorgen. Aarzelend zet ik een stap in zijn richting om het aan hem te vragen zonder Hunter angst aan te jagen. Een stap die ik waar ik heel erg spijt van heb. Zonder enige twijfel zet m 'n vader zijn klauwen in mijn buik en rug. Schreeuwend val ik op de grond. Hunter probeert naar me toe te komen maar ik geef het gebaar dat hij moet blijven staan. Ja, hij luistert naar mij omdat ik dat met hem heb af gesproken voordat we hier heen kwamen. 'Had ik gezegd dat je van je plek mocht komen, puppy?'
vraagt mijn vader spottend. De tranen brandden in m 'n ogen maar ik gun mijn vader het niet om me te zien huilen. 'Nee vader. ik maak me alleen zorgen om u.' zeg ik. 'Zorgen om mij? Waarom dit is de beste dag van mijn leven. MUHAHAHAAAAAA!' 'Ehm, misschien omdat u zich al maanden niet heeft gevoed met bloed. U ogen zijn nog roder als een tomaat die te rijp is, uw tanden zijn zo zwart als de kat van Kattenstein.' bulder ik terwijl ik omhoog probeer te komen. 'Het niet voeden heeft me naar deze dag geleid, mijn jongen. De dag die je over een aantal jaar dankbaar zal zijn als jij heerst over het machtige Skarye. Je zal heersen over het zuiden en het noorden,' zegt hij terwijl hij zijn klauwen in mijn schouders zet. 'WAT?' schreeuw ik. 'Ik bevorder mijn beide zoon als generaals van het leger dat Alenkye bij ons rijk gaat voegen. ' mijn mond valt open. Dit keer is Hunter me voor. ´Wilt u de oorlog verklaren aan Alenkye?' vraagt hij. 'Als je het zo wilt noemen, ja.' 'Ik denk dat u dan op zoek kan naar een andere zoon die je leger aan wilt voeren, maar geloof me als je dit plan door zet dan vecht je tegen je eigen zoon want ik weiger mijn banden die ik in Alenkye heb op te geven.' Met die laatste woorden loop ik de zaal uit op weg naar het bos om mijn reis te beginnen, wetend dat Hunter me zal volgen.

'Sebas, laat me eerst ie wonden verzorgen alsjeblieft.' vraagt hij smekend. 'Bij de eerste stop mag je me wonden schoonmaken maar eerst wil ik weg hier.' zeg ik en geef hem een kus voordat ik transformeer, Twee tellen later vliegt hij boven me.