Blaine 45

Kurt heeft Amureen vermoord. Ik had nooit verwacht dat Kurt in staat zou zijn om iemand te vermoorden laat staan iemand waarvoor hij nog steeds gevoelens had. Ja Kurt zegt wel dat hij ze niet meer heeft maar ik ben niet achterlijk. Ik zit al uren voor de deur van onze kamer met hem te praten, tenminste ik praat tegen hem maar hij blijft maar zeggen dat ik weg moet gaan. Dat is iets wat me bang maakt, Kurt heeft me nog nooit weg gestuurd, zelfs niet tijdens zijn periodes die hij eens om de zoveel weken heeft, sinds we hier in Alenkeye zijn.

'Kurt, ik kom nu naar binnen of je me nu wegstuurd of niet. Met een beuk tegen de deur breek ik de deur uit het slot. Kurt ligt met zijn rug naar me toe, starend naar het raam, waar zijn pak hangt. zachtjes loop ik naar het bed. 'Blaine, je moet weg. Hoe kan je nog van iemand houden die een moordenaar is.' fluistert hij snikkend als ik tegen hem aan kruip. Hij begint weer te huilen. 'Ssst, babe. Wat ik voor jou voel zal nooit verdwijnen, hoeveel irritante wezens die niet weten dat je iemand met rust moet laten je ook neersteekt.' fluister ik in zijn oor. Natuurlijk ben ik ook geschokt dat hij in staat is te doden, maar ik weet dat hij het deed uit zelfverdedeging en om mij te beschermen. 'Je bent veel te lief voor me.' zegt hij. Hij draait zich om. Zachtjes veeg ik de tranen uit z'n gezicht. 'Nee babe, ik geef je de liefde die je verdient, omdat je mij en jezelf zo goed beschermt tegen de mensen die ons uit elkaar proberen te halen. En omdat ik van je houd en omdat we morgen eindelijk gaan trouwen. Niemand haalt ons nog uit elkaar. Zelf Sebastian niet, ook al zou hij dat Hunter nooit aan doen.' stamel ik zenuwachtig. Ik weet niet waarom maar ik heb het gevoel alsof er veel meer te gebeuren dan wat er vandaag gebeurde. Ik heb het gevoel of het niet juist is als ik met Kurt trouw. 'Blaine? Waarom ben je zo gestresst?' vraagt Kurt. 'Ik weet het niet schat. Ik heb alleen het gevoel dat het niet juist is als we gaan trouwen.' Ik weet het ik had het nooit tegen hem moeten zeggen, maar ik kan gewoon niet tegen hem liegen. 'Blaine? Probeer je het met me uit te maken? Want als dat het is dan wil ik je nooit meer zien. Ik weet dat je me haat omdat ik nog steeds gevoelens had voor Amureen, dat ik een moordenaar ben.' schreeuwt hij en begint me te slaan uit paniek. 'Kurt, dat is niet wat ik bedoelde en dat weet je best. Je weet dat ik van je hou. Ik heb alleen het gevoel dat er veel meer aan zit te komen wat ons uit elkaar zal drijven.' fluister ik terwijl ik naar buiten loop met tranen rollend over mijn wangen.

Halverwege de gang kom ik Kurt 's vader tegen. 'Uw zoon heeft u nodig. Het spijt me.' zeg ik snel en ren dan naar mijn vader om mijn voorspellende gevoel aan te kondigen. Het heeft namelijk niks met het huwelijk te maken van Kurt en ik maar met Skarye. De zuidelijke buren van Alenkye...