Hoofdstuk 43

(Jazz Hawthorne)

De vakantie is voorbij gevlogen. Voor ik het weet zit ik weer aan de tafel van Huflepuff in de Great Hall. Ergens wil ik helemaal niet terug naar Alex gaan, bang dat hij gaat ontdekken dat ik niet heel de vakantie bij mijn adoptie ouders ben geweest. Een zucht glipt door mijn lippen.
"Je kijkt zo zorgzaam? Geen leuke vakantie gehad?" Vraagt Coyote met een lachje.
"Jawel hoor, heel erg fijn! Sorry, ik ben er niet echt bij met mijn hoofd. Het was een lange terugreis. Ben gewoon een beetje moe denk ik." Antwoord ik met een vriendelijke glimlach.
"Ik moet zeggen dat je enorm veranderd bent. In goede zin bedoel ik dan. Ik dacht bijna dat je echt verkeerd ingedeeld was." Lacht Nina.
"Ja, je bent heel wat aangenamer. Ik snap niet waarom je nog samen bent met die Alex. Zelfs onder Slytherin is hij niet echt geliefd." Voegt Chloé er aan toe.
"Ik weet het wel, en ik weet ook dat jullie het om mijn eigen bestwil zeggen maar ik ben verliefd op hem." Zelfs in mijn oren klinkt het gemaakt.
Misschien wordt het toch tijd om het uit te maken. Coyote glimlacht naar me, alsof ze weet wat ik denk. Alsof we een geheim delen. Ze is veel te goed in gezichtsuitdrukkingen lezen.
"Jazz! Hier ben je!" Hoor ik de enthousiaste stem van Andy.
Meteen word ik door hem omhelst en ook Ashling omhelst me.
"Hallo! Hoe gaat het?" Vraag ik enthousiast.
"Heel goed!" Zeggen ze in koor en dan moeten ze lachen.
Wat zijn ze toch schattig samen.
"En hoe is het met jullie?" Vragen ze dan aan mijn Hufflepuff vrienden.
"Goed hoor, blij terug op Zweinstein te zijn." Zegt Coyote enthousiast.
Chloé en Nina knikken instemmend. Andy en Ashling komen bij ons aan tafel zitten en samen lachen we met alle herinneringen die we hebben opgedaan in de vakantie. Vriendelijk zijn voelt beter dan ik ooit verwacht had.

Later die avond komt Alex naar me toe als ik op weg ben naar de slaapzalen.
"Waarom ben je niet naar me toe gekomen." Hij klinkt echt enorm kwaad en ik kijk hem aarzelend aan.
"Sorry, ik was met Coyote enzo." Antwoord ik traag.
"Je had meteen naar mij moeten komen. We zijn samen." Zegt Alex met een woedende uitdrukking op zijn gezicht.
"Je hebt heel de vakantie niks van je laten horen, mooie vriend ben je." Bijt ik hem toe.
Een hand raakt mijn wang, hard.
"Je moet niet zo tegen me praten. Waarom doe je ineens zo moeilijk?" Alex fluistert het dreigend.
Ik hou een hand op mijn wang en kijk hem een paar seconde verbijsterd aan. Hij heeft me geslagen voor de tweede keer, terwijl hij beloofd had dit niet meer te doen. Hij beseft wat hij zonet gedaan heeft en de blik in zijn ogen verzacht. Alex wilt me vast nemen maar ik duw hem van me af.
"Sorry, het spijt me echt heel erg, Jazz." Zegt hij met een verstikte stem.
Er zijn tranen te zien in zijn ogen en ik weet niet waarom maar dat doet me zo'n pijn dat ik hem de tweede keer wel toelaat om me te knuffelen.
"Ik heb een heel mooi cadeau voor je." Zegt hij wanneer hij me opnieuw loslaat. tranen nog te zien op zijn wangen.
Hij neemt een doosje uit zijn zak en wanneer ik het open zie ik een ketting met een hartje eraan. Er staat de datum op van toen we samen zijn gegaan. Het laat me de klap vergeten. Nog nooit heeft iemand me zoiets mooi gegeven. Ik vlieg in zijn armen en kus zijn lippen teder. Draco komt net op dat moment langs gelopen en hij kijkt me hoofdschuddend aan. Het breekt mijn hart. Waarom is dit alles toch zo ingewikkeld? Ik weet dat ik niet zoveel voor Alex voel als voor Draco maar waarom geraak ik niet weg bij Alex?

Melding: Ik BELOOF dat Alex nu bijna het onderspit gaat delven. Je merkt hoe haar hart naar Draco verlangt en hoe minder graag ze Alex begint te zien. Nu alleen nog af van het schuldgevoel ^^