Hoofdstuk 41

(Jazz pov)

We komen aan in het Nest iets na 8 uur. Harry, Ron, en Ginny zitten allemaal aan tafel te lachen. Wanneer ze me zien wuiven ze enthousiast naar me en ik wuif terug. Ik zie twee vrouwen en drie mannen die ik nog niet ken.
"Wie hebben jullie meegebracht?" Vraagt een roodharige vrouw terwijl ze breed naar me glimlacht.
"Dit is Jazz. Ze kwam in de grote vakantie veel naar onze fopshop." Legt Fred uit met een grijns.
"Welkom in het Nest." Zegt een roodharige man.
Ik vermoed dat dit de ouders van Fred en George zijn.
"Mijn naam is Molly en dit is Arthur. De andere roodharige jongen is Bill en de vrouw ernaast is zijn verloofde Fleur. En de laatste man is Remus." Zegt de vrouw terwijl ze naar de verschillende mensen aan tafel wijst.
"Aangename kennismaking." Mijn wangen zijn er rood van geworden.
"Niet verlegen worden nu, je bent altijd zo stoer anders." George lacht en geeft me een speelse duw.
"Hou toch je mond." Zeg ik ook met een lach.
Wat is het toch een pestkop, niet te schatten.
"Kom er gezellig bij zitten. We gingen net eten." Zegt Molly met een glimlach.
"Fred en George hebben trouwens nog iets meegekregen van mijn adoptie ouders." Zeg ik met een glimlach voordat ik ga zitten. Ik zie Arthur al met een geïntreseerde blik kijken naar de tweeling.
"Hier pa, Belgisch dreuzelbier. Heel lekker." Grijst Fred.
"Zeer interessant. Zou ik een flesje mogen om het te onderzoeken?" Vraagt Arthur met zijn blik op mij gericht.
"Natuurlijk mag je dat. Ze zijn van jullie nu." Zeg ik met een lieve glimlach.
Hij heeft duidelijk een geweldige tijd. Fred en George logen niet toen ze zeiden dat hun vader echt verzot is op dreuzel spullen. De man die Lupos heet kijkt me onderzoekend aan en ik glimlach naar hem. Hij lacht terug maar het is duidelijk te zien dat hij er erg slecht aan toe is. Zijn ogen komen me bekend voor wat raar is want ik heb hem nog nooit in mijn leven gezien. Naar mate de avond verder verloopt word er meer en meer gelachen.

Mijn lichaam begint pijn te doen en ik begin te panikeren. Is het volle maan?
"Ik moet even naar buiten." Pers ik uit.
Snel sta ik op en ren ik naar buiten. In de hemel hangt duidelijk een ronde maan. Hoe kan ik zo dom zijn om te vergeten wanneer het de volle maan is! Ik verstop me ergens achter één of ander schuurtje. Ik laat de wolf me gewoon over nemen, wetende dat ik toch niet kan winnen.
"Jazz, gaat het? Ik ken je symptomen. Je bent een weerwolf, is het niet? Ik sta je niet toe iemand te kwetsen in dit huis." Hoor ik een stem zeggen.
Ik kom tevoorschijn en ga kwispelend naar Remus toe. Hij kijkt verbaasd naar me en even denk ik dat hij bang van me is.
"Je bent niet echt gevaarlijk moet ik zeggen. Hoe komt het dat je het zo kan controleren?" Vraagt hij met een stem vol bewondering.
Een piepgeluidje verlaat mijn mond, ik kan nu natuurlijk geen mensentaal spreken. Mijn emoties zijn ook niet echt menselijk maar ik verlies nooit de controle over wat ik precies doe.
"Oh ja, je kan nu niet echt praten zeker? Laten we hier morgen maar een gesprek over voeren. Loop nu maar wat rond in het bos. Ik vertel binnen wel wat er aan de hand is als ik dat van je mag?" Vraagt hij met een kleine glimlach op zijn gezicht.
Ik knik met mijn hondenkop voordat ik weg begin te lopen. Eindelijk nog eens lekker lopen in het bos, niet opgesloten zitten in een kast of in het krijsende kot. Mijn hart slaat tevreden in mijn borstkas, dat allemaal omdat Remus me zo snel aanvaard, net als vele andere mensen in de tovenaarswereld. Misschien is er dan toch een plaats voor mij in de wereld.

Melding: Hopelijk is het eerste nieuwe hoofdstuk na een half jaar de moeite waard ^^