**001**

Drie jaar later...

“Gina, ze hebben je hiernaast nodig,” klinkt een stem. Wat ik herken als mijn cheffin Jenni en steek ik mijn hoofd net om de hoek.
“Links of rechts,” grap ik.
“Grapjas, de nieuwe collectie is binnen,” gebaard ze over haar schouder. Als een teken dat ze me weg stuurt.
“Vijf minuten, eerst deze order afmaken,” lach ik en kijk ik naar de bestelling om de laatste dingen te zoeken.
“Dat doe ik wel.” Jenni pakt het blaadje van me af. “Waar ben je?”
“De shirts en shorts heb ik al. Ik wilde net de paar broeken pakken,” vertel ik en wijs ik het aan op de bestellijst.
“Oké, lopen.” Ze glimlacht en ga ik al weg. “Heb je makkelijke... Ja.” Ze geeft zichzelf antwoord en bekijkt ze me duidelijk.
“Willen ze mij er nu voortaan bij betrekken?” Ik kijk haar aan.
“Ja, geef anders aan dat je het niet altijd wil doen,” grinnikt Jenni en loop ik nu weg naar waar de studio is.
“Ah, Gina, wil je zelf meekijken,” reageert Mike en neemt hij me mee naar vier rekken kleding.
“Komt het dan even goed uit dat ik weinig ziek ben.”
“Zeker, wil je ook een outfit uitkiezen en aantrekken. Er zijn wat mensen ziek,” gaat hij verder. “Als je het zelf ook niet erg vindt, natuurlijk?”
“Ik heb al twee keer geholpen dus waarom nu dan wel. Je moet wel uitkijken want straks word ik nog ontdekt door een modellenbureau en dan ben je me misschien kwijt,” grijns ik en pak ik een donkergroene skinny broek.
“Liever niet, of wil je een carrière switch?” Nu kijkt Mike me vragend aan.
“Nee, idioot,” schud ik mijn hoofd. “Ik wil mijn werk hier niet kwijt. Ik vind het hier leuk en gezellig. Waarom zou ik dat op willen geven?” Met een gespeelde zucht, vind ik nog een korte blauw geruite blouse en loop ik weg om me om te kleden. Lang duurt het niet en ben ik met een paar minuten omgekleed.
“Warm, fris en zeker wel leuk voor de winter.” Ricky, de fotograaf, staat al klaar. Samen met Mike.
“Ja, alleen nog leuke laarsjes eronder. Niet mijn eigen schoenen,” geef ik aan. Zelf heb ik het liefst platte laarsjes of Supra's aan. Zeker wel met mijn werk in het magazijn. Anders wil ik wel hakken aantrekken maar dat pas ik weer aan op de gelegenheid.
“Er zijn ook schoenen en laarsjes.” Mike trekt me mee naar een rek met alleen schoenen erin. Waar ik een paar bruine laarsjes vandaan haal met een gesp. “Apart.”
“Ik ben apart.” Ik trek de laarsjes snel aan en loop ik naar Denise, de visagiste. Die al gebaarde dat ik moet komen en voel ik haar handen over mijn gezicht. “Heb je nog een pose in gedachten?”
“Je hebt altijd zelf wel leuke dingen in gedachten dus verzin zelf maar wat,” knipoogt Ricky naar me. Als Denise klaar is, loop ik met Ricky mee naar waarde foto's gemaakt worden. Om mijn handen achter mijn hoofd in elkaar te vouwen. “Zo is je buik te zien.” Hij maakt wel een foto.
“Dus, ik schaam me niet om hoe ik eruit zie.” Ik haal mijn schouders op en ga ik er nonchalant bij staan met een voet achter mijn andere been. Net als dat ik mijn hoofd wat scheef hou. Wel glimlach ik voor elke foto.
“Dat doe je nooit. Je hebt ook een eigen stijl,” lacht Mike achter Ricky. Dat zeker. Na nog acht foto's geeft Ricky aan dat ik een volgende outfit moet aantrekken.
“Wie is er eigenlijk nog?” Het verbaasd me dat ik de enige ben.
“Ik ben er nog,” reageert Grace en zie ik ook Bianca. Samen met Deanna. Gelukkig maar. Ik begon bijna te denken dat ik het in mijn eentje moet doen.
“Weet jij nog wat leuks,” glimlacht Bianca en kijkt ze van mij naar de kleding. “Je hebt vaak leuke combinaties.”
“Je maakt er vaak originele combinaties van,” knikt Grace eveneens.

“Dank je wel, Gina.” Mike geeft me een tas. “Voor je hulp,” knipoogt hij. Lachend loop ik terug naar Jenni. Het heeft pas een half uur geduurd en heb ik weer mijn eigen kleding aan. Wat mijn favoriete shirt is van de Rolling Stones, een zwarte skinny broek en grijze Supra's.
“Jij bent klaar voor vandaag,” schud Jenni haar hoofd en gaat haar blik naar de tas die ik vast heb.
“Ik heb hier niet om gevraagd,” laat ik haar weten.
“Dat doe je nooit. Vergeet niet dat het Mike's manier is om iedereen te bedanken. Ga maar naar huis, je hebt genoeg overuren gemaakt.” Jenni draait zich om naar de computer.
“Dat komt omdat ik alleen rekening te houden heb met Luna en verder niemand,” herinner ik haar.
“Die kat van je zal blij zijn om te zien dat je eerder thuis bent,” lacht ze. “Zeker ook de outfits die je aangetrokken heb.” Waardoor ik in de tas kijk en herken ik het streepjes shirt. Samen met het blauw geruite blouse en de groene broek.
“Ja,” knik ik met een grijns. “Ik denk dat ik thuis maar eens mijn kledingkast moet gaan vervangen voor een kledingkamer. Zeker als ik soms kleding krijg.”
“Je hebt er vast de ruimte voor. Gewoon doen.” Jenni pakt een bestellijst. “Ik zie je maandag weer. Geniet van je weekend.”
“Zal ik doen,” reageer ik op haar. “Geen dingen doen die ik ook niet doet.” Ik wiebel met mijn wenkbrauwen.
“Alleen als jij beloofd om er niet een nieuwe tattoo bij te nemen,” is haar vlugge commentaar.
“Tss, dat doe ik volgende week pas.” Nu trek ik een wenkbrauw op.
“Gina...”
“Ja, net als dat Pasen en Pinksteren op een dag vallen. Ik neem een tattoo als ik dat wil en je kan me toch niet tegenhouden,” zeg ik met een scheve grijns.
“Je bent hopeloos, wist je dat.”
“Wat weet ik nou niet.” Ik haal mijn schouders op. Altijd heerlijk om haar zo op stang te jagen.
“Je bent weer aardig op dreef...”
“Meestal ben ik wel aardig ja,” onderbreek ik haar. “En drijven? Ik zink als een baksteen. Fijn weekend Jenni.” Met een lach pak ik mijn spullen uit mijn kluisje en trek ik mijn jas aan.
“Maak dat je weg komt,” zucht ze en zie ik toch een lach op haar gezicht. Ze weet hoe ik ben. Met mijn schoudertas over mijn schouder en de tas, ga ik naar mijn auto en stap ik in.