The First Lost Girl

'Ik geloof'. Deze woorden echode door de schaduwengrot van Neverland. De schaduw van Peter Pan schoot overeind en vloog weg, op naar de stem die nog steeds te horen was in de grot. Hij vloog langs de tweede ster aan de rechter kant op naar New York. Het raam vloog open en de schaduw vloog binnen. April had haar spullen al ingepakt. Een paar kleren, haar lievelings knuffel en ook haar schildpad Drake had ze al in een reishokje gedaan. Het was niet veel maar meer had ze ook niet nodig in Neverland. Ook had ze een briefje achtergelaten waarop stond:

Beste pap en mam

Jullie hoeven mij niet te zoeken
en anders zullen jullie mij toch
niet vinden.

Hou van jullie,
April

Ze was er helemaal klaar voor, maar de schaduw probeerde weer weg te gaan zonder haar. Meisjes horen tenslotte niet in Neverland. Maar zo snel kwam de schaduw niet van haar af. Hij was al bij het raam en April sprong op zijn rug. Peter Pans schauw probeerde haar af te schudden waardoor ze bijna viel maar zich nog net vast kon houden aan zijn been. Na nog een paar vergeefse pogingen om haar af te schudden gaf hij het op, en nam haar mee naar Neverland. Ze vlogen steeds maar omhoog totdat ze voorbij de tweede ster kwamen. Toen begon het dalen en Neverland kwam steeds dichterbij.

De schaduw stopte naast Peter Pan en gooide April van zich af. Ze viel voor een paar voeten neer. Toen April omhoog keek keek ze recht in de ogen van de enige echte Peter Pan. Ze begon bijna spontaan te huilen, maar ze hield zich nog net groot want ze wilde natuurlijk geen zwak, klein meisje lijken. Peter stak zijn hand uit en hielp haar weer omhoog. Hij keek haar streng aan en zei: 'Je weet dat hiet eigenlijk geen meisjes mogen komen maar nu je er toch bent ben jij vanaf nu onze eerste Lost Girl. Helaas voor jou kan ik dan ook niet toestaan dat je terug gaat, dus laten we dan maar een spel gaan spelen!'.

Het spel was eigenlijk een test om te kijken hoe vindingrijk ze was. April werd midden in de jungel van Neverland achtergelaten met als opdracht om alle Lost Boys en Peter terug te pakken te krijgen. Het enige wat ze kreeg was een betoverde kaart waarmee ze hen moest vinden, maar iedereen bewoog de hele tijd en ze wist de weg niet. Ze probeerde zich een weg te banen door het dichte struikgewas en kwam toen weer uit op een ander pad. Ze keek op de kaart en zag dat ze dichtbij bij Peter Pan was. Op de kaart stond dat hij ergens rechts van haar moest zijn, maar plotseling verdween hij en kwam helemaal aan de andere kant van het eiland terecht. April vloekte binnenmonds en liep de andere kant op, weer richting de vlek die Peter moest voorstellen. Dit keer zou ze hem niet laten ontsnappen ze moest en zou een goed plan bedenken.

Ze liep over een pad waar waarschijnlijk niet veel op was gelopen. Af en toe moest ze zich een weg banen door de de struiken die zich over het pad hadden gewoekerd. Ze liep door langs prachtige bloemen maar ook eng uitziende bomen. Opeens viel haar iets op vanuit haar ooghoek. Het was een grote struik met grote blauwe bessen. Ze wist nog niet precies wat maar ze had een sterk gevoel dat die bessen nog wel eens van plan zouden komen. Ze boog voorover en probeerde er een te plukken, maar de bessen gaven niet zomaar mee. Ze moest flink hard trekken en toen schoot de bes los. Ze viel achterover en de bes spatte uiteen en ze was helemaal blauw. De bes gaf hetzelfde effect als verf, dikke blauwe verf. Toen kreeg ze een idee. Als ze nou eens een van de bessen los kon snijden en die meenemen. Dan kon ze er een gooien op Peter en zou ze van de verwarring gebruik maken om hem te pakken. Gelukkig had ze altijd haar zakmes bij zich en daarmee sneed ze voorzichtig een van de bessen los. Die stopte ze in haar tas, wel voorzichtig want het mocht natuurlijk niet stuk gaan. Ze liep verder over het pad en zag op de kaart dat telkens als ze in de buurt van een Lost Boy kwam vervaagde hij plotseling en kwam weer ergens anders op de kaart neer. Hoe zachtjes ze ook sloop het lukte haar maar niet om in de buurt te komen van de Lost Boys. April dacht dat het beter was om Peter maar weer te gaan volgen. Ze liep steeds verder het dichte woud in, nog steed de stip van Peter Pan volgend. Er kwam een kleine open plak in zicht met een grote boom in het midden. Volgens de kaart zou Peter ergens bij die boom zitten. Waarschijnlijk als ze recht op hem af zou lopen zou hij weer wegglippen naar een ander deel van het eiland, dus liep ze om de open plek heen en toen ze Peter net aan kon zien vanachter een struik gooide ze de grote bes die ze eerder al in haar tas had gestopt. De bes raakte het doel en Peter Pan was volledig in verwarring. Dat ene kleine moment van verwarring gebruikte April goed, want zonder erg na te denken rende ze op hem af en pakte hem bij zijn arm en ze riep: 'Ik heb je gevonden dus je mag niet meer wegrennen.'

Peter was zeer onder de indruk nu ze hem als eerste had gevonden. Tot nu toe had nog geen een lost boy hem kunnen pakken. Nu kon hij wel wat tijd met haar besteden zonder hen. Hij liet ze nog wel even rondlopen met het idee dat ze nog steeds worden gezocht. Hij wou die mysterieuze lost girl eigenlijk wel leren kennen, want na al die jaren dat hij op dit eiland zat waren de enige meisjes daar Wendy en Tinkerbel maar daar was de lol wel vanaf. Eigenlijk had hij Wendy nooit echt gemogen. Hij had haar in een impuls ontvoerd, zodat hij haar broertjes van alles kon laten doen in de 'echte' wereld. Want als ze niet deden wat hij zei dreigde hei haar te martelen of erger. En Tinkerbel wou nooit echt meedoen in een spel, zij deed altijd erg depresief en dat verpeste ook de sfeer. Maar April was iets heel anders. Zij leek zijn spellen nu al leuk te vinden en hij vond haar idee om hem te pakken te krijgen best wel slim. Dus hij zou graag een wandeling over het eiland met haar willen maken.

Ze liepen over vele paden, van heel dicht begroeide tot open plekken. Tot ze aankwamen bij een snel stromende rivier. Er was wel een soort pad van stenen dat waarschijnlijk door de snelle stroming daat terecht was gekomen. Dus daar gingen ze overheen. Plotseling glee April uit en viel bijna de rivier in. Peter pakte haar net op tijd vast voordat ze met de stroming mee werd gesleurd. Haar voeten hingen net aan in de rivier en haar schoenen waren helemaal doorweekt. Het water voede zeer koud aan. Hij hielp haar weer op de stenen en ze vervolgden het pad over de rivier. Ze liepen verder aan de andere kant van de rivier en ze leken wel in een hele andere wereld te komen. Van een kalm en overzichtelijk bos naar een drukke en dichtbegroeide jungle. 'Dit is de Cannibal Cove' zei Peter ineens.

April schrok toen er ineens een klein, bruin aapje vlak voor haar neus langs slingerde. Ze kon merken dat ze in de jungel terecht waren gekomen door alle andere dieren die ze tegenkwamen. Ze waren al bijna een uur aan het lopen en begon een beetje los te komen. 'Peter?' vroeg ze ineens. 'Ja?' zei Peter. 'Hoe ben jij hier eigenlijk terecht gekomen?'. 'Dat doet er niet zo toe, waarom wou jij hierheen?' vroeg hij. April vertelde het hele verhaal over haar ouders en haar zus, en Peter leek het wel te begrijpen. Ook hij durfde iets meer over zichzelf en het eiland te vertellen en April was blij dat ze naar Neverland was gekomen. Ze hoefde in ieder geval niet meer tussen de ruzies van haar ouders te zitten, of naast haar chaggerijnige zus op de bank. Ze vond Peter best wel aardig. Soms kwam hij wel een beetje wreed over maar dat maakte haar niet uit.

'Het word misschien weer tijd om terug te keren naar het kamp.' zei Pan ineens. 'Ja, dat is misschien wel een goed ideen, we hebben de andere jongens denk ik wel lang genoeg achtergelaten denk ik.' antwoordde April. Zo draaide ze beiden 180 graaden en gingen weer terug richting het kamp. Ze staken weer de rivier over en kwamen weer terug in het bos. Ze kwamen weer langs alle mooie bloemen die April ook al had gezien, en tenslotte ook langs de struik met de grote blauwe bessen. Ze vertelde vol trots aan Peter hoe ze hier het plan had bedacht om hem te pakken te krijgen. Hij was zeer van haar onder de indruk. Op de terugweg vertelde ze ook veel over haar leven voor Neverland en Peter luisterde aandachting, tot ze eindelijk aankwamen. De andere lost boys zaten al rond het kampvuur te wachten. Ze hadden een paar grote konijnen gevangen als avondeten, maar eerst kreeg April nog een bijpassende outfit. Haar licht blauwe vest met een witte spijkerbroek waren niet echt een goede outfit voor Neverland. Haar witte broek was eigenlijk nu al een groen, bruine broek geworden, en er zaten al een paar scheuren in van het struinen door het dichte struikgewas. Haar nieuwe outfit was een bruine leren broek, een bruin overhemd en een prachtige gecamoufleerde mantel. Het avondmaal bestond uit gebraden konijn met een aantal verschillende groentes en fruit uit het bos. Alle lost boys, Peter Pan en April zaten aan een lange Het eten was vrijwel hetzelfde als was April thuis altijd at, maar hier leek het wel extra lekker te smaken. Het toetje bestond uit een aantal soorten fruit verwerkt in een grote fruittaart. Iedereen smulde ervan en April misschien nog wel het meest.

Na het eten speelde ze vele spellen en dansden ze rond het kampvuur. Ze dansden nog de hele avond op allemaal liederen die Pan speelde op zijn Panfluit.


(Komt waarschijnijk nog een deel bij, maar ik hoor graag je mening.)