Therapieverhaal: de onderwaterwereld

Er was eens… wel, er was een plaats dat nogal aan de natte kant was. Als het kon, zou het ook nogal mistroostig en levenloos zijn, maar de zee/oceaan zit nooit zonder leven. Het zijn schimmen die er leven, onopvallend voor degenen die ze niet willen zien. Maar, eenmaal je ze kent, vallen ze direct op. Laat ik mezelf voorstellen: ik ben Senia, een liefst allesbehalve opvallende zeedraak. Mij zus is wat anders, zij pronkt graag met haar indigokleurige schubben. We lijken op elkaar, daarom zijn we beiden ook zeedraken. Mijn broer is anders, of misschien toch niet…? We weten het niet, hij is te jong. Daarom zit hij nog in een rood ei, onbekend voor ons wat hij zal worden. Rood, omdat dat de eerste kleur was dat hij kon uitspreken.

De twee groene strepen zijn mijn ouders. Wat je in hen ziet, is aan jou. Ze kunnen zeewier zijn, vrij zwevend door mijn wereld. Ze kunnen ook sidderalen zijn, die elektrische schokken kunnen geven om hun dierbaren te beschermen.
Mijn wereld is opgedeeld in 2 werelden. Je hebt de paarse grond, het gebied vanwaar mijn gezin en ik kom. Tegenover/naast mijn gebied ligt het donkerblauwe gebied, waar de rest van de familie vandaan komt. Het paarse gaat vlot over naar het blauwe en er heerst rust. Degene die deze rust beheerst, is de octopus, mijn beste vriend. Zijn tentakels zijn er om ons te helpen. Hij is de eigenlijke koning van mijn wereld.

Niet alle rust is voor eeuwig, zo ook hier. En dit is ook het begin van het verhaal: het begin van het einde van de rust.
Het begint met de aanslag op de koning. Toen hij naar het oppervlak ging, vaarde een vissersboot hem omver. Hij zonk naar de bodem van de oceaan, vlak aan mijn neus voorbij. Meteen heerste er alom paniek, want de leider verdween. Ruzies staken op. Mijn gezin bleef trouw aan elkaar, maar ook dat blijft niet voor altijd. Mijn gezin begon langzaamaan van elkaar gescheiden te raken. Ik zweefde tussen het blauwe en het paarse deel, niet wetend wat te kiezen. Opeens kwam er een zeebeving die de twee gebieden van elkaar scheidde en mij zo dwong te kiezen. Ik koos voor mijn gezin. Samen zagen we, zag IK de scheur breder worden. opeens stopte de beving, net zo plots als die begon. Tot op de dag van vandaag, is de scheur er nog steeds en zitten we zonder hoop dat die scheur ooit zal sluiten…

Afzonderlijk vervolgden we allemaal onze weg. Van de vissersboot hoorden we niets meer, in de plaats daarvan kwamen er duikers van het WWF ons helpen. De duikers vonden onze koning, diep in de scheur. Hij was hard veranderd door de verschrikkelijke val. Ze namen hem mee en brachten hem naar een kliniek, waar ze hem tot zijn einde zouden houden, omdat hij niet meer in het wild kan overleven. Mij nemen ze mee naar een andere kliniek, want ik was gewond geraakt. Nu zijn ze mij aan het verzorgen, mij aan het klaar maken op een leven in het wild. Hoe het op het blauwe gedeelte gaat, weet ik niet. Maar misschien hoor ik het niet te weten. Op mijn deel gaat het weer de goede kant op, en misschien is dat wel wat het meeste telt…