Proloog

Ik sla mijn ogen neer. Langzaam druppelen er regendruppels op de grond. Ik ben net, zoals de zoveelste keer, in elkaar geslagen door wat pestkoppen in mijn klas. Ik kan er niks aan doen, ik ben te zwak om voor me op te komen, en er is niemand die mij helpt. Inmiddels stromen de tranen over mijn wangen. Ik sta op en pakt mijn mijn, waarschijnlijk, gebroken hand mijn mobiel. Met trillende vingers toets ik mijn huisnummer in. Als hij drie keer is overgegaan neemt mijn vader op. 'Ja?' vraagt hij meteen. 'Pap.' zeg ik met een schorre stem. 'Ik kom je gelijk ophalen meid, doe geen gekke dingen.' zegt hij en er wordt opgehangen. Ik doe mijn mobiel weer in mijn zak. De tranen stromen inmiddels over mijn wangen. Ik probeer alles op een rijtje te zetten wat er vandaag is gebeurd.
Als de bel gaat loop ik snel naar mijn les toe, iedereen kijkt me arrogant aan maar ik negeer het. Ik pak snel mijn boeken en maak het laatste stukje van mijn huiswerk af. Als ik opkijk zie ik dat Mitchell, Dewie, Romina, Charlotte en nog een paar waarvan ik de namen ben vergeten, me gevaarlijk aankijken. Ik slik zachtjes en voel dat ik op het punt sta om te gaan huilen. Niet doen, denk ik bij mijzelf. Ik wend mijn blik af. Na deze supersaaie les gaat de bel, wat betekend einde van de dag. Ik probeer tijd te rekken door met de leraar gaan praten over de sommen die ik 'niet snapte.' Ik hoopte dat ze me al vergeten waren maar dat was tevergeefse hoop. Toen ik buitenkwam hoorde ik Mitchell al roepen dat ik er was. Ze kwamen met zn negenen op mij af. Het enigste wat ik kon doen was mezelf afsluiten van de wereld om zo min mogelijk pijn te lijden. Maar vandaag lukte het niet, waarom weet ik niet. Ik had het zo vaak gedaan. De tranen begonnen al te stromen. 'Hou op!' smeekte ik. 'In je dromen.' grijnsde Romina. Ja, daar had ze wel gelijk in. Hoe vaak had ik dat wel niet gedroomd. Uiteindelijk liepen ze weg en bleef ik bloedend op de grond liggen. Ik word uit mijn gedachtes gesleurd door een toeterende auto. Ik kijk met betraande ogen op. Mijn vader kijkt me aan met een warme glimlach. Het vrolijkt me vanzelf op. Ik sta op en loop naar hem toe. Ik open met een flauwe glimlach de deur en ik laat me in de stoel vallen. 'Gaat het?' vraagt mijn vader voorzichtig. Ik schudt huilend mijn hoofd. 'Ik ben het helemaal zat, we gaan verhuizen!' roept mijn vader boos.

XXX