Een spookachtig verhaal

Gisteravond was ik, zoals elke vrijdagavond, op bezoek bij een aantal vrienden van me. We zaten in de woonkamer bij Felicia en verveelden ons. Plots kwam Laurens met een griezelverhaal aanzetten, het ging over een gigantisch huis waar verschrikkelijke dingen gebeurden en waar niemand tot heden levend uit was gekomen.
Een aantal van ons weigerde te geloven dat het een waargebeurd verhaal was. Sander, Richard en Gijs waren zelfs een beetje aan het spotten met het verhaal. Een paar anderen waren toch wel erg stilletjes geworden naarmate het verhaal was gevorderd.
Ik wist niet zeker of ik het moest geloven of niet, ik was normaal gesproken nogal sceptisch over zulke verhalen en zo ook over deze, maar achteraf dacht ik: had ik het maar gewoon geloofd..

Hoe hard Laurens ook tegen de lolbroeken in was gegaan, hij had het niet gewonnen en zo gingen we met zijn allen op pad naar het huis, wat maar een paar uur rijden was.

Na een tijd rijden moesten we de auto's stilzetten omdat de weg ophield. ''Nou jongens, vanaf hier wordt het te voet verder dan,'' riep Laurens vanuit het raampje. ''Het huis zal een paar kilometer verderop moeten staan.''
Dus we stapten allemaal uit de auto's en als één grote groep liepen we het bos in. De paden waren smal, dus konden we maximaal met 3 personen naast elkaar lopen. Felicia vond het maar helemaal niets en bleef stilletjes in het midden van de groep lopen. Haar grote mond, die ze altijd had, was plots verdwenen als sneeuw voor de zon.

Na ruim twee uur wandelen verdwenen de bomen en deinde er een gigantisch huis - nou ja, het had meer weg van een kasteel eigenlijk - op in de verte achter het weiland waar we in waren beland. ''Daar is het,'' zei Laurens triomfantelijk. ''Ik zei toch dat het geen broodje aap verhaal was?!''
''Ja ja, we geloofden je ook wel, maar dat wil nog niet zeggen dat heel je verhaal klopt hè?'' knorde Stefan, ergens was teleurstelling te horen in zijn stem, hij had geen gelijk gehad dat Laurens onzin vertelde.
Naarmate het huis dichterbij kwam, ging de groep automatisch een stapje langzamer lopen. Je kon de angst voelen bij sommigen. ''J-j-j-ongens, wat doen we nou eigenlijk als het blijkt dat het hier echt niet pluis is straks..?'' piepte Martin onzeker.
''Dan gaan we gewoon weer weg hè, slimmerik,'' antwoordde Gijs een beetje spottend.

Ondertussen waren we door een grote poort gelopen en merkten we op dat het hekwerk om het huis heen eindeloos leek door te lopen. ''Dat ziet er niet al te best uit,'' sprak Thijs langzaam. ''Ach, kijk het kan niet eens op slot!'' spotte Richard ''Nee oke, dat is waar,'' lachte Thijs en we vervolgden het pad naar het huis toe. Toen we bij de zware deuren waren aangekomen, greep Stefan naar de grote deurklopper die hing aan de rechterdeur en dat werd vervolgd door een aantal luide bonzen die de doodse stilte van eerder verbrak. De echo's weergalmden door de omgeving. Een aantal maakten een klein sprongetje van angst, zelfs Sander die eerder zo aan het spotten was geweest. ''Hè verdorie, moest dat nou echt?!'' kibbelde hij omdat hij geschrokken was van het harde, plotselinge geluid.

We werden uit ons gekibbel gehaald door de zware deuren die luid krakend opengingen. ''Ehm, wat moet ik hiervan denken..?'' vroeg Felicia voorzichtig. ''Ja, dat we binnen mogen komen natuurlijk!'' tetterde Sebastiaan enthousiast en sprong naar voren, het huis in. De rest van de kudde volgde langzaam, toen we allemaal in de grote hal van het huis stonden, gingen de zware deuren langzaam, krakend weer dicht. Halverwege tussen open en dicht, zagen we nog net de hoge hekken sluiten, dit ging gepaard met een heel luide knal en het geluid van een slot dat luid klikte. Heel kort daarna, voordat we goed en wel beseften wat er gebeurde, vielen de zware deuren ook in het slot. Richard rende nog vlug naar de deur toe om hem tegen te houden, maar trok zijn handen net op tijd terug. ''Zo hé, was ik bijna mijn vingers kwijt!'' riep hij geschrokken. ''Waar is de klink van deze deur ergens??'' Hij zocht, voelde met beide handen langs alle bereikbare oppervlakken van de zware deuren. ''We kunnen deze niet van binnenuit open krijgen!'' concludeerde hij geschrokken.

''Ja en nu dan? Knap gedaan hoor, nu zitten we hier vast en ik moet vanavond gewoon om 12 uur thuis zijn,'' mopperde Sander. ''Ik denk dat het het verstandigste is om op zoek te gaan naar de uitgang,'' zei Robin en nam het voortouw om de groep mee te slepen door het huis heen. We namen de eerste grote deur die we zagen vanuit de hal en kwamen zo in een enorme feestzaal. We gingen naar binnen en besloten om dit onze slaapplaats te maken voor in ieder geval deze nacht. Morgen zouden we wel weer verder zien. Zolang we maar bij elkaar bleven kon er maar weinig gebeuren toch?

De volgende ochtend toen we wakker werden, verzamelden we ons in het midden van de grote zaal om te gaan bespreken hoe we onze uitweg gingen vinden uit dit horrorhuis. Robin, die was verkozen tot onze groepsleider, besloot om eerst maar te beginnen met het tellen van onze mensen, om ons vervolgens in groepjes te gaan verdelen. 25, 26, 27, ''Hé, we waren gisteren toch hier binnengekomen met 29 mensen? We missen er 2!'' constateerde Robin geschrokken.
Iedereen begon om zich heen te kijken, maar onze missende vrienden waren nergens in de zaal te bekennen. ''Is iemand van jullie deze nacht wakker geweest en heeft diegene misschien gezien of ze weg zijn gegaan?'' vraagt Noralie.
Een hand kwam omhoog uit de groep en een schel stemmetje zei: ''Ik, ik heb ze weg horen gaan vannacht, Maurits moest naar het toilet, maar durfde niet alleen op zoek te gaan naar de toiletten in dit gigantische huis. Hij had gevraagd of Guillaume met hem mee wilde gaan en ze zijn toen samen vertrokken. Zouden ze misschien de weg zijn kwijt geraakt terug naar deze zaal in het donker?'' ''Dat zou kunnen Susan,'' zei Robin rustig. ''Maar dan zijn we het hen verplicht om naar ze op zoek te gaan, samen uit, samen thuis toch?'' zei Sebastiaan. ''Inderdaad, zo is het, laten we naar hen op zoek gaan, laat je rugzak maar hier achter, we zullen hier vanavond weer terugkomen om te gaan slapen mochten we geen uitgang gevonden hebben tegen die tijd,'' vervolgde Robin en ze gingen op pad door het huis.