A bride for Christmas [Bill Kaulitz] 02

Bill pov.

Gustav, Georg en Tom zijn bij mij voor een avondje poker, zoals we wel vaker doen.
Gustav: "Geven."
Georg: "Twee paartjes."
"Straat."
Georg: "Niet te geloven! Twee azen en toch klop je me."
Tom: "Waarom ga je daarvoor?"
"Soms kies je het zekere voor het onzekere."
Tom: "Niet te geloven."
"Het geluk zit in mijn bloed." grijns ik.
We delen de kaarten opnieuw en ik neem de punten die ik gewonnen heb.
Tom: "Zo veel geluk heb je niet altijd."
"Zeker van? Niet vergeten hoeveel keer ik vorige week van je gewonnen heb?"
Tom: "Ik heb het niet over kaarten, broertje."
"Waarover dan wel?"
Tom: "Vrouwen."
Georg zuigt wat lucht tussen zijn lippen.
Ik moet even lachen. "Meen je dat nu? Dat is toch een grapje? Ik ben de enigste die nog kan scoren. Jullie hebben allemaal al een vrouw."
Tom: "We weten dat je veel avontuurtjes hebt gehad, maar er is iets van gekomen."
"Gelukkig maar! Anders zat ik in dezelfde ellende als jullie."
Georg: "Wat als je nu de ware ontmoet?"
Een klein lachje vormt zich om mijn lippen. Het geloof in de ware ben ik al een tijd geleden kwijt geraakt. Blijven wachten hielp ook niets.
"Alsjeblieft! Gustav, denk je dat Brev de ware is? Het meisje van je dromen?"
Gustav: "Dat zegt zij toch steeds." en hij haalt zijn schouders op.
Ik maak een handgebaar dat zegt: zie je wel!
Tom: "Het doet er niet toe of je de ware ontmoet of niet. Ze trouwt toch niet met je." zegt Tom uitdagend.
"Waarom denk je dat? Ik leun verontwaardigt achteruit in mijn stoel.
Georg: "Wel je bent niet echt huwelijksmateriaal."
"Wat? Waar slaagt dat nu weer op?"
Tom: "Met jou gaan meisjes uit voordat ze trouwen. 'De leuke-alleen-voor-het-plezier-kerel.' "
"Dat is niet waar, maar ik ben inderdaad leuk." zeg ik met een zelfvoldane glimlach.
Tom: "Jij kunt je niet binden. Dat ruiken ze van op kilometers afstand."
"Ik geloof gewoon niet meer in eeuwige liefde." zucht ik.
Tom: "Jij krijgt geen enkel meisje zover dat ze met jou wilt trouwen."
"Belachelijk, tuurlijk wel!"
Tom: "Echt? Wedden? Als een meisje tegen kerstmis je aanzoek aanvaardt, krijg je mijn slaapplaats in de tourbus. Een kamer apart dus mèt ramen in tegenstelling tot de jouwe. Als je verliest slaap je op Georg zijn plek bij Gustav die snurkt."
Gustav: "Hey!"
Georg: "Zalig!"
"Dat is geschift."
Tom: "Omdat je het niet kunt? Je bent anders niet vies van wedden."
"Neen, het is geschift omdat het over vier weken al kerstmis is."
Georg: "Svetlana heeft ja gezegd na vier weken."
"Jah anders werd ze uitgewezen en moest ze terug naar haar land van herkomst."
Tom: "Als je niet kunt winnen, zeg het dan gewoon."
"Ik doe het!" Ik neem een slok van het biertje dat voor mijn neus staat. "Maar ik kies het meisje."
Tom: "Hoooh, daar zit je aan vast, broertje! Top!"
We schudden even elkaars hand om de weddenschap te bekrachtigen. Tom weet ook altijd hoe hij mij zo ver moet krijgen om zijn weddenschappen te aanvaarden. Laten we hopen dat ik hier geen spijt van krijg.
Georg: "Kom, spelen!"


Jessie pov.

Ik heb besloten om bij Mike langs te gaan. Ik ben hem wel enige uitleg verschuldigd denk ik. Ik rijd de oprit op en stap uit. Met een bang hartje loop ik naar de garage, Mike's werkplaats.
"Hoi?"
Plots hoor ik een harde bonk en wat metaal vallen. Mike kruipt van achter zijn werktafel omhoog.
"Owh sorry, heb je het druk?"
Mike: "Auw. Ik bereid me voor op een klus. Een trouwring uit een afvoer halen."
Ik zucht even.
"Mike, het spijt me zo. Ik weet het, ik had het niet zover moeten laten komen. Jij en mijn familie hebben zoveel moeite gedaan. En je aanzoek... wauw in een stadion in aanwezigheid van 50.000 man. Ik bedoel, hoe kan je dan nee zeggen? Toch?"
Mike: "Dat heb je niet gedaan." klinkt het nogal bot.
"Wel, dat had ik beter wel gedaan." Ik kijk wat moeilijk naar beneden. Ik haal het doosje met de verlovingsring uit mijn zak en geef deze aan Mike.
"Alsjeblieft." Maar Mike neemt hem niet aan.
Mike: "Hou hem maar."
"Dat kan ik niet maken."
Mike: " Houdt hem nu gewoon maar. Je hoeft hem niet te dragen, gewoon bijhouden. Je weet nooit. Misschien verander je nog van gedachte." Ik hoorde de twijfel in zijn stem. Ik bijt even op mijn lippen.
"Mike, we zijn echt niet voor elkaar voorbestemd." en ik bied hem opnieuw de ring aan.
Mike: "Wel dat kan je toch niet zeker weten?", een kleine glimlach siert zijn gezicht weer, "Je was bijna bij het altaar. Je was er, maar je vergat gewoon te stoppen."
Ik kijk schuldig naar beneden.
Mike: "Luister, mijn onderneming heeft een contract voor de stad. Je weet hoe dat gaat. Het opent deuren. Zekerheid. Nog meer contracten. Uiteindelijk ziekteverzekering. Ik begin volgende week."
Wat probeert hij mij nu duidelijk te maken?
"Wauw, wat geweldig. Ik ben blij voor jou." zeg ik gemeend.
Mike: "Voor mij? Wij zijn een team, Jess. We zijn net... een abs-buis... en een Engelse sleutel. Die horen samen."
Ik lach even ongemakkelijk.



- Ik hoop dat je het fijn vond. De volgende komt binnenkort.-