6.2 De andere Cullen

Ik zat in de auto te wachten totdat Eric en Erika zouden komen. Zij waren de laatste die in de auto moesten stappen.
Ik keek de parkeerplaats rond en toen zag ik ze aankomen rennen. Ik zat nu achterin dus Erika ging naast mij zitten en Eric snel daarnaast. Joshua trok op en we reden weg.
‘Ik dacht nooit dat dat dubbel uur van Dekker voorbij zou zijn’, zei Eric zuchtend.
‘Ja leuk, wat weet je over de Cullens?’ vroeg ik aan Erika terwijl ik Eric’s opmerking weg waai.
‘Je vindt niet veel over hen’, zei Erika en ze gaf me een paar papieren. Het waren vooral dossiers van nu. Ik kon zien dat alle Cullens goede cijfers haalden zonder moeite te doen. ‘Maar ik heb wel iets gevonden van meer dan vijftig jaar geleden. Het gaat over een familie die ook Cullen heet meer dan vijftig jaar geleden. Ongeveer zeventig jaar geleden denk ik.’
Erika gaf me nog een dossier en ik keek er in. Weer goede cijfers en de namen waren een soort van verouderde versies van die van nu.
‘Zijn er nog foto’s van hun?’ vroeg ik.
‘Nee’, zei Erika en ze gaf me een jaarboek. ‘Alle vijf de kinderen zaten nog maar een jaar op deze school toen ze in het niets verdwenen. De school weet niet naar welke andere school ze zijn gegaan jammer genoeg.’
Ik bladerde door het jaarboek, maar ik zag geen foto’s van de Cullens rond die tijd. Ik zag wel een foto van mijn grootmoeder, maar dat was het.
‘Er staan geen foto’s van ze in’, concludeerde ik.
‘Nee, dat weet ik’, zei Erika. ‘In geen enkel jaarboek rond die tijd staan foto’s van hun. Die zijn toen weggehaald door iemand en nooit meer terug geplaatst. De enige die nog leeft en iets van ze kan weten...’
‘... is mijn grootmoeder’, maakte ik haar zin af.
‘Ja, dus ik denk dat je met haar moet praten als je er meer over wilt weten’, zei Erika. Ik knikte en gaf haar een kus op haar wang. Ik stapte uit de auto omdat we bij mijn huis waren aangekomen en ik zwaaide de rest uit. Toen liep ik het huis binnen. Eerst liep ik naar boven om daar naar Pluisje te kijken. Ik haalde haar uit haar kooi en bracht haar naar beneden. In de keuken schonk ik wat water voor mezelf in. Huiswerk had ik niet dus ik ging Twilight uit lezen.
Ik pakte de telefoon en ging met Pluisje bij mijn lievelingsplekje bij het raam zitten. Ik tikte het nummer van het verpleeghuis in waar mijn grootmoeder zat.
‘Hallo, met Blooddiamond, het verpleeghuis voor mensen die een beroerte hebben gehad’, zei een aardige stem door de telefoon.
‘Hallo met Angela Bleu, ik bel voor mijn grootmoeder Isabella, ik wil weten wanneer ik bij haar langs kan komen’, zei ik.
‘Ah Angela, leuk je weer te horen’, zei de vrouw. Ik wist niet wie ze was, maar het zal wel. ‘Het spijt me dat ik dit kan zeggen, maar je grootmoeder heeft een griepje. Je kan voorlopig even niet naar haar toe.’
‘Ja dat is jammer, maar kun je me bellen als ik wel langs kan komen’, zei ik met mijn liefste stemmetje.
‘Ja, dat zou ik doen’, zei de vrouw.
‘Dank u wel, doeg’, zei ik en de vrouw zei gedag. Daarna hing ze op en was ze weg. Ik legde de hoorn naast me neer en begon te lezen. Even mijn hoofd weg hebben van alles en iedereen, behalve dan van Pluisje natuurlijk.