• Hoofdstuk 10 •
Rose P.O.V
Een zwarte doek vol met glinsterende lichtjes trok over het kasteel. Het was de avond van de twee de dag op Hogwarts. Rose stond in de bibliotheek en liet het zoveelste boek door vingers glijden.
"Niks," mompelde ze tegen Aaliyah en ze klapte het boek dicht.
"Rose!" riep een stem, Rose draaide zich om. Moore stond voor haar, hij had een boek in zijn hand. "Ik weet waarom je kon opstaan!" Rose trok haar wenkbrauwen op.
"Uhum, ik weet niet, maar hoe weet jij dit allemaal, je was er niet eens bij..." Moore werd rood, hij was een tweedejaars en was dus niet in het klaslokaal geweest. "Kijk!" Hij rende naar Rose toe.Ongemakkelijk keek ze hem aan, had hij hen soms afgeluisterd?"Er zijn verschillende mogelijk heden van wat er gebeurt is, het kan zijn dat Castro zijn spreuk niet goed beheerste en de vloek heel slap was, of je was onder invloed van een andere vloek,de Imperiovloek."
"Ik denk dan het het eerste moet zijn geweest, ik bedoel ik kan me alles nog gewoon herinneren, ik denk niet dat het een onvergeeflijke vloek was.Heel erg bedankt Moore, maar ik ga nu veder met zoeken."
"Ik ook, wat moet je hebben? Ik ken deze bieb beter dan jullie, ik zit hier al een jaar op school. O, trouwens noem me maar gewoon Ethan hoor." Rose keek Aaliyah vragend aan, ze knikte.
"Goed, maar je mag het absoluut niet doorvertellen." Ethan keek hen vragend aan.
Aaliyah begon te fluisteren:"Het begon allemaal, een paar jaar geleden. Rose en ik waren nog maar zes en we speelde bij elkaar, of nou ja eigenlijk was de bedoeling dat we afscheid van elkaar zouden nemen aangezien we niet meer met elkaar zouden mogen spelen. Rose had met een andere vriendin een streek uitgehaald en haar ouders waren bang dat ze het nog een keer zou doen, maar dan samen met mij. Het ging totaal perrongeluk, maar we gingen naar benden en we hoorde onze ouders praten, het was vroeg op de middag en ze waren aan het middag eten," Rose slikte duidelijk hoorbaar, dit stuk van het verhaal was pijnlijk. Aaliyah keek haar aan en ze wist dat ze het verhaal vanaf hier veder moest vertellen.
"Op de bijzettafel in de woonkamer lag een boek. Op de kaft stond een toverstok en daaromheen was een draaikolk van zwarte magie getekend. Daarboven stond met dik gedrukte letters: 'Duistere magie, in alle vormen'. Aaliyah en ik zagen heb niet eens liggen, we gingen gewoon de woonkamer binnen, we hadden honger en we wisten dat ik zo dadelijk zou vertrekken. Maar de stemmen van onze ouders klonken luid en duidelijk vanuit de keuken en we konden het niet laten. We plofte op de bank neer en luisterde naar de gesprekken van onze ouders. Het was niet interessant, bijna slaapverwekkend, totdat ze opeens zachter begonnen te praten.Het ging over het boek, het boek op de bijzettafel voor ons... Onze ouders begonnen zo zacht te praten dat we de keuken binnen moesten sluipen en ons ergens moesten verstoppen. Dat hebben we niet gedaan, in plaats daarvan ben ik de keuken binnen gelopen en heb ik een stuk fruit gepakt. We wisten dat we niks over dat boek mochten weten, dus we zijn braaf naar boven gegaan. In de maanden daarna zijn we het gewoon vergeten, we zagen elkaar niet meer en onze ouders pratte er niet meer over. Tot ik op een dag dat boek op het nachtkastje van mijn ouders zag liggen, ik was toen tien. Vorig jaar dus..." Rose begon zo zacht te fluisteren, dat het nauwelijks verstaanbaar was. "Ik heb het boek gepakt, ik heb mijn vingers over de bedrukte bladzijdes laten gaan, het inkt mijn vingertoppen te laten doordringen en mijn ogen geen moment rust gegund. Eerlijk gezegd was er helemaal niks vreemds aan het boek te zien, of in te lezen. Dat veranderde pas toen ik erachter kwam dat erachter in het boek, een vierkant was geknipt, in de laatste bladzijdes. Er zat een briefje in geplakt. Uiteraard haalde ik het briefje er zorgvuldig uit, maar zoals ik al verwacht had, was hij betoverd en kon ik niet lezen wat er stond. Ik legde het boek terug en er verstreken, dagen, weken en maanden waarin ik niet meer aan het briefje dacht. Maar..." Rose zweeg, ze wist gewoon niet of ze Ethan wel genoeg kon vertrouwen door dit hem te zeggen.
"Maar toen kreeg ze gisteren een briefje van haar vader, dat hij last had van zijn litteken. Er leek niks bijzonders aan te zijn, maar toen herinnerde Rose zich het briefje in het boek opeens en toen besloten we het hier te gaan zoeken," hielp Aaliyah haar, het verhaal af te maken. Maar Ethan keek hen ongelovig aan.
"Goed, Rose, probeer jij anders het verhaal geloofwaardig af te maken. Kom op, meiden. Jullie waren daarvoor al iets van plan, voor die avond dat Rose die brief kreeg en hoezo zoeken jullie naar speciaal dat boek op Hogwarts? De meest onwaarschijnlijke plek waar het boek zou liggen..."
"Moore, we hebben je al te veel gezegd, we gaan je niet vertellen wat we nu aan het doen zijn!" riep Aaliyah.
"Je hoeft het me ook niet te vertellen, Longbottom, ik weet al wat je van plan bent." Aaliyah keek hem aan en er verscheen een vreemde glimlach op haar gezicht.
"Ja, ben je daar zeker van? Weet je zeker dat we ook werkelijk van plan zijn om iemand te vermoorden?" zei ze. "Of zijn we toch bezig met een toneelstukje?"
Moores gezicht vertrok en Rose wist dat het hen gelukt was. Aaliyah en zij hadden een verhaal bedacht die ze zouden vertellen als nieuwsgierige aagjes achter teveel dingen zouden komen. Ze hadden besloten het ook te vertellen aan Ethan, aangezien hij hen al van teveel verdacht en dus ongetwijfeld onderzoek zou doen naar hun plan...
Reageer (2)
8 jaar geledenSpannend!
8 jaar geleden