Part 4.

Luister hierbij; Justin Bieber met Where Are You Now
*NickPov
‘Kom op, jongen,’hoor ik een krakerige stem zeggen. Ik voel een hand op mijn arm. Koud en nieuw. Ik probeer mijn ogen te openen, maar ze voelen loodzwaar. Mijn keel is dichtgeknepen. Alsof mijn hele lichaam bekneld heeft gezeten. Ik heb geen flauw idee waar ik ben of wat er is gebeurd.
‘Jongen, wordt toch wakker,’hoor ik een vrouwenstem zeggen. Ze zucht verslagen. Ik kan geen beweging maken om haar gerust te stellen dat ik er ben, dat ik haar hoor.
Ik voel me bijna bij bewust zijn, maar toch heb ik het gevoel dat ik compleet afwezig ben. Afgezonderd van alles en iedereen.
Ik peins en probeer een beeld te vormen van wat er gebeurd is. Opeens denk ik weer aan de middag in het park. De warme zomer middag. Ik zie Norah’s gezicht voor me en een pijnscheut trekt van mijn kruin tot in mijn tenen door me heen. Waar is ze? Is ze veilig?
Ik wil haar hier. Ik wil haar bij me. Ik wil haar vasthouden tot ik mezelf in haar verlies. Ik wil haar influisteren hoeveel ik van haar houd. Ook al kan ik dat niet, nooit verwoorden. Ik wil haar zachte kusjes in haar nek en op haar rug geven terwijl ze zachtjes snort. Zoals ik vaker doe als ze eerder dan mij in slaap valt. Ik wil haar vasthouden en nooit meer loslaten.
Ik vraag me af waarom ik zo sterk naar haar verlang. Zo erg is het toch niet?
Of zegt iets in mij al dat het misschien nooit meer komt..?

*NorahPov
Mijn hart is blauw. Afgekneld, afgeknepen, bont en blauw geslagen. Er is een gat in mijn borst waar hij zat. Mijn hart is eruit getrokken, terwijl mijn bloed blijft stromen.
Het is allemaal koud in mij. Het doet zoveel pijn om te ademen. Om te praten. Ik kan alleen maar fluisteren. Het enige wat ik fluister is zijn naam.
Denise heeft een fleece deken over mijn benen gelegd. Ze strijkt over mijn haar en sust me. Amy zit bezorgd naast me en wrijft me over mijn knie. Joe staat voor me en vraagt bedenkelijk of alles goed is.
‘Is alles goed met haar?’
‘Ik geloof dat ze in een shock zit, of zoiets. Ze rilt helemaal.’
‘Wat zou jij doen als je bedenkt dat niets zeker is over Nick,’sist Amy tussen haar tanden door naar Joe.
Joe knikt en wrijft door zijn haar. ‘Waar is hij toch?’zegt hij nu zelf zachtjes.
Ik heb mijn handen tot vuisten gemaakt en tegen mijn borst gedrukt. Als hij op en neer gaat druk ik hem terug. Hopend dat ik de pijn kan stoppen. De pijn die ik steeds maar weer door alles heen voel. Van mijn tenen tot in mijn hoofd. Een sterke pijn die als water overal door sijpelt en alles koud achterlaat.
Ik heb zoveel beelden in mijn hoofd afgespeeld. Ik kan niets meer rechtzetten. Ik weet niet meer of het nu echt gebeurd is of dat ik het heb bedacht. Ik weet niet wat er is gebeurd. Maar ik ben Nick kwijt.
Alle drukte op de straten is niets. Vergeleken met de chaos die ik voel zonder Nick.
In mijn oren hoor ik een ruis. Alsof ik bij de zee ben en de golven aanwellen.
Mijn hoofd deint zachtjes mee op en neer met het gevoel van kalmte. Alsof ik drijf. En langzaam drijven mijn gedachten mee. Gesmoord door de schuimkoppen. Ik zak in slaap.
Ik droom verschrikkelijk onrustig. En eng echt. Alleen maar over herinneringen van Nick en mij. En het voelt steeds alsof hij precies bij me is.

Als ik wakker word is het donker. En koud. En naast me, op bed, is het leeg. Het brengt een kilte om mijn hart. Het stijgt me naar mijn hoofd. Het bevriest mijn hele lichaam
Als ik met hen mee ben ligt hij altijd naast me. Dan houdt hij me de hele nacht vast. Dan snort hij ‘s ochtends zo lief. En als dan de wekker gaat en hij langzaam wakker wordt, is het eerste wat hij doet naar mij kijken. En dan glimlacht hij naar me. Kreunt slaperig en zegt goedemorgen. Hij gaapt altijd zo lief en geeft me dan een kus. En elke morgen weer zegt hij dat ik er mooi en lief uit zie.
Het steekt als ik eraan denk. Dit is een van de eerste keren dat hij niet naast mij ligt.
En ik voel me zo verschrikkelijk. Zo ziek. Zo gebroken en onbeschrijfelijk als ik eraan denk dat hij nooit meer naast me zal liggen.
Mijn lichaam voelt hard als een plank. Ik ben compleet stijf en onbewegelijk.
Ik ben zo bang dat er iets met hem is gebeurd. De angst is onmenselijk.
Ik ril en trek het deken wat strakker om me heen en sluit mijn ogen. Mijn gedachten leiden me af van wat echt is.
Ik weet niet eens wat er gebeurd is. het is als een vlek. Ik weet alleen nog dat er opeens een chaos was. Er auto’s aankwamen en Amy me de bus in duwde. Ik weet alleen nog dat Nick er niet was.
Ik kan het niet geloven.
Er was een terroristische aanslag op het station waar wij waren. Normaal gebeurd zoiets alleen op tv. Het is altijd ver weg.
Nu heb ik het zelf meegemaakt. Ik zat er midden in. En nu ben ik kwijt waar ik voor leef. De terroristen hebben alles van me afgenomen. Terwijl ik het heb overleefd heb ik het gevoel dat ze mijn leven gekidnapt hebben.
Ik kruip omhoog en ga tegen mijn kussen aan zitten. Ik zie op de wekker dat het half drie ’s nachts is.
Ik leun op mijn elleboog als ik met mijn andere hand naar de afstandsbediening reik.
Ik zet de tv op CNN en wordt direct overspoelt door hectiek. De nieuwslezer verteld koortsachtig, maar zo duidelijk mogelijk het verhaal.
“Amerika is opnieuw wakker geschud. Een terroristische aanslag op het grootste station van Los Angeles. Niets of niemand was hier op berekent. De chaos, de mensenmassa, was een geweldige camouflage voor de terroristen. Ze wrongen zich tussen de vele mensen en grepen om zich heen. De politie is er zo snel als het kon naar toegesneld. Gelukkig konden ze net op tijd een bom onschadelijk maken. Maar de terroristen lieten zich niet van de wijs brengen. Ze hebben geschoten op alles wat in hun weg liep. Er zijn in totaal elf mensen omgekomen en zes liggen in kritieke toestand in het ziekenhuis. Waarvan drie nog ongeïdentificeerd zijn. Er wordt gevreesd voor al hun levens. De ambassade..”
Ik druk de tv uit. Een hoge piep trekt door mijn hoofd.
Ik probeer mezelf te laten geloven dat Nick er niet bij is. Dat Nick veilig is. Maar waar? Waarom heb ik nog steeds niets van hem gehoord?