A bride for Christmas [Bill Kaulitz] 01

Jessie pov.

Ik frutsel aan het rode inpakpapier en vouw het open. Ik zie handdoeken met daarop "Jessie & Mike" geborduurd.
"Handdoeken met onze naam op. Erg chic, Marcie! Dank je." en ik zet een geforceerde lach op. Kan het nog kitscheriger?
Marcie: "En het beste van al is: je kan het borduursel nog laten weghalen, mocht het toch weer niet lukk..."
Oh nee, genant.
Vivian: "Oké, nog één cadeau en dan beginnen de spelletjes."
Mijn zus, Vivian, geeft me haar cadeau. Ik ben benieuwd wat daarin zit.
Ik haal een sneeuwbal met daarin een foto van Mike en mij uit de zak.
"Wauw, dat is mooi." zeg ik echt gemeend.
Vivian: "Ter herinnering aan je eerste kerst met Mike. Als man en vrouw."
Ik ben ontroerd en knik even om haar te bedanken.
Vivian: "Een toast! Op Jessie en Mike! Op een gezegend huwelijksleven en geluk. Proost!"
Iedereen toast mee. Je hebt het misschien al door. Ik ga dus binnenkort trouwen met Mike en mijn zus geeft een vrijgezellenfeestje voor me. Het bijzondere, als ik het zo mag noemen, is eigenlijk dat dit al mijn derde verloving is. Waarom het met de vorige twee niet lukte? Geen idee, ze waren waarschijnlijk toch niet de ware. Of Mike de ware is? Ik vermoed van wel.
Na de toost zit ik wat te staren naar onze foto in de sneeuwbal. Vivian komt al snel naast me staan.
Vivian: "Alles goed?"
"Ja, geweldig. Dank je, om dit te doen. Alweer..." zeg ik met een klein schaamtegevoel.
Vivian: "Hey, waar heb je anders een zus/kamergenoot/zakenpartner voor? Wat is een trouw zonder feestje?"
"Geen idee."
Vivian: "Ditmaal doe je het. Driemaal is toch scheepsrecht?" zegt ze al grappend.
Ik moet toch even lachen. "Ja dat is waar."
Vivian: "Trouwens, als je het niet doet denkt mam dat je ook lesbisch bent en kan ze haar kleinkinderen vergeten." zegt ze met pretlichtjes in haar ogen.
"Jeetje." Arme mam.
Vivian: "Kom, voordat Marcie er een fout dansfeest uit de jaren 80 van maakt."
Net op dat moment begint de 80's muziek al te spelen.
"Te laat."
Vivian kijkt even verwonderd, haalt haar schouders op en trekt mij vrolijk mee om te gaan dansen. Het gaat er lekker fout aan toe.

-- De dag van ons huwelijk --

Het is zover! Vandaag is onze trouwdag. In de kerk wordt alles in gereedheid gebracht. Mam helpt me met mijn trouwjurk.
"Mam, herinner je je nog ons gesprek nog over houden van.. en verliefd zijn?"
Mam: "Nee, helemaal niet. Liefde is liefde." de vraag ontwijkend.
"Mam... Je hebt voor papa vast andere mannen gezien en er misschien van gehouden. Hoe wist je dat pap de ware was?"
Mam: "Door met hem te trouwen!"
Heel subtiel hoor, mam. Ze is natuurlijk bang dat ik weer het hazenpad zal kiezen.
Mam: "Kom!"
Ik neem mijn boeket en mam helpt me met mijn sleep de kamer uit richting de ingang van de zaal in de kerk.
Ik hoor de muziek al spelen en pap staat me op te wachten. Het bloemenmeisje, mijn nichtje, en Vivian lopen voor ons. Plots zijn alle ogen op mij gericht en zie ik Mike staan. Oh god, waarom heb ik zo'n raar gevoel? Toch niet weer?We lopen door het gangpad en de twijfels slaan toe. Waarom heb ik ja gezegd? Omdat ik dat wou? Of omdat er 50.000 basketbalfans mee keken? Ja hij heeft mij ten huwelijk gevraagd in een groot stadion. Pap brengt me tot bij Mike. Ik houd het niet meer. In plaats van bij Mike te blijven staan, loop ik plots door naar de nooddeur naar buiten en ren weg. Ik kan dit niet! Ik hoor de verontwaardigde reacties achter mij. Ik kan mij zo de verbazing van Mike voorstellen, de teleurstelling van mam en de blik van herkenning op de anderen hun gezicht. Ik ren in mijn trouwjurk over straat, wat me rare blikken oplevert en mijn boeket laat ik ergens vallen. Ongewild moet ik huilen. Van verwarring? Verontwaardiging? Ik weet het niet. Ik snap dit gewoon niet! Ik loop door tot aan mijn appartement. Daar kleed ik me om en begin ik een moodbord te maken voor tante haar woonkamer. Dat is een tik van mij. Ik begin te werken als ik mij niet goed voel. Ik ben interieurarchitect en heb samen met mijn zus een klein bedrijfje gestart. Ik werk al huilend door en hoor Vivian thuiskomen.
"Hey, wat dacht je van gekreukt fluweel en chroom voor het huis van tante Kate? Met misschien een grijze tegel... Maar mij bevalt het idee wel van een leuke grijze sofa met paarse kussens en misschien een chroom lamp. Ja? Toch perfect voor haar." zeg ik met een waterige glimlach en ik kan enkele snikken niet onderdrukken.
Vivian kijkt me medelevend aan.
Vivian: "Wat gebeurde er?"
Ik smijt mijn trouwjurk van de stoel af en plof me er op neer.
"Ik weet het niet! Ik dacht echt dat ik het ditmaal wel zou kunnen. En.. en toen zag ik hem. Ik zag Mike bij het altaar. En ik.. kreeg ineens het gevoel... Ik voelde me zo..."
Vivian: "Zo wat?"
"Ik geef om hem. Ik geef echt om hem. Ik voel gewoon geen... " een traan vind zich weer een weg naar beneden.
Vivian: "Liefde." Ze neemt een stoel en zet zich voor me.
"Niet op die manier nee. Wat heb ik toch? Ik bedoel.. Ik heb niet één, niet twee, maar drie verlovingen verbroken!"
Vivian: "Wel, ditmaal was je bijna zover..."
Plots denk ik aan Mike. "Hoe gaat het met hem?" vraag ik twijfelend.
Vivian: "Hij is met zijn vuist door de preekstoel gegaan."
"Owh" Ik laat mijn hoofd op tafel vallen.
Vivian: "Eerwaarde Macey heeft het goed opgenomen."
"Ah, ik had nooit ja mogen zeggen!" zeg ik nog steeds met mijn hoofd op tafel.
Vivian: "Waarschijnlijk."
Mijn hoofd schiet terug recht. "Viv, hij vroeg me in aanwezigheid van 50.000 basketbalfans. Kon ik zijn hart breken op het grote scherm?"
Vivian: "Is dat erger dan op het huwelijk?"
"Ahh, je hebt gelijk. Echt afschuwelijk. Ik ben afschuwelijk!"
Vivian: "Jessie, dat bedoelde ik niet."
Ik wrijf met mijn handen door mijn haar.
"Nee, weet je wat? Het is goed. Ik ben duidelijk niet in de wieg gelegd voor een huwelijk. De maat is vol. Ik kwets niemand meer, dus geen huwelijk meer, geen verlovingsfeestjes meer."
Vivian: "Zeg zoiets niet! Ja ok, Trent, Owen, Mike... Het zijn fijne kerels, maar als jij het niet voelt, zijn zij de ware niet."
Oh nee, begint ze weer over dat gezever.
"De ware? Serieus Viv? En wanneer zal ik weten dat ik de ware tegenkom? Door het vuurwerk dat knalt? Of de lampen die flitsen? Zal ik het dan weten?" zeg ik wat spottend.
Vivian: "Ik denk dat het gewoon... gebeurt." Ik hoor enige twijfel in haar stem.
"Wel, tenzij ik er een garantie bij krijg, begin ik er niet meer aan."