|| 47

Dylan dwaalt heel de tijd rond in de kamer. Ik merk duidelijk dat hij wacht tot een van de jongens terugkomt, om te weten hoe het nu met Calum is en vooral hoe de band nu is tussen de jongens.
“Di, ga gaan kijken. Ik word nerveus van je.” Dylan kijkt me opgelucht aan en loopt de gang op. Zuchtend kijk ik naar mijn koffer die in de hoek van de kamer staat. De helft is al uitgepakt. Nog twee dagen in Parijs en dan nog minstens twee maanden door de rest van Europa en er was al sprake geweest van mee te gaan naar Amerika ook... Nee dit kon ik niet meer, ik kon deze pijn niet meer aan om alles te verbergen voor Luke, maar hem alles vertellen ging volgens mij het alleen maar erger maken. Daarbij zorgde ik blijkbaar ook alleen voor ruzie tussen de jongens en ik weet niet waarom, maar Ashton moet me niet hebben…
Ik neem mijn koffer en leg hem op het bed, tranen lopen over mijn wangen. Ik neem de kleren uit de kast en leg ze voorzichtig in mijn koffer. Ik voel van mezelf aan dat ik eigenlijk niet weg wil, maar dit is het beste voor iedereen.

Met tranen in mijn ogen sluit ik mijn koffer. Even moet ik mezelf eraan vast houden om niet in te storten, maar dit is het beste. Dit is het beste voor iedereen. Voor mij, voor Luke, voor de jongens. Eerst zullen ze het niet begrijpen waarom ik weg ben, misschien zullen Dylan en Luke wel boos of verdrietig zijn dat ik ben weg gegaan zonder iets te zeggen, maar Ashton en Calum zullen opgelucht zijn. En ook Michael, Luke En Dylan zullen na een tijd wel begrijpen en inzien dat het beter is zonder mij. Dat ze veel meer plezier hebben zonder mij. Hopelijk zadel ik hierdoor Dylan niet op met mijn geheim, maar ik denk dat hij er ook beter mee zal kunnen omgaan als ik weg ben…
Ik kijk naar de lege gitaarkoffer en slik. Had ik nooit die gitaar terug boven gehaald, dan had Calum mij nooit horen zingen… Even heb ik zin om mijn gitaar tegen de muur te gooien, maar ik ben te bang dat iemand me dan zal horen en zal komen kijken wat er aan de hand is. Nee ik moet doen alsof er niets aan de hand is en vertrekken wanneer ze het niet direct zullen merken, anders zullen ze me toch proberen tegen houden. Dylan zal me proberen tegen houden.
Ik leg mijn gitaar in zijn koffer en zet hem naast mijn valies op de grond. Ik hoop maar dat Dylan niet vraagt waarom mijn koffer al is ingepakt, want wat moet ik hem dan zeggen? Dat ik gewoon alles klaar wil hebben voor ons vertrek binnen twee dagen? Dat zal hij nooit geloven, ik ben degene die anders mijn koffer pas klaar heeft de dag dat we vertrekken, terwijl de zijne de avond ervoor al zo goed als klaar is… Ik hoop gewoon dat hij het niet zal zien en als hij het wel ziet, dan verzin ik wel iets…

“Hey!” Ik kijk op van mijn boek en zie Dylan de kamer binnen komen. “Hoe is het met de jongens?” Dylan slikt en kijkt naar zijn tenen... “Zeg gewoon…” “Tussen de jongens is alles oke. Luke en Calum hebben het bijgelegd, maar Calum is nog steeds gekwetst door jou reactie en Ashton is woest omdat je zijn vriend hebt pijn gedaan…” Ik slik en tranen komen opnieuw in mijn ogen, maar nu weet ik het zeker. Vannacht vertrek ik.