• Hoofdstuk 8 •
Rose p.o.v.
Als er iets die dag was geweest dat Rose niet wilde, was het wel Lily tegenkomen. Vooral nu ze in een ongemakkelijke situatie zat waar ze zichzelf en Aaliyah zo snel mogelijk weer uit moest halen. Aaliyah en zij hadden tijdens het lopen naar de les overlegt, ze moesten iets doen. Maar het zou wel onopgemerkt moeten gaan, stiekem dus. Terwijl ze druk aan het fluisteren waren, moesten ze natuurlijk Ethan Moore tegen komen samen met Sage Clay ,twee tweedejaars Ravenclawen. Moore zei dat hij hen in de gaten zou houden, maar dat negeerde Rose maar gewoon. Sage vond dat hij het recht had de twee meisjes keihard uit te lachen, maar ook daar reageerde Rose niet op. Ze moesten zich nu gewoon concentreren op het plan en gelukkig was Aaliyah het daar mee eens. Nijdig keek Rose naar Lily Malfoy en Lana Grey die achterin in het klaslokaal plaats namen. Kort na hen, kwam Aaliyah vrolijk binnen huppelen, ze nam plaats naast Rose en fluisterde:
"Het is gelukt hoor, het is gelukt." Rose knikte tevreden en keek naar alle Ravenclawen en Hufflepuffen (met wie ze de lessen verweer tegen zwarte kunsten zouden volgen) die ergens gingen zitten en professor Castro voor de klas ging staan.
"Beste Ravenclawen en Hufflepuffs ik moest even mededelen van professor Wilkinson dat ondanks het bal in december, jullie alsnog een boel huiswerk zullen krijgen, aangezien het pas in december is. Dus jullie kunnen niet als excuus gebruiken dat jullie vanwege het bal geen huiswerk konden maken. Goed, we gaan veder met hoofdstuk één, bladzijde zeven daar waren we gisteren gebleven." Iedereen sloeg zijn boeken open zonder ook maar één woord te zeggen. De meeste mensen zouden lachen als je zegt dat je aan de hand van maar één les kan bepalen of iemand aardig is of niet, maar de eerstejaars Hufflepuffs en Ravenclawen waren het over eens dat ze nu al konden bepalen dat professor Castro op het eerste oog aardig leek, maar zijn ware aard toch zwaar tegen viel. Het was pas de tweede dag op Hogwarts, maar Rose voelde zich nu al thuis in het kasteel, zelfs de lessen van professor Castro vond ze niet erg om te volgen.
"Goed, vandaag beginnen met het praktijkgedeelte van de zwarte kunsten. Oké, kan iemand me uitleggen wat de spreuk Paralitis doet?" professor Castro wierp een vriendelijke blik op de kinderen, maar aan zijn ogen kon je zien dat hij die vriendelijkheid voor geen greintje meende. Rose groef diep in haar geheugen, had ze die spreuk niet eens een keer gehoord. Ze keek om, niemand leek het antwoord te weten, voorzichtig stak Rose haar vinger omhoog.
"Ja, juffrouw Potter."
"Het is een spreuk om iemand te verlammen," zei ze, een beetje onzeker.
"Correct, tien punten voor Ravenclaw. Goed, weet iemand wat voor tegen spreuk we daarvoor gebruiken?" Alle eerstejaars keken elkaar onzeker aan, dit waren toch geen spreuken voor eerstejaars? Toch ging er een hand omhoog, dit keer van Malfoy.
"Ja, juffrouw Malfoy."
"Enervatio, meneer."
"Helemaal waar, nogmaals tien punten voor Ravenclaw." Een zelfvoldane glimlach werd naar Rose gesmeten door Malfoy. Maar het kon Rose niet schelen, ze kon haar gedachtes maar moeilijk bij de les houden. Ze keek naar de zwarte muren van de kerker, de volgende les zou transfiguratie zijn, een vak waarvan ze de eerste les best wel leuk gevonden had.
"Juffrouw Longbottom, zou je even willen demonstreren hoe je de verlammingsspreuk afweert?" Aaliyah keek verschrikt."Ehum, nou eigenlijk niet, professor." De ogen van professor Castro werden nog killer dan ze al waren, zijn glimlach verdween, zijn gezicht vertrok.
"Juffrouw Longbottom, kom hier en demonstreer de afweringsspreuk!" Aaliyah leek blijkbaar geen zin te hebben om er nog tegen in te gaan, met tegenzin liep ze naar voren.
"Goed, ik spreek de verlammingsspreuk over deze dieren uit en jij maakt het weer ongedaan, begrepen?" terwijl hij dat zei, wees hij naar een bakje waar dieren in zaten, Rose kon niet goed zien wat voor dieren het waren. Aaliyah knikte, maar Rose keek woedend. Haar hand schoot omhoog.
"Ja, juffrouw Potter, wat is er?"
"U gaat die spreuk toch niet echt gebruiken op die dieren?"
"Hoe moeten jullie de spreuk anders leren?"
"Maar meneer, moeten we niet eerst meer leren over de tegen spreuk of zoiets? Normaal worden dit soort spreuken toch niet gebruikt in het eerstejaar?"
"Juffrouw Potter, heb je er bezwaar tegen? Dan kunt je laten zien dat het niet zo erg is als het lijkt, kom hier staan, juffrouw Longbottom ga zitten!" Rose liep klam naar professor Castro toe. Ze pakte haar toverstok stevig vast en ging klaar staan. Krampachtig probeerde ze zich de tegen spreuk correct te herinneren.
"Maar meneer, het is toch zo dat hoe beter u de spreuk kan, hoe meer en krachtigere stralen er komen?"
"Ach, Potter, je klinkt een beetje bang, maar ik ga natuurlijk alles geven wat ik kan," zijn lippen speelde met een irritante en gemene glimlach. Woede stroomde door haar lichaam, haar vingertoppen tintelde.
"Ik ga de spreuk over je uitspreken, Potter en ik zal aan de klas demonstreren hoe je hem weer ongedaan maakt."
"Maar u had gezegd dat ik de spreuk ongedaan moest maken, niet dat u het zal doen en dat u de spreuk over mij zou uitspreken!"
"Brutaliteit moet gestraft worden.Paralitis!" Het voelde alsof ze water was en van een vloeistof veranderde in een vaste stof, het voelde alsof iemand haar versteende. Woede kookte door haar lichaam, tranen prikte in haar ogen, ze wou het uitschreeuwen, ze wou hem in elkaar slaan. Maar het kon niet, ze werd tegengehouden, tegen de grond gedrukt. Stilte prikte in haar oren, niemand zei wat, niemand verroerde zich. Ze moest voor zichzelf op komen, ze moest wat doen. Ze voelde de toverstok in haar hand, hoe deden tovenaars dat? Geluidloos spreuken uitspreken? Kon je over jezelf een tegen spreuk uitspreken? Stille secondes vlogen voorbij, waarom deed niemand iets? Ze kon het niet meer lang uithouden, ze wou zich bewegen, ze wou opstaan. Haar vingers, ze kon ze bewegen! Rose voelde een klein beetje hoop. Ze klemde haar vingers om het hout, met haar andere hand zette ze zich met alle nodige moeite af van de grond. Haar hele lichaam tintelde. Haar hele lichaam was trilde.
"GENOEG!" professor Castro keek haar woedend aan. "Enervatio!" zijn stem weergalmde door de kerker. "Ik had gezegd dat ik een tegen spreuk zou uitspreken, niet dat je moest opstaan! Nablijven Potter, je bent om zes uur in mijn lokaal." Rose wou schreeuwen, ze wou slaan. Ze wou wreken, maar ze deed het niet. Ze stond rustig en kalm op en liep terug naar haar plaats. Een dreigende blik werd op de klas geworpen door professor Castro, iedereen begreep het. De les was voorbij. Geluidloos pakte iedereen zijn spullen en liep het klaslokaal uit.
"Rose, wat deed je!" vroeg Aaliyah toen ze een paar uur later aan de tafel van Ravenclaw zaten om te eten. Rose schudde haar hoofd. "Geen idee, ik weet het niet, maar ik kan me niet tegen verzetten, er moet iets aan de hand zijn geweest waarom ik het wel kon..."
"Schrijf je ouders en vertel het aan professor Wilkinson!" riep Aaliyah.
"Nee, mijn ouders maken zich al genoeg zorgen en professor Wilkinson kan er niks aan doen, we moeten er achter komen waarom ik me er tegen kon verzetten,oké? We moeten achter een boel dingen komen, maar daar is het nu nog geen tijd voor, we gaan straks naar de bibliotheek en dan zoeken we daar wel naar informatie. We wachten nog even, goed?" fluisterde Rose. Aaliyah knikte, maar ze keek nog steeds bezorgt.
"Professor Castro mag die spreuk toch niet over je uitspreken?" Rose hield haar schouders op.
"We zwijgen erover, goed?"
"Oké."
"Dan kunnen we nu veder met ons plan," mompelde Rose, terwijl ze een vork met aardappelpuree in haar mond stak.
Reageer (2)
Foei!
8 jaar geledenEn hoe is het mogelijk om te bewegen als je verlamd bent.
Leuk!
Stoute Castro. Ik ga hem nu vermoorden.
8 jaar geleden