10

Eerste Kerstdag was aangebroken. Zenuwachtig zat ik de woonkamer met Thomas naast me en Steve op mijn schoot. Hij was rustig en wat verlegen, omdat hij Thomas nog niet goed kende. Aan de andere kant was Steve erg nieuwsgierig. Thomas wist namelijk wel Steve zijn aandacht te trekken. Mijn zus en haar man, Matthijs, waren druk in de keuken bezig met het avond eten wat zij perse wilde bereiden. Mijn moeder staarde mij en Thomas continue aan en dat werkte mij al helemaal op mijn zenuwen.
"Moet Taylor niet wat eten," zei ik om de aandacht op iets anders te vestigen.
"Die heeft net gegeten," zei mijn moeder.
Ik knikte en probeerde de teleurstelling niet te laten zien aan mijn moeder.
"Gaan jullie nog naar jouw ouders met Kerst?" vroeg mijn moeder aan Thomas.
"Die zijn altijd weg rond de Kerst. Dat vinden ze zelf fijn. We hechten niet veel waarde er aan."
Mijn moeder knikte en keek hem geïnteresseerd aan.
"Zijn ze met oud en nieuw ook weg?"
"Vaak wel en dit jaar ook. Voor mij is het fijn, omdat ik zo niet echt rekening met mijn ouders hoef te houden."
Mijn moeder knikte.
"Zeker bij Luna, omdat jullie gescheiden zijn."
"Dat is zeker lastig. Dan zijn vaak twee Kerstdagen niet genoeg."
"Ja daarom."
Steve stapte mijn schoot af en liep naar zijn speelgoed. Hij ging voor de tv zitten en ging rustig spelen.
"Ik ga even kijken of ik wat kan doen," zei mijn moeder. Ze stond op en liep naar de keuken.
"Volgens mij is hij heel lief," zei Thomas die naar Steve keek.
"Dat is hij zeker. Heel rustig en kan zich zelf goed vermaken. We kunnen zo wel even met hem naar buiten. Beetje in de sneeuw spelen. Dan kunnen jullie elkaar ook wat beter leren kennen," zei ik lachend, maar Thomas vond het een goed idee.

Buiten was het koud, maar Steve en Thomas bleken er niet veel van te merken. Ze liepen nu zelfs samen voorop en waren aan het praten. Het was een schattig gezicht, maar ik bleef maar niet begrepen waarom mijn zus aan kinderen was begonnen. Al helemaal omdat ik haar toch blijf zien als mijn zus en het maar een vreemd beeld vind om haar ook als moeder te zien.
Hoe dol ik zelf op kinderen was, ik zou er niet snel aan willen beginnen. Misschien wel nooit. Ik had wel geleerd dat het leven veel te zwaar kan zijn voor een kind. Ik wilde dat niet aan hun doorgeven. Dat zou ik nooit kunnen aanzien.

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door een sneeuwbal die tegen mijn jas aankwam. Steve keek me plagend aan en stak daarna zijn tong uit. Ik schoot in de lach en rende hem achterna.
"Jij, stouterd!"
Ik greep hem vast en pakte hem op. Steve schaterde het uit van het lachen en probeerde zich los te trekken. Ik begon hem met mijn andere hand te kietelen en zijn gelach werd harder en harder. Na een tijdje stopte ik en werd Steve ook stil. Thomas was naast me gaan staan en had een arm om me middel heen gelegd.
Ik kon het me ook best voorstellen ergers, dat je kinderen wilt. Je ziet jezelf er in terug en je houdt onvoorwaardelijk veel van ze. Je krijgt zoveel liefde terug zonder dat het energie hoeft te kosten.
Ik zette Steve op de grond en keek naar Thomas. Hij lachte en gaf me een kus op mijn wang.
"Volgens mij mag Steve je wel," zei ik toen ik zag dat Steve aan Thomas zijn hand trok om verder met hem te lopen.
"Mooi, dan ben ik alvast door één iemand geaccepteerd."
Thomas rende weer naar voor met Steve en speelde met hem.

De avond verliep verder ook prima. Thomas kon het goed vinden met iedereen en mijn moeder whats-appte me later dat ze het erg naar haar zin had. Thomas vond ze een lieve jongen en dat ik maar moest gaan inzien dat dit nog serieus zou kunnen worden. Hoofdschuddend lachte ik en ik legde mijn telefoon weg. Ik lach op Thomas zijn borst en keek hem aan.
Misschien had mijn moeder wel gelijk en moest ik hem binnen laten. Ik hoefde nergens bang voor te zijn, toch? Hij bewees zich zelf keer op keer.