Proloog

(Ik weet dat dit niet echt heel erg goed is ofzo, ik was op dit moment nog niet zo lang bezig met schrijven. En ja... Ik ben niet de beste schrijfster :'-D)

Sem

Knipperend tegen het felle licht open ik mijn ogen. 'Pff, wat is het hier warm' mompel ik en duw mezelf omhoog. Wacht wat? Wat zit er in mijn mond. Ik spuug het uit en merk dat het zand is. En oh kijk wat verrassend de grond is ook van zand?! Ik kijk veder weg en zie nòg meer zand. Ben ik dan in een woestijn? Huh.. Ik sta voorzichtig op en voel al snel dat ik erge pijn heb in mijn rug. Hoe kom ik hier? Wat is dit?! Voorzichtig strompel ik wat verder en zie dat het letterlijk bulten zijn van oranje/rood zand. Oké... Eeh... Hoe kom ik hier en waar ben ik precies? Zuchtend plof ik weer in het zand en speel er wat mee met mijn handen. Dit is wel heel erg raar. Ik leef nu al 18 jaar. Hoe kan ik dan in vredesnaam ineens hier in the middle of nowhere gestrand of geplaatst zijn? Wat moet ik in vredesnaam überhaupt doen? Help roepen? Laat ik een poging wagen... 'Help!' schreeuw ik schor. Oké geen goed idee. Ik moet nodig water hebben. Hoelang lag ik daar wel? Langzaam sta ik op en loop naar mijn plek waar ik lag. Dat was natuurlijk makkelijk te vinden doordat ik een spoor achter liet. Ik plof neer en merk een rugzak op. Snel grijp ik de rugzak en maak hem open. Water.. Water... Ah water! Snel maak ik de buidel open maar bedenk me iets. Ik kan beter maar rustig aan doen met het water stel je voor dat ik letterlijk in the middle of nowhere zit. Voorzichtig neem ik een paar kleine slokjes en voel mezelf al stukken beter. Met energie bekijk ik verder de rugtas, een zielig dekentje, een stoffen jas met capuchon voor de brandende zon misschien?, een zaklamp, wat eten, verband doos en een brief?! Ik ruk de brief open en begin te lezen.
Beste Sem,
Zoals u waarschijnlijk al ziet. Zit u hier opgescheept in the middle of nowhere. U hebt de rugzak gevonden. Hier zitten wat noodspullen in en een waterbuidel, ik raad u dan ook aan om er voorzichtig en spaarzaam er mee te zijn. Verder ziet u een witten stoffen jas met capuchon. Dit is voor de brandende zon en de zandstormen. U zal moeten overleven. Succes
Groet,
Berichter.
Oké.. Whauw ik hoopte op uitleg of een excuus. Niet dus.. Ik wist dit ook wel "Berichter". Boos smijt ik de brief in de rugzak en hijs hem op mijn rug. Dan maar gaan lopen. Geweldig.. Ik heb totaal geen richtings gevoel. Mijn gevoel zegt die kant op naar de zon.. Laten we dan maar naar de andere kant gaan waar straks zeker en wel de maan zou opkomen. Banend door het zand loop ik met totaal geen idee wat dit voor zin heeft of wat ik tegen zou komen.

Oké het werd donker wat nu? Paniekerig begon ik te rennen wat natuurlijk hopeloos was. Dit had totaal geen zin en eerlijk gezegd was mijn waterbuidel al bijna leeg. Maar er mòet hier iets zijn..Niet alles is onbewoond en woestijn is zoals wij zeiden in mijn dorp speciaal. Hier willen mensen toch vast wel wonen? Toch? Of zit ik mezelf gek te maken met deze gedachtes... Ik weet het niet. Maar ik zou hier never nooit sterven. Met die gedachtes ging ik door het zal me lukken. Hoe dan ook!!

Bedankt dat je dit hoofdstuk toch hebt afgelezen Maar ja, ik hoop dat je het wat vond en... Dat was het wel So see ya, X