1 Alexander

Iemand trok de gordijnen open en een brede straal licht stroomde de kamer binnen. Zonder zijn ogen open te doen, trok Alexander zijn deken over zijn hoofd en draaide hij zich weg van het licht. “De wekker is nog niet afgegaan.” Mompelde hij misnoegd. Waarom moest zijn moeder hem nu al wakker maken?

Hij schoot recht toen hij twee paar voetstappen met veel gerammel de kamer hoorde binnenmarcheren. Wat was dat? Tot zijn verbijstering merkte hij dat hij geen flauw idee had waar hij zich bevond. Hij lag in een kamer zoals hij wel al eens gezien had in films zoals Narnia. Groot, mooi versierd met duur uitziende meubelen langs alle kanten. Maar het meest bizarre waren de twee soldaten die aan weerzijden van zijn bed stonden, klaar om in te grijpen. In de deuropening stonden er nog twee. Razendsnel schoot Alexander uit zijn bed. De mannen probeerden hem nog te grijpen, maar waren te laat. Hij spurtte naar de deur, maakte een schijnbeweging alsof hij zou springen, liet zich vallen en schoof door de benen van een van de verbijsterde wachters. Meteen klauterde hij weer recht. “Halt!” De wachters kwamen in beweging en zetten de achtervolging in. “Sluit de poort.” Alexander zag hoe aan het einde van de lange, grijze gang een dikke, houten deur zich langzaamaan begon te sluiten.

Hij versnelde nog verder, zonder acht te slaan op de fakkels en schilderijen die langs de muren hingen. Steeds sneller en sneller, maar de gang was te lang. De poort was al lang dicht. Meteen liep hij naar de eerste de beste deur die zag aan zijn zijkant. Dicht. De volgende. Ook dicht. Uit alle macht rukte hij eraan, maar het had geen effect. De soldaten kwamen dichterbij. Hun zware harnassen vertraagden hen enorm. Weer liep Alexander naar de volgende deur, de laatste voor de grote poort. Ook dicht. Hij zat in de val. Dan moest hij maar weer voorbij de soldaten geraken. Met vier stonden ze er nu. Ze dekten de hele breedte van de gang. Tussen elke soldaat was er een kleine ruimte. Daar zou hij moeten tussen passen. Als hij snel genoeg was. Hij zette het weer op een lopen, dit keer naar de soldaten toe. Hij deed weer alsof hij zou springen, maar deze keer waren ze er op voorzien. Een van de soldaten liep zijn schild hard neerkomen op de grond, waardoor hij er met zijn voeten tegen botste en een tweede liet de schacht van zijn speer hard tegen zijn hoofd neerkomen. Dat was het laatste was Alexander zag, voordat alles donker werd.