Mystery School 2

En net als ik mijn moeder wilde bellen, zie ik natuurlijk wel op eens de bus aan rijden, uit het niets.
De 37½ , ja inderdaad, toen ik het voor het eerst hoorde dat ik met die bus moest , dacht ik meteen aan Harry Potter. Oké, het was een bus en niet een perron en oké het was geen 9¾ maar toch moest ik er wel aan denken.
Ik liep maar de bus, die al voor mij gestopt was, en nu al voor de 101 keer ga ik onderuit, maar blijkbaar zo hard dat er een jongen uit de bus ging en naar me toe kwam en me overheid hielp.
Ik keek de jongen aan en zag meteen zijn fel groene ogen, en ik wist zeker dat dat wel lenzen moesten zijn.
Zijn getinte huid, zag er heel mooi uit vergeleken met de witte sneeuw.
En zijn donkere haar bewoog een beetje door de wind.
Toen de buschauffeur toeterde dat we nu toch echt moesten instappen, Zei de jongen: Heej, gaat het een beetje? Ik ben Ryan. Wauw zijn stem was echt, ja wat was zijn stem eigenlijk, mooi of bijzonder of zo iets. Hoi, zei ik snel terug: ik ben Eline. En ja alles gaat goed ik val nu al de hele morgen.
Ryan keek me toch een beetje bezorgt aan maar stapte toch samen met mij de bus in.
Ik snapte maar niet waarom hij me zo bezorgt aan keek. Tot het moment ik in de spiegel keek en een stroompje bloed langs mijn oog zag lopen. Fijn dacht ik dat begint alweer lekker zo de eerst dag.
Ik keek om me heen waar ik in de bus kon zitten, het was nog best wel druk, Ryan tilde meteen zijn tas op al een soort teken dat ik daar wel kon gaan zitten.
Ik zuchtte diep, veegde nog wat bloed weg en ging dan toch maar naast hem zitten.
Hij keek me hoopvol aan in de hoop dat ik hem iets over mezelf ging vertellen.
Zijn ogen waren nog steeds fel groen, maar wel heel mooi.
Ik had alleen geen zin om mijn hele levensverhaal aan hem te vertellen dus deed ik het niet, ik ging maar recht voor me uit kijken waar twee meisje heel irritant zaten te lachen.