8

Ik hield van mijn ex. Zoveel dat ik nu nog steeds van hem hield. Wij waren nooit uit elkaar gegaan omdat we elkaar niet meer aantrekkelijk vonden, maar omdat we te jong waren en de wereld meer te bieden had. Iets wat er zat aan te komen alleen hadden wij ons er nooit op voorbereid. Het was pijnlijk en eigenlijk leek het wel een hel. De pijn was zo ondraaglijk dat ik niet meer at, niet meer sliep, de hele dag afleiding nodig had, of de hele dag huilde. Ik praatte in mezelf als ik alleen was. Ik bleef maar vragen aan iemand of het weer goed kon komen, want de pijn vrat me op. Er viel echt niet mee te leven.
De nervositeit die ik bij me droeg was elke minuut te voelen en daar was niet mee om te gaan. En zo, na het afsluiten van die ellende had ik besloten nooit meer hier aan te beginnen. Nooit meer dat te hoeven voelen. Dat was al te veel geweest.

"Waar zit je toch steeds met je hoofd?" vroeg mijn moeder die met Steve op schoot zat.
"Bij werk," loog ik.
Ik had een brok in mijn keel gekregen, omdat ik mezelf had herinnerd aan die tijd.
"Luna verdrietig?" vroeg Steve.
Ik schudde lachend mijn hoofd.
"Zullen wij even naar buiten gaan Steve?" vroeg ik aan hem terwijl ik Lisa aankeek of ze het ook een goed idee vond.
"Ja!" gilde Steve gelijk uit.
Lisa lachte en knikte.
"Pak je jas en schoenen maar."
Steve rende de gang in en kwam terug met zijn spullen in zijn handen. Ik hielp hem met aankleden en deed vervolgens mijn eigen jas en schoenen aan.
"Tot zo."
Steve rende de deur uit toen ik hem had open gedaan en bleef toen een paar meter verderop netjes op me wachten.
"Waar gaan we heen?" vroeg ik.
"Speeltuin." Hij pakte me bij mijn hand beet en trok me mee. Steve wist bijna zelf beter waar de speeltuinen waren dan ikzelf.
Bij de speeltuin rende hij naar de zandbak. Ik ging op de rand zitten en keek hoe hij zich zelf vermaakte met het zand. Zo zorgeloos hoe het er uit zag net als alle kinderen bij mij uit de klas. Die overigens een stuk ouder waren, maar nooit meer zorgen hadden dan dat een keer hun speelgoed kapot ging. De barbie haar arm ging los of een autootje verloor zijn wielen.
Helemaal was dat niet waar. Er liepen ook kinderen tussen die wel meer zorgen hadden. Die al te vroeg lasten meekregen. Steve had daar gelukkig geen last van en dat kon mij dus nu ook rustig naar hem laten kijken. Ik wist dat Lisa en haar man het niet moeilijker voor hem maakte dan het soms kon zijn. Zijn grootste probleem was dus ook dat zijn schep een keer kapot ging, of dat hij met spelen een keer op zijn knieën viel.
Met mijn hand drukte ik het koude zand plat en mijn blik viel weer op Steve. Hij had naast me, op de rand van de zandbak, een blad neergelegd en er vervolgens zand op gestrooid. Nadenkend keek hij naar het blad en toen naar mij.
"Dit is voor jou," zei Steve. Zijn handen had hij in zijn zij gelegd. "Hij is alleen nog niet af."
"Wat mist er dan nog?" vroeg ik terwijl ik de speeltuin doorkeek. Opzoek naar iets wat er nog op kon.
"Misschien steentjes." Steve doorzocht de zandbak en kwam daarna terug met drie kleine stenen. Hij drukte ze in het zand wat op het blad lag en gaf het vervolgens wat onhandig aan mij.
"Moet je het wel op eten," zei hij met een ondeugende lach.
Ik deed alsof ik het opat en klopte daarna mijn handen af.
"Lekker hoor!" zei ik enthousiast. "Alleen nu heb jij niets meer."
Steve trok zijn schouders op.
Achter me hoorde ik voetstappen en ik voelde een hand op mijn schouder. Geschrokken draaide ik me om en keek in het gezicht van Lisa.
"Sorry," zei ze lachend.
Ik lachte flauw terug. Steve ging weer in de zandbak spelen en mijn zus kwam naast me zitten.
"Dat van daarnet, bij mam over die bindingansgt, dat bedoelde ik helemaal niet zo. Soms vergeet ik wat er is gebeurd. Niet zozeer met Julian, maar ook ons verleden," zei mijn zus. Ze slikte even voordat ze verder ging. "Heb je nooit last er van gehad?" vroeg ze door.
Ik schudde mijn hoofd.
"Ik kan je bijna niet geloven."
"Jij wel dan?" vroeg ik of geïnteresseerd te doen, maar ik zat eigenlijk niet hier op te wachten.
"Ontzettend veel Luna, maar ik bracht het naar buiten. Ik heb het allemaal verwerkt. Bij jou twijfel ik daar aan. Je trok je helemaal terug."
"Hoe heeft het zich bij jou geuit dan?" vroeg ik om erover heen te praten.
"Nachtmerries, me juist ontzettend binden aan mensen, verlatingsangst. Noem maar op. We hebben elkaar toen heel lang niet echt gezien en dat was misschien maar beter ook. Alleen ik ben er voor in therapie gegaan. Heb zo het verleden afgesloten."
"Ik heb dat nooit nodig gehad. Het is altijd goed gegaan. Nu nog steeds. Ik ben er zeker van overtuigd dat ik het ook allemaal heb afgesloten."
"Vergis je niet, Luna. Verleden kan je heel diep wegstoppen. Dit maken niet veel mensen mee. Daar waren wij ons beiden van bewust. Er komt een heleboel schaamte mee kijken en bang zijn om andere tot last te zijn of juist geen begrip te krijgen en dan stop je het weg."
Ik trok mijn schouders op.
"Als het ooit wel naar boven komt dan kan je me altijd om hulp vragen."
Ik knikte en stond op.
"Dat is aardig van je, maar ik zal het niet nodig hebben."