Chapter 3.1 ~ JDS

''Josie er is iets speciaals aan jou, maar ik weet niet wat. Ik hoor van docenten dat je goed je werk probeert te doen en ondanks dat ze je nog helemaal niet lang kennen. Praten ze nu al slechte dingen over je.'' Ik merk hoe Dumbledore een stukje verder loopt en daar op het bankje gaat zitten. Ik denk na over zijn woorden en loop naar hem toe en ga naast hem zitten. ''Waarschijnlijk omdat ik niet in Griffendor hoor.'' Zeg ik wat lacherig en probeer positief te zijn. ''Mmm dat lijkt me niet jij zou in elke afdeling passen, in Ravenklauw het minst en in Slytherin het meest en toch zit je in Griffendor.'' ''Zat ik nu maar in Huffelpuff.'' Zeg ik en Dumbledore lacht wat. ''Ik heb nog geen antwoord gekregen van je vader, ik weet trouwens dat je ons hebt gehoord die avond dat je een brief kwam afleveren.'' Zegt hij en ik kijk op. ''Me vader is nooit echt van het praten geweest hij laat het liever zien.'' Zeg ik en kijk strak voor me uit naar het water. ''Weetje Josie speciaal zijn we allemaal in onze eigen manier, maar jij bent op een rare manier speciaal waardoor het lijkt alsof je slecht bent en altijd verkeerde keuzes maakt. Je bent niet slecht Josie.'' ''Ik geloof erin dat niemand slecht is professor zelfs de mensen in Slytherin niet. Die zijn soms nog wel het minst slecht.'' Zeg ik en blijf in trans naar het water kijken. ''Dat is nou zo speciaal aan jou je oordeelt niet op gepraat of looks je geeft iedereen gewoon een kans. Je hebt al heel wat familie verloren zonder dat je er besef van hebt alleen maar omdat je zo bent opgegroeid. De enigste die je nog hebt van heel je familie is je vader voor de rest helemaal niemand.'' ''En toch heb ik ze gezien.'' Zeg ik random en zie Dumbledore mij verschrikt aankijken. ''Wat bedoel je daarmee Josie?'' ''Ik heb iedereen van mijn familie wel gezien in een droom behalve mijn moeder. Alsof ze wilt dat ik der kom zoeken in plaats van dat ze naar mij toe komt.'' ''Dat is volledig aan jou. Weetje wat kom morgen middag na de lessen naar mijn kantoor ik wil je wat laten zien. Slaaplekker voor straks Josie.'' Zegt Dumbledore en loopt weg. ''Josie Dané Snape.'' Hoor ik hem nog zachtjes fluisteren waarna hij verdwijnt. Ik denk rustig na over zijn woorden en bedenk me dan ineens dat ik niet eens weet hoe laat het is en of ik nog wel buiten mag zijn. Na nog zo'n half uurtje te hebben gestaard en nagedacht is het echt wel tijd dat ik terug ga naar het kasteel en ga slapen. Blijkbaar heeft niemand me gemist want niemand is naar me opzoek geweest, het was vast ook een lange dag voor de andere en ze kennen me pas net dus wat zeur ik nou. Het verbaast me wel dat Dumbledore naar me toe is gekomen en niet professor Snape want hij wist waar ik was. Als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het al half één is dus de poort zou vast al gesloten zijn. Toch waag ik het erop om te kijken of hij nog open is, als ik aan kom en er tegen aan duw gaat hij niet open. ''Wat is je naam?'' Hoor ik een stem vragen en kijk verward om me heen. ''Josie Dané Snape.'' Zeg ik dan maar waarna de deur open gaat en er een huiself achter vandaan komt. ''Oh goede avond.'' Zeg ik vriendelijk waarna de huiself zich iets meer laat zien. ''Komt u binnen mevrouw Dumbledore had gevraagd of ik u wou opwachten tot dat u terug kwam.'' ''Oh dat is heel lief en je hoeft geen u te zeggen hoor.'' Zeg ik en samen lopen we richting de trappen. ''Wat is je naam?'' Vraag ik en zak een beetje door me knieën. ''Tony, mevrouw.'' ''Nou bedankt Tony voor het wachten dat is erg lief van je. Oh en zeg maar Josie.'' Zeg ik nog terwijl ik de trap op loop. ''Fijne avond nog Tony.'' Zeg ik en loop de gang op. Als ik aan kom bij de dikke dame zeg ik het wachtwoord en na enkel gemompel doet ze toch open waarna ik naar binnen stap. ''Waar was je!?'' Hoor ik de bekende stem van Hermione zeggen als ik naar binnen loop. ''Ja we waren dood ongerust.'' Zegt Ron nu en ik sta daar maar een beetje niet weten wat te zeggen. ''Wat is er gebeurt?'' Vraagt Harry en trekt me mee naar Hermione en Ron. ''Er is niks gebeurd maar ik had gewoon niet verwacht dat jullie zo ongerust waren.'' Zeg ik uiteindelijk. ''Natuurlijk zijn we ongerust, je bent onze vriendin het is omdat we niet meer naar buiten mochten anders waren we je buiten komen zoeken.'' Zegt Ron en ik glimlach. ''Nou als jullie me inderdaad zoeken en het is nacht dan kunnen jullie beter buiten beginnen.'' Zeg ik en lach wat. ''Josie je bent een raar maar zeer speciaal meisje.'' Zegt Harry en ik begin harder te lachen. ''Jullie zijn definitief de beste vrienden die ik kan wensen.'' Zeg ik waarna we nog een lange tijd in de leerlingenkamer zitten. Gewoon praten over van alles en nog wat. ''Ik ga maar eens slapen jongens, welterusten.'' Zeg ik en de andere besluiten om ook maar langzamerhand naar bed te gaan. ''Welterusten jongens.'' Zeggen Hermione en ik en lopen onze eigen kamer in en ons omkleden. ''Welterusten Hermione en nog bedankt voor vandaag.'' ''Welterusten en geen probleem daar zijn vriendinnen voor.'' Zegt ze waarna ik ligt zucht en langzaam in een diepe slaap val. Dromend over de afgelopen dagen die zwaarder waren dan verwacht. En natuurlijk nadenkend over wat me vader, Dumbledore en alle andere professoren en leerlingen over me zeggen.