Mae Nicola Mickelson • Durmstrang
i love bananas and peanutbutter on toast. irrelevant? i don't care, it's extremely delicious.
Ik was de trein een aantal keer doelloos doorgelopen, toen ik besloot om maar gewoon in een random coupe naar binnen te gaan. Ik had niet persé gezocht naar een plaats of een persoon; het was meer dat ik nog geen zin had om stil te gaan zitten. Ik klopte ergens op een deur - wat misschien wel een beetje kinderachtig was, maar dat maakte me vrij weinig uit - om snel de volgende coupe binnen te gaan.
Ik trok de deur open en zonder te kijken wie er zat of zaten, gooide ik mijn spullen naar binnen en plofte ik neer op de bank. Ik liet een zucht mijn mond ontsnappen, waarna eigenlijk pas het moment aan brak dat ik keek wie er bij mij in de coupe zaten.
Er was een bruinharige jongen en een ginger, beiden kende ik wel vaag qua gezicht, maar hun namen kon ik even niet meer in mijn hoofd laten opkomen. Ja sorry hoor, er waren zoveel mensen op school, dan ging ik ze toch niet allemaal uit mijn hoofd leren als ik dat nergens voor nodig had- oke, misschien was het nu wel handig geweest, maar ik kon het ook gewoon vragen. Ik was geen broekpoeper die dichtsloeg als iemand naar haar keek, laat staan bang was om tegen iemand te praten tegen iemand die ik niet kende.
'Hallo' groette ik beiden. Voordat ze ook maar iets konden zeggen - dit deed ik echt niet express - praatte ik weer verder. 'Sorry, maar hoe heten jullie ook alweer?' Ik haalde verontschuldigend mijn schouders op en glimlachtte naar ze.
'Ho wacht,' Plots herinnerde ik me iets. 'Jij heet Marcello, toch?' Ik wees naar de jongen, die volgens mij best bekend was op school, waardoor ik hem denk ik wel kende. Ik vond hem wel stoer.
Ik boog naar mijn tas om even wat eten uit mijn tas te halen. Ik had inmiddels echt honger gekregen. Niet dat ik zoveel gedaan had, maar kom op, een meisje mag toch honger hebben? Ik had een heleboel lekkers meegenomen en herinnerde dat ik niet alleen in de coupe zat. Wat hadden mijn ouders me toch goed opgevoed.
'Willen jullie ook wat? Ik heb nu al een enorme honger.' Ik keek ze vragend aan. 'Hebben jullie ook zo'n zin in school weer? Ik voel me echt gek dat ik dat zeg, want eigenlijk heb ik er helemaal niet zoveel zin in.'
Ik pakte een tijdschrift (dat kan toch wel?) uit mijn tas en stopte een snoepje in mijn mond.
'Weetje, ik zeg wel niks meer, dan kan er ook niks raars uitkomen.' zeg ik en ik trek mijn benen in op de bank in kleermakerszit en lees een artikel over iets wat me eigenlijk helemaal niet interesseert.
Er kwam nog een ander meisje in onze coupé en alhoewel ze in mijn ogen niet vrij onbekend was, kon ik me haar naam toch niet herinneren. Ja sorry, ik ben gewoon heel erg slecht met namen. Met dingen onthouden in het algemeen eigenlijk wel. Wat er verder nog meer gebeurde, was voor mijn gevoel niet echt zo boeiend. Mijn aandacht was meer op mijn tijdschrift gericht geweest.
Gelukkig kwamen we na een tijdje eindelijk aan op Durmstrang. De reis had echt veel te lang geduurd. Niet dat ik zoveel zin had in school, maar een eeuwigheid op een boot zitten vond ik ook niets. Daarom was ik ook zo snel als we aangekomen waren, van de boot gevlucht en naar binnen gegaan.
En nu stond ik in de ingang van de eetzaal. Mijn spullen had ik in de slaapzaal gedumpt, zodat ik vervolgens zo snel mogelijk hierin kon gaan. Mijn vrienden waren niet in de dorms of slaapzalen te vinden, dus ik hoopte dat ze hier zouden zijn.
Mijn vermoedens werden bevestigd toen ik Dimitri met Iza aan een tafel zag zitten. Ik liep erheen en plofte op een stoel neer.
'Poeh, wat duurde die reis lang.' zuchtte ik. Nou ja, het was dan ook wel mijn eigen schuld dat ik - het spijt me - bij die saaie mensen bleef zitten. 'Waar waren jullie?' Het was opmerkelijk hoeveel energie ik had nu we weer terug waren op school waren. Zo leuk vond ik het helemaal niet.
'De vraag is eigenlijk waar was jij! Wij waren samen.' zei Dmitri. Teleurgesteld keek ik ze aan. 'Ah man, ik zat met saaie mensen in een coupé.'
Iza vertelde me dat op ze dezelfde boot, wat me niet verbaasde, maar ook in dezelfde slaapzaal geweest was. Verbaasd keek ik haar aan. Huh, waar was ik geweest met mijn gedachten?
Door mijn verbazing hoorde ik even niet wat ze me vroeg, ik ving nog wel iets op van vakantie.
'Eh vakantie?' zei ik, terwijl ik de verbazing van mijn gezicht liet gaan. 'Het was geweldig. Het was echt heerlijk weer en superleuk!' Ik dacht met een grote glimlach op mijn mond terug aan de vakantie. Nu was school weer begonnen en was dat alles over.
'Ons voorlaatste jaartje, daar gaan we wel iets moois van maken natuurlijk!' Iza was nu al enthousiast over dit jaar, zij wel. Dmitri was het er mee eens. Even wilde ik er niet mee in gaan, maar toen ik dacht aan alle dingen die we zouden gaan doen buiten de lessen, verscheen er een grijns op mijn gezicht. Oke, ik moest toegeven dat school zonder de lessen best wel heel erg leuk kon zijn.
Ik keek de zaal rond, terwijl ik onbewust zocht naar Oliver. Shit man, vorig jaar dacht ik dat ik dat hoofdstuk wel kon afsluiten. Ja, ik had dus een crush op hem, zo genant. Ik bedoel; zie je hem en mij al samen? Dat was dus nu al drie keer niets.
'Hebben jullie iemand op het oog?' vroeg ik mijn vrienden, terwijl ik ze met een grijns aankeek die als een pedosmile door kon gaan. 'Een leuke jongen of meisje voor dit jaar? Of deze week?'
Ik keek rond op zoek naar iemand voor één van de twee. Ik wees naar een random jongen.
'Wat vinden jullie van hem?' In mijn hoofd vormde zich een plan, dat volgens mij wel een goed plan was.
'Zullen we blind dates voor elkaar zoeken?' Ik wilde nu dus echt over Oliver heen komen. Hij zou mij nooit willen en ik wilde hem ook echt niet, echt.
Finley kwam bij ons aan tafel zitten. Hij grijnsde naar ons en vroeg pas of zijn stoel bezet was, toen hij er al op was gaan zitten.
'Had ik nog wat gemist?' vroeg hij ons toen, maar het antwoorden liet ik aan mijn vrienden over. Omdat - tja, daar was niet echt een reden voor.
Niemand leek mijn idee echt een goed idee te vinden. Ze keken me verbaasd aan of lachtten. Ach, dan zoek ik straks zelf wel iemand. Het was echt niet serieus voor mij. Ik bedoel, echte liefde zou natuurlijk reuze romantisch zijn, maar nu hoef ik dat nog echt niet hoor. Oke, behalve met Oliver dus, maar dat is dus never gonna happen.
Ik keek de zaal rond op zoek naar een mogelijke kandidaat, terwijl de rest door praatten. Ik merkte niet echt meer wat er gezegd wordt en keek verbaasd op toen Iza de tafel verliet. Ik besloot maar meer te luisteren naar wat er gezegd werd.
Adrian en Svetlana kwamen bij ons aan tafel zitten en ik groette ze met een glimlach.
'Zeg Mae, aan wie zou jij mij koppelen dan? Als je mocht kiezen uit alle meisjes van ons jaar?' vroeg Dmitri me toen. Ik glimlachtte dankbaar naar hem. Hij was de enige die echt op me gereageerd had en alhoewel het me niet echt heel veel uitgemaakt had, vond ik het toch wel fijn dat hij me nog een beetje aandacht gaf - oke, dat klinkt echt alsof ik een aandachtjunk ben, maar je begrijpt me vast wel.
Terwijl ik rondkeek opzocht naar een leuk meisje voor mij, stelde hij me de Alvaréz voor. Met één van de twee had ik op de boot gezeten en ik moest toegeven dat ik de jongens wel erg aantrekkelijk vond. Ook stelde hij ze voor aan Svetlana, zijn zusje, maar daar had ik verder niet zoveel mee te maken.
Ik trok mijn lippen schuin, waarna ik ze een in een tuitmondje liet over gaan en vervolgens klakte met mijn tong.
'Jij begrijpt wat ik leuk vind' antwoordde ik Dmitri. 'Voor welke zal ik gaan?' Ik keek even naar de jongens om mijn blik vervolgens weer over de zaal te laten gaan.
'Ik voel me echt dom, maar ik weet van heel veel mensen niet hoe ze heten.' Ik wees op een meisje van Hallestrom met bruin haar* en keek Dmitri vragend aan.
'Wat vind je van haar?' Ik knipte met mijn vingers om de naam van een meisje in mijn hoofd te laten komen. In had een hoofd in mijn hoofd, ze was notabene bij mij in de coupe gaan zitten eerder deze dag.
'Nee, ik weet niet meer hoe ze heet.'
Dmitri biechtte op dat hij eigenlijk weinig verschil zag tussen de tweeling en ik moest hem gelijk geven. Ze waren vast anders van binnen, maar van buiten waren ze echt als twee druppels water.
'Maar nee, niks voor mij, ze komt een beetje suf op me over.' keurde hij het meisje af dat volgens hem Gabriela heette. Ik keek alvast verder, toen hij me iets anders vertelde.
'Maar ik wil me dit jaar minder met meisjes bezig houden, vooral veel Quidditch gaan spelen. Als ik professional wil worden heb ik alleen nog dit jaar en volgend jaar om te laten zien wat ik kan.. Anders moet ik een normale baan gaan vinden. En laten we eerlijk zijn, dat zie ik niet gebeuren.' Ik keek hem teleurgesteld aan. Zouden we hem dan minder vaak zien?
'Je komt toch nog wel naar de feestjes?' vroeg ik hem. 'En hoe zit het met je andere vrije tijd? Of heb je dat dan niet meer?' Ik begreep hem best, al kon ik me niet voorstellen dat hij anders geen baan zou vinden. Iedereen kon dat en hij zeker.
'Over quidditch gesproken, ik ga Iza nog even opzoeken. Jij hebt zeker geen zin om mee te gaan?' vroeg hij me toen. Ik keek hem even twijfelend aan. Meestal vond ik quidditch geweldig, maar op het moment had ik er - verbazingwekkend - niet zoveel zin in.
'Mm, nee sorry,' Ik draaide me om naar waar de tweeling zat. 'Ik denk dat ik vandaag mijn eerste...' Ik zag dat de tweeling er inmiddels niet meer zat, shit.
Ik stond op en haalde mijn schouders op.
'Oke, ik ga wel mee.'
Terwijl we de zaal uitliepen (sorry dit is een soort van iemand anders personage besturen, maar dit is toch niet zo erg? :x) bracht ik het eerdere onderwerp nog eens terug.
'En wat vind je dan van Iza?' vroeg ik mijn vriend met een samenzweerderige glimlach op mijn mond.
Ik werd opzij geduwd door Dmitri. Ik keek naar hem en zag een lach op zijn gezicht. Oke, dat betekende dat hij het niet toe wilde geven, maar er toch soepel en vrolijk mee om wilde gaan. Zijn antwoord bevestigde mijn gedachten.
'Je weet best dat ik gek ben op Iza, maar niet op die manier. We zijn al jaren super goede vrienden. Het zou heel gek zijn als we nu opeens zouden gaan daten. Nee, dat zit er niet in. Trouwens, dat weet je zelf ook best wel... ' zei hij en die vele woorden gaven bij mij aan dat er wel iets was. Anders zou hij wel gewoon ja of nee zeggen.
'Dat zou net zoiets zijn als dat wij nu opeens zouden gaan daten. Dat zie je toch ook niet gebeuren...' ging hij verder. '..of wel?' Eerlijk gezegd had ik er nog niet zo over nagedacht, maar dat was ook wel logisch want Mae en Dmitri klonk gewoon niet en alhoewel ik hem een erg leuke jongen vond, zag ik ons niet samen.... Zijn tong in mijn mond, hoe zou hij zoenen? Iew, daar wilde ik echt niet over denken. Nee, wij pasten absoluut niet bij elkaar. Integendeel tot Iza en hij; Dmiza.
'Nee joh gekkie, dat zou echt raar zijn.' Ik glimlachtte om de plannen die zich in mijn hoofd vormden. Als hij het zelf - nee joh, moest ik je nou echt geloven - niet door had, zou ik hen wel koppelen.
We waren inmiddels buiten gekomen. Ik zag de bezemstelen al door de lucht vliegen. Ik fixeerde mijn ogen op de lucht, maar hoe ik mijn best ook deed, ik kon Iza niet ontdekken. Ik liet mijn blik weer naar beneden gaan en dat Dmitri een andere richting had gekozen om te lopen. Ik liep achter hem aan en kwam er al gauw achter dat Iza op de grond in het gras zat.
'Hey,' groette ze ons toen we op praatafstand gekomen waren. 'Leuk dat jullie ook nog even komen.'
Ik bleef staan en glimlachtte vriendelijk en verheugd om mijn plannetjes.
'Ja, dat was helemaal Dmitri's idee.' Ik keek even naar de lucht om te checken of de tweeling, die ik ontdekt had toen ik naar Iza gezocht had, nog aan het vliegen waren.
'Ik zie de tweeling daar.' liet ik mijn vrienden weten. 'Ik laat jullie twee maar even alleen.'
Ik liet Iza en Dmitri met zijn tweeën achter na even overdreven geknipoogd te hebben.
Eens kijken wie er eerder bij elkaar zouden komen, Dmiza of Mae met halve tweeling, al zouden allebei natuurlijk ook wel leuk zijn. Dromend en nadenkend over hoe dit zou uitkomen liep ik dichter naar de jongens toe, die nu nog in de lucht hingen. Ik zou ze wel aanspreken als ze weer naar beneden kwamen.
Mijn stem galmde door de badkamer. Ik zong een liedje dat al een tijdje in mijn hoofd had gezeten. Ik vond dat altijd zo irritant. In dit geval was het nog erger, want ik wist wel een aantal woorden mee te zingen en de melodie, maar de volledige tekst en titel wist ik niet meer. Daardoor kon ik het ook niet opzoeken en moest ik het extra vaak zingen om de tekst zoveel mogelijk voor me te halen.
Ik stapte uit de douche en pakte een handdoek die ik om mijn haren deed om deze sneller te laten drogen. Een andere handdoek gebruikte ik om mijn lichaam droog te maken. Ik liep naar mijn spiegel en deed een beetje mascara op mijn wimpers. Dit was de enige make up die ik droeg. Verder was ik echt heel erg slecht in het beschilderen van mijn gezicht, dus dat probeerde ik maar ook gewoon niet meer. Terwijl ik het liedje bleef neuriën, poetste ik mijn tanden, waarna ik mijn haren borstelde. Ik pakte wat kleding uit mijn kast om vervolgens mijn kamer uit te lopen.
Vandaag zou ik met Iza en de tweeling, de meisjes dan, te gaan shoppen en klaarmaken voor het feest van vanavond. Ik had er echt veel zin in. Misschien kon ik vandaag wel een jongen strikken. Mijn plannen voor de tweeling, de jongens, hadden niet heel goed uitgepakt. Ik had nog niet echt de kans gehad om met ze te praten, maar inmiddels had ik ook wel weer anderen op het oog gehad.
Pff, nu klinkt het echt alsof ik alleen maar over jongens na kan denken. Nou, dat valt ook wel mee hoor. De laatste tijd heb ik veel tijd besteedt aan mijn vrienden en jongens.... Tja, ze lopen gewoon langs en dan werp ik een oogje om te oordelen. Niets mis mee toch?
In het dorp liep ik relaxed richting de kroeg. Hier hadden we afgesproken om vanuit daar verder te gaan en onze jurken te gaan kopen. Ik wist nog niet helemaal wat ik zou willen dragen die avond, maar ik was er zeker van dat ik wel iets zou gaan vinden. Ik was niet zo kieskeurig.
Heel erg druk was het niet in het dorp, blijkbaar hadden veel mensen al feestkleding. Ik had ook al wel feestkleding, maar ik ging echt niet twee keer hetzelfde dragen naar een feestje, wat denk jij nou? Nee grapje, zo'n trut was ik niet. Ik vond het gewoon leuk om ook wat nieuws te kopen.
Ik zag Iza en de tweeling al voor de kroeg. Ik rende naar ze toe om ze daar enthousiast te begroeten. Ook gaf ik ze allemaal een knuffel.
'En? Hebben jullie al bedacht wat voor jurk jullie vanavond aan willen?' vroeg ik ze. 'En gaan we eerst nog wat drinken of gaan we gelijk beginnen?' Bij de optie van het drinken bewoog ik even richting de deur van de kroeg. Ik vond het allemaal wel goed.
Iza antwoordde me als eerst; 'Basic en met het pimpen, mag jij mij helpen, of wat zeg ik, mag, moet bedoel ik!' zei ze enthousiast. Eerlijk gezegd was ik niet echt het beste persoon dat je hielp bij knutselen of in dit geval pimpen. Ik kon absoluut niets creatiefs, behalve een beetje make up op mijn gezicht kalken, al was dat ook niet één van mijn grootste hobby's. Op papier was ik helemaal erg; als ik iemand na probeerde te teken was het altijd nogal beledigend voor dat persoon en verbazingwekkend genoeg leek de rest van de figuren die uit mijn bewegingen op koeien. Ook hadden verschillende personen mij al meerdere keren proberen bij te brengen hoe een bootje te vouwen, maar iedere keer vergat ik het weer. Ach, ik vond het ook niet erg; wat had je eraan?
Iza was het eens met mijn voorstel - gelukkig - en we liepen naar binnen om daar aan een tafeltje te gaan zitten. Allen bestelde we een boterbier. In mijn ooghoek zag ik Iza haar hand opsteken om te zwaaien naar Dmitri die er ook bleek te zitten en hij zwaaide terug. Ik wist toch dat ik gelijk had, die twee waren meant to be.
'Nee maar, welke kleuren, hoe lang, wat voor'n soort jurk? Serieus mensen anders gaat het zometeen toch weer helemaal fout' reageerde Zuzana met een lach en ik nam aan dat een grapje van haar was. Supergrappig.
Nee, ik wist eerlijk gezegd nog niet wat voor jurk ik zou gaan nemen. Ik was niet echt het persoon dat dagen van te voren ging na denken wat voor jurk ik ging kopen, om vervolgens uren te gaan zoeken, hem niet te kunnen vinden en dan teleurgesteld zijn een andere prachtige jurk die niet de jurk was die je eigenlijk gewild had.
'Ik zal voor iets opvallends gaan, maar toch charmant, zoals Svetlana heeft.' antwoordde Iza daarop weer en ik wist zeker dat ze een jurk zou vinden die haar goed zou gaan staan. Ze had vast overal al aangedacht, zodat er niets meer mis kon gaan. Tja, dat was soms dan wel weer het nadeel van mijn aanpak. Maar ach, van fouten kun je leren, toch?
'Mag ik erbij komen?' Ik draaide me om naar een meisje dat bij ons was komen staan. Haar haar had een donkere kleur en haar gezicht kwam me bekend voor. Ze leek me een beetje verlegen, arme meid. Het leven moest echt vreselijk zijn als je verlegen was.
'Wat heb je een ontzettend gave jurk!' complimenteerde Iza haar terwijl ik mijn hersenen liet knarsen om haar naam in mijn hoofd op te laten komen. Ik concentreerde me verder niet echt meer op hen gesprek dat over de jurk ging, maar keek een beetje rond. Je raadt het vast; op zoek naar een leuke jongen die mij vanavond misschien wel wilde vergezellen. Niet dat ik persé een jongen nodig had, ik bedoel; who run the world? Ik vond het op zijn minst wel erg leuk.
Mijn aandacht werd eigenlijk pas weer naar mijn vriendinnen getrokken toen er nog iemand bij ons kwam staan; Dmitri. Meteen keek ik naar Iza, want ik zag aan zijn blik dat dat wel de reden moest zijn. Ik hoopte dat hij niet zo keek als iets om zijn zusje ging...
'Hey Ies, heb je even?' vroeg hij toen - inderdaad - aan Iza. Vanbinnen juichtte ik aangezien ik weer gewonnen had. Oké het was nog niet helemaal rond en het was ook geen wedstrijd, maar het was nu gewoon bijna helemaal zeker dat mijn koppelpoging zou gaan werken. Ik stak mijn duimen op naar de twee, maar of ze ze zagen denk ik niet, want het enige was ik nu nog van ze zag, waren hun ruggen.
'Hebben jullie al een idee wat jullie willen halen? Wat voor model of kleur?' vroeg het meisje wiens naam ik vergeten was.
'Nope, ik laat mijn jurk aan het lot over.' liet ik haar weten, nadat Claudai haar vraag beantwoord had.
Mijn hersenen lieten mijn gedachten weer naar jongens gaan - jeetje, dit was niet gezond meer - en ik bedacht dat de tweeling misschien wel meer van de tweeling wist, aangezien ik ze wel vaker samen zag.
'Hé, weten jullie misschien over de tweeling al bezet is?' vroeg ik ze met een samenzweerderige glimlach. 'De mannelijke bedoel ik natuurlijk, ze komen vanavond toch wel?'
Ik keek de tweeling afwachtend op hun antwoorden aan. De twee leken echter op de één of andere manier niet zo blij met mijn vraag.
'Eh, Manu wel' liet Zuze me weten, met een blik waarmee ze kleine kinderen zou laten huilen. Heb ik iets verkeerd gezegd?
'Ook Marcello zal niet al te lang meer duren, als je ziet hoe hij en Sasha om elkaar heen draaien.' antwoordde haar zus toen ietwat vriendelijker dan dat haar zusje gedaan had. Ik moest toegeven dat ik het wel gezien had, maar dat betekende toch niet dat hij bezet was? En bovendien, iets zoals een zoen kon toch nooit kwaad?
Ik trok een klein pruilmondje, maar liet deze al snel weer van mijn gezicht afgleiden en haalde mijn schouders op.
'We zullen nog wel zien.' mompelde ik met een geniepig glimlachje.
Op dat moment werd ik van mijn stoel afgetrokken.
De tweeling volgde ons en ik begon een gesprek met Iza. Ik wilde graag weten hoe haar gesprek met Dmitri afgelopen was, al kon ik dat ook wel raden aan de hand van de blik op haar gezicht.
'En?' vroeg ik haar met een glimlach op mijn gezicht. 'Wat wilde hij van je?'
We liepen een winkel binnen en ik begon een beetje door het eerste rek te kijken dat ik tegenkwam, wachtend op Iza's antwoord.
Het eerste wat ik kreeg was een ondeugende blik van Iza. Oeh, dit kon enkel goeds betekenen. Geïnteresseerd draaide ik me naar haar toe.
'Niet veel,' was haar antwoord, waardoor ik ergens toch wel een beetje begon te twijfelen in hoeverre mijn plannen geslaagd waren. De volgende zin die uit haar mond kwam, nam deze twijfel echter wel weer af.
'Gewoon of ik mee naar het bal wilde.' hoorde ik mijn vriendin zeggen. Haar stem klonk nogal enthousiast. Als ze probeerde dat te verbergen, was dat totaal mislukt. Er verdween een klein glimlachje op mijn gezicht die ik wist te bedwingen om haar vervolgens met een volgende vraag te bestoken.
'Oh, echt waar?' deed ik alsof het een verrassing was voor me. Ik deed alsof ik nadacht. 'Hmm, dat is ergens toch best raar. Jij en Dmitri... Jullie gaan wel als vrienden toch?' Niet dat ik dat hoopte; ik hoopte juist het tegendeel. Ik zou het geweldig vinden als zij met zijn tweeën gingen. Ja, dan zou ik wel alleen moeten gaan - of nou ja, met iemand anders dan mijn beste vrienden, maar dat had ik er wel voor over. Nee, met hun gaan zou geen optie zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik het derde wiel aan de fiets zou zijn, of hoe die uitdrukking ook klinkt. Anders ging ik op de avond zelf gewoon ergens bijstaan en desnoods ging ik gewoon alleen. Dat was niet zo'n probleem. Bovendien had ik dan ook geen last van ze als ik de tweeling zou gaan fixen.
Ik keek een beetje door het rek heen naar de jurken, maar ik kon niet echt iets moois vinden. Ik wist dan ook niet precies wat ik zocht, maar alles wat hier hing was zo... Tja, ik kon het niet echt benoemen. In ieder geval was het niet echt mijn smaak.
Vanuit mijn ooghoek zag ik Iza naar het meisje wiens naam ik vergeten was lopen. Ze sprak haar aan en vroeg of ze haar wilde helpen met het uitkiezen van een jurk. Ook noemde ze haar naam; Svetlana.
'Oh ja' zei ik waarschijnlijk iets harder dan ik had gewild toen Iza de naam uitgesproken had.
'Zou je mij ook willen helpen?' vroeg ik Svetlana snel, terwijl ik naar de twee liep. 'Volgens mij heb jij wel echt een goede smaak.' Dat laatste zei ik niet alleen om mijn stomme fout te verbloemen. Het zusje van Dmitri zag er ook wel echt uit als iemand die een goede smaak had en dat kon ik op zo'n dag als vandaag zeer goed gebruiken.
Iza leek even te twijfelen over mijn vraag, wist ze dat dan niet? Ze gingen als date natuurlijk, anders had hij het toch niet hoeven te vragen.
'Ja, denk het.' zei ze en ze leek opeens veel minder enthousiast. Ik beet op mijn lip en keek mijn vriendin even twijfelend aan. Zou ik haar duidelijk maken dat het toch echt wel om een date moest gaan? Ik vond het maar niets als ze zo teleurgesteld wist.
Alhoewel ik wel zeker wist dat Dmitri haar wel als meer wilde zien dan als gewoon een vriendin, of misschien al zo zag. Toch zei ik niets, ze zou er vanavond zelf wel achterkomen.
Ik liet haar even met rust, mede ook omdat ze met Svetlana jurken aan het zoeken was, die mij overigens even aan de kant schoof, wat me aan de ene kant een beetje beledigde, maar ik begreep het ook wel. Iza moest en zou vanavond rocken met Dmitri. Svetlana zat dus onbewust mijn team, oftewel in dit geval team #Dmiza.
Terwijl Iza en Svetlana als razenden door de rekken gingen, besloot ik maar even voor mezelf te gaan kijken. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat dat de meiden veel voortgang boekten in het uitkiezen van de perfecte jurk. Zelf zag ik niet zo snel iets wat me beviel, maar Iza ging al snel het hokje in om een aantal jurken te passen.
Ik vond de eerste drie jurken wel oké, maar echt perfect waren ze niet. Dat lag niet aan Iza. Als beste vriendin moest ik toegeven dat ze echt knap was en dat dat zelfs zo zou zijn als ze een vuilniszak aan zou trekken.
De vierde jurk vond ik echter prachtig. De kleur en vorm van de jurk pastten gewoon perfect bij haar.
'Deze moet je doen!' riep ik enthousiast. 'Hij staat je echt supergoed! Vind je niet, Svet?'
Ik liep naar Iza toe en pakte één kant van de rok in mijn hand om hem opzij te trekken, zodat deze uitgespreidt werd.
'Als ik Dmitri was, zou ik je zoenen.' gaf ik toe. Ik ging met mijn lippen naar haar gezicht toe. 'Alhoewel dat nu natuurlijk ook kan.'
Iza lachtte, maar het klonk niet als haar normale spontane lach. Het was veel statischer, alsof ze ergens zenuwachtig voor was. Relax girl, hij is hier niet eens en waarschijnlijk zou hij hier niet eens binnen durven te komen. Er waren jongens die zelfs bang waren voor kledingwinkels. Wat ik natuurlijk totaal begreep. Want ja, kleding was natuurlijk wel echt heel eng. Pas maar op dat het je niet bijt.
Ik verwachtte dat Iza me van haar weg zou duwen, dus even was ik verbaasd om wat er vervolgens gebeurde. In plaats van extra afstand te nemen, kwam Iza dichter naar me toe om haar lippen werkelijk op de mijne te planten. Van kleine verbazing wist ik even niet wat ik moest doen, maar toen ging ik mee in de zoen.
Wow, ik had nooit verwacht dat haar lippen zo zacht zouden zijn. Waren alle vrouwenlippen zo zacht?
De zoen stopte en nog even voelde ik Iza's lichaamswarmte het mijne invloeien. Haar armen lagen om mijn nek, op mijn schouders en alhoewel ik het ergens best ongemakkelijk vond, vond ik het ook erg fijn.
Het was niet alsof Iza en ik elkaar nog nooit aangeraakt hadden. Nee joh, kom op zeg, we zijn beste vriendinnen. Het was alleen zo dat we elkaar nog nooit zo aangeraakt hadden. Nou ja, ik wist dat ze er niets mee bedoelde, maar toch.
Iza liet me los en liep naar Svetlana om haar vervolgens ook een knuffel te geven.
'Bedankt voor het helpen, nu voor Mae nog een jurk scoren en dan worden we het mooiste trio van het bal, of Zuzana en Claudai moeten ons nog overtreffen!' zei Iza toen hard. Ik keek om me heen of ik de tweeling kon ontdekken, maar voordat ik ook maar een enkel plukje rood haar gespot had, viel mijn oog op iets heel anders.
In de hoek van de winkel stond namelijk een rek met prachtige witte jurken. Haast verblind door de mooiheid en mijn enthousiasme liep ik er zo snel mogelijk heen en pakte de eerste jurk van het rek af. Ik hield hem met een lange arm voor me uit om hem eens goed te bekijken en stootte een zucht uit. Wauw, deze was prachtig.
Ik draaide me om naar Iza om te vragen wat zij ervan vond, al zou dit hem zeker worden. Dit was gewoon liefde op het eerste gezicht.
'Hee Ies, Wa-' Midden in mijn zin en draai stopte ik, omdat mijn ogen op het bovenhangende bordje lazen wat voor jurken dit waren. 'Shit' Het was een bruidsjurk.
Voor een aantal seconden staarde ik verbitterd naar de jurk, waarna ik een beetje vragend naar mijn vriendin keek. Het viel me ergens wel op dat Svetlana er niet meer was, maar waar ze heen gegaan was, wist ik eigenlijk niet zo goed. Ach, het zou wel. Terug naar mijn jurk. Of nou ja, de jurk die ik prachtig vond en erg graag aan wilde.
Zonder echt op Iza's antwoord te wachten, liep - ook wel rennen te noemen - ik naar het pashokje om de jurk daar aan te trekken. Na ongeveer twee minuten kwam ik naar buiten. In de spiegel had ik nog niet kunnen kijken, omdat die niet in het hokje, maar er buiten hing.
'Tadaa' zei ik een beetje vragend en keek Iza vol verwachting aan. 'Wat vind je?'
het feest
Met mijn jurk over mijn arm liep ik naar Iza's kamer. We zouden ons samen klaar gaan maken voor het feest van vanavond. Ik wist zeker dat Iza er veel zin in moest hebben, net als ik. Beiden wilden we er natuurlijk perfect uit zien - tenminste, dat nam ik aan.
Onze kamers lagen niet echt ver van elkaar af, dus was ik er al snel. Toch had ik op de gang al wel een paar rennende schoolgenoten zien, die nu al helemaal aan het panieken waren. Hallo, je had nog echt wel genoeg tijd hoor. Afijn, misschien was het alleen voor mij zo dat ik helemaal niet zo heel veel tijd nodig had om me klaar te maken voor feesten, maar ook over het algemeen.
Ik dacht in een positief vooruitzicht aan vanavond. Ik had niet echt met iemand afgesproken en Iza en Dmitri zouden mij er denk ik liever niet bij hebben, maar toch wist ik dat het een leuke avond zou gaan worden. Ik zou vast wel iemand vinden om er zelfs een geweldige avond van te maken.
Ik klopte op Iza's deur, waarna ik al snel merkte dat de deur niet op slot was. Ik pakte de de deurklink vast en liep naar binnen.
'Elloo' groette ik Iza met een slecht Frans accent. 'Ier is mij.' Ik gaf haar een knuffel en had wel weer genoeg van het slechte accent dat helemaal mislukt was.
'Let's get ready.'
Zonder echt woordelijk op me te reageren, ging Iza aan het werk om zichzelf zo mooi mogelijk te maken voor het feest. Zonder dat Iza het kon merken keek ik een beetje naar haar. Haar bewegingen en gezichtsuitdrukking gaf gewoon aan dat ze dit voor iemand deed. Een iemand die, reuze jammer natuurlijk, ik niet was.
Ik liet mijn blik varen op het moment dat ik besloot dat het tijd werd om mij ook maar eens klaar te maken. Eerst zorgde ik voor een beetje gekrul in de onderkant van mijn haar. Dit kon gemakkelijk met een toverspreuk. Krultangen, wat zijn dat? Bovendien was op deze manier het resultaat ook veel mooier en had je veel minder kans op verbranding, zeker als je mij was.
Ik ging over naar de make up en besloot voor een niet te overdreven look te gaan. Om mijn ogen kwam een lijntje en mijn wimpers werden gekruld en aangezet. Na een blik in de spiegel, besloot ik mijn jukbeenderen lichtelijk wilde contouren. Ik maakte het af met een rode kleur op mijn lippen. Ik lachte even naar mijn spiegelbeeld om me vervolgens om te draaien naar mijn jurk.
De jurk was echt de mooiste jurk die ik ooit gezien had. Ik moest later maar niet gaan trouwen, want de mooiste jurk ooit zou ik vanavond al aan hebben en twee keer dezelfde jurk aan hebben was ook niet echt een optie, toch?
Ik schoot in mijn jurk en schoenen, terwijl mijn vriendin vroeg of we gingen. Een laatste blik werd op de spiegel geworpen en ik liep met een overtevreden gevoel naar Iza toe. Ik pakte haar hand vast en trok haar mee de zaal uit, op naar het feest.
Vanaf de zijkant inspecteerde ik mijn vriendin. Wat was ze mooi. Kijk, ik was echt heel blij met mezelf vanavond, maar als ik Iza zag... Dmitri had maar geluk met haar. Ergens voelde ik een steek, wat was dat? Ik negeerde het en wierp nog een blik op zij.
'Je ziet er echt adembenemend uit, Ies.' complimenteerde ik haar en wierp haar een glimlach toe, al voelde ik me op de één of andere manier niet helemaal blij. Het voelde alsof ik haar naar haar bruiloft stuurde, al was dit maar gewoon een feest. Iza en Dmitri leek me aan de ene kant een goed idee, maar maakte aan de andere kant dat ik me een soort van slecht voelde. Wat was dit? Ik sprak mezelf toe dat ik blij voor ze moest zijn. Als mijn twee beste vrienden samen wilden zijn, moest ik daar juist om jubelen en juichen.
Dmitri kwam na een tijdje naar ons toe gelopen. Hij zag er echt geweldig uit in zijn pak. Het leek wel alsof jongens er altijd beter uitzagen in pak. Hoe deden ze dat? Niet dat Dmitri er over het algemeen ook niet goed uitzag, denk ik, op die manier keek ik niet echt naar mijn vriend. Dat leek me ook niet echt bepaald de bedoeling.
Hij complimenteerde Iza met haar uiterlijk. Ik zag de vonken er gewoon vanaf vliegen. Die twee waren perfect voor elkaar, ook al deed het me ergens wel een soort pijn die twee zo te zien. Ik duwde het gevoel weg.
Vervolgens vertelde Dmitri me dat hij vond dat ik er ook goed uitzag. Ik glimlachde dankbaar en antwoordde dat hij er zelf ook zeker mocht zijn. Terwijl we elkaar complimenteerden, liepen we naar buiten. Daar stonden al best wat mensen met elkaar te dansen, of in ieder geval met de muziek mee te bewegen. Anderen stonden aan de kant met elkaar te praten of iets te drinken. Ik zag prachtige jurken en, inderdaad, jongens die opeens veel knapper waren dan normaal, wat hoogstwaarschijnlijk door hun pak kwam. Waarom was dat geen dagelijks uniform op onze school? Waarschijnlijk omdat meisjes zoals ik zich waarschijnlijk niet meer goed zouden controleren.
Langzaam schuifelde ik een beetje van de twee af, zodat ik de afstand tussen mij en de twee vergrootte en dus relatief tussen hen verkleinde.
'Kan ik een drankje halen voor deze twee prachtige dames?' Dmitri probeerde de gentleman uit te hangen, wat ik zeker apprecieerde. Hij deed moeite voor Iza en daar was ik blij mee. Ze verdiende iemand die meer dan goed voor haar was.
Iza liet weten dat ze wel iets wilde drinken met een 'graag'. 'Ja lekker' antwoordde ik. Dmitri liep weg en ik bleef alleen met Iza achter. Ik keek even naar haar en kon zien dat ze zich niet honderd procent op haar gemak voelde. Dat lag me echter niet helemaal lekker. Ik wilde dat deze avond perfect zou zijn voor haar. Zij en Dmitri zouden een perfect stel worden, king en queen van Renaulph.
Op het moment dat ik iets tegen haar wilde zeggen om haar beter te laten voelen, begon ze opeens met de muziek mee te bewegen, waardoor ik het gevoel dat dat niet echt meer nodig was. In plaats daarvan pakte ik haar handen vast om samen met haar te dansen.
Na een aantal minuten keek ik om me heen of Dmitri alweer terugkwam. Ik vond het wel tijd worden om de twee nu eindelijk alleen te laten. Ik was ze al veel te lang tot last geweest.
Eerst liet ik de ene hand los, waarna ook de ander eraan geloven moest.
'Tonight is your night, girl' Ik zette één stap van mijn beste vriendin af. 'Veel plezier' Toen was ik weg. Ergens wilde ik het liefst de hele avond bij mijn vrienden blijven, maar ik wist ook dat ik ze vanavond alleen moest laten, omdat er anders helemaal niets zou gebeuren.
Ik liep naar de andere kant van het feest - wat theoretisch natuurlijk niet kan, omdat een feest een gebeurtenis is en geen plaats en er dus geen omvang voor te benoemen is, maar dat is niet echt taal voor Mae. Ik kon echter niet echt iemand vinden waarbij ik me kon aansluiten voor deze avond. Iedereen die stond te dansen leek met een vriendje of vriendinnetje of date te zijn. Waarom had ik ook alweer geen date voor mezelf gezocht?
Bij een feest was ik meestal geen deel van een groepje dat zich leek te verstoppen in één of ander hoekje, maar vandaag zou dat waarschijnlijk wel zijn wat er ging gebeuren. Ik zag in een hoekje inderdaad een groepje zitten. Ik kende meer dan de helft, dus het leek me een goed idee om daar heen te gaan. Claudai en Nathaniel waren bekende gezichten voor mij. Alleen de derde, een jongen, kon mij geen naam op mijn tong opleveren. Jeetje, ik moest echt een keer namen gaan leren. Dit was ergens toch best wel vervelend. Bovendien kon het ook nogal beledigend voor die mensen zijn. Zeker als ze niet wisten dat ik bijna iedereens naam vergat. Ik was zo dom.
Ik ging bij ze staan met een vriendelijke glimlach op mijn mond. Ik hoopte dat die mijn toelating zou bevorderen. Ik verwachtte niet dat ze me zouden wegsturen, maar als ze dat wel van plan waren kon die glimlach me misschien nu binnenhouden.
'Hi' groette ik, ze allemaal even aankijkend. 'Wat vinden jullie van het feest?'
Claudai groette me als eerst om me vervolgens te laten weten dat ze vond dat ik er ontzettend leuk uitzag, om haar woorden maar even te gebruiken. Ik wierp haar een dankbare glimlach, omdat ik natuurlijk ook wel echt dankbaar was voor haar compliment.
Ook Nathaniel groette ons ook om ons vervolgens ook te complimenteren. Blijkbaar was hij er ook net bij komen staan.
Verder werd ik eigenlijk een beetje genegeerd, wat ik aan de ene kant best wel beledigend vond en absoluut niet aardig, maar ik begreep ook best dat de jongen die mij volledig negeerde te arrogant was en totaal geen zin had om op mij in te gaan. Hij had blijkbaar wel iets beters te doen met Claudai, wat ik allemaal ook wel best vond. Ik hoefde ook niets van hem.
Gelukkig antwoordde Nathaniel mijn vraag wel, ik had ook niet anders verwacht van een Renaulph; die waren tenminste wel aardig en gemanierd.
'Het is niet alsof dit feest anders interessant is...' zei hij gecombineerd met een grijns. Ik was nog niet zo heel lang op het feest, maar moest hem tot nu toe wel gelijk geven. Ik had een heleboel betere feesten meegemaakt, die dan ook beter begonnen waren, maar ach, zoals ik al zei was ik er ook pas net.
'Een feestje zoals ieder jaar wel. Weer zonder date met een beste maatje die genoeg drank mee heeft om deze avond zo snel mogelijk te vergeten. En daarbij spant mijn tux enorm, maar alles om toch kans te maken om een dans te verkrijgen met een prachtige dame, nietwaar.' Ik glimlachtte een beetje ondeugend naar hem. Bedoelde hij mij met die prachtige dame? Ik zou een dans met een jongen zeker niet afslaan.
De twee Molokovs naast ons besloten om te gaan dansen, waar ik wel blij mee was. Claudai was een lieve meid, maar de jongen die me haar date leek, mocht ik nu al niet ookal kende ik hem hoogstens vijf minuten. Voordat ze de dansvloer betreedden, zei hij nog iets in Nathaniels oor, wat ik echter niet verstaan kon doordat de harde muziek en de afstand het geluid overstemden.
Wat ik wel waarnam, was een grimas op Nathaniels gezicht, gevolgd door een vragende blik.
'Enkel als deze dame een dans met me wil delen, natuurlijk.' Ah, opeens maakte het niet meer uit dat ik het niet verstaan had. Dat had de jongen dus voorgesteld.
Ik liet een beetje lucht uit mijn mond verdwijnen, waarbij ik mijn schouders ophaalde.
'Ja tuurlijk, waarom ook niet?' Met een lach op mijn gezicht pakte ik Nathaniel bij zijn hand om hem naar de dansvloer te trekken. Daar begon ik meteen met de muziek mee te bewegen.
'Waarom heeft een knappe jongen als jij geen date?' vroeg ik hem daar haast schreeuwend om de muziek te overstemmen. Ik vroeg het me echt af. Ik kende Nathaniel niet persé heel goed, wel wist ik dat hij een aardige jongen was en iedereen kon zien dat hij er qua uiterlijk zeker mocht zijn.
Er verscheen een grijns op Nathaniels gezicht toen hij me antwoord gaf op mijn vraag
'Helaas had deze knappe jongen niet door dat het al lang te laat was om een prachtdame zoals jouw mee uit te vragen.' Touché. Hij liet me een rondje draaien, waardoor ik even snel een korte kijk door de feestgangers kreeg.
'Waarom heeft een prachtdame als jij geen knaap aan haar arm?' gooide hij de bal terug. Er verscheen een ontdeugend glimlachje op mijn gezicht al was weinig ondeugends aan mijn antwoord.
'Ik weet niet... Misschien was moest dit het lot zijn?' We dansten door en door en het verbaasde me dat ik Nathaniel nog niet eerder echt gezien had. Natuurlijk had ik hem wel gezien; ik ben niet blind. Maar dat hij zo'n leuke jongen was, was me eigenlijk nog nooit opgevallen. Klinkt dat gemeen?
'Hé? Wat is er met Iza?' vroeg hij me toen opeens. Iza? Meteen schrok ik wakker uit mijn vibe of iets. Ik scande met mijn ogen langs iedereen op het feest, maar ik kon haar niet ontdekken tussen alle meisjes in jurken en jongens in nette kleding.
'Wa-' begon ik mijn vraag, toen ik haar plots weg zag lopen met Emiel. Wat moest ze nou met hem? Wat ik van hem vond, was in dit geval even niet relevant. Misschien ook wel, maar over dat vraagstuk dacht ik liever niet na. Weetje, ik had eerder iets met hem meegemaakt, wat me verder geen indruk van hem wilde laten krijgen. Ik zeg niet dat wat wij hadden slecht was, ook niet goed - het was meer te beschrijven als no feelings, wat ik eigenlijk wel prima vond. Als Iza dit nu ook met hem van plan was, kon ik dat plan maar beter niet verpesten. Wat er met Dmitri gebeurd was en waar die heen was, wist ik eigenlijk niet. Alhoewel ik die twee eigenlijk perfect bij elkaar vond passen, vond ik het ook prima als Iza iets anders wilde proberen. Het was toch haar leven?
'Nee hoor, hoeft niet denk ik.' Ik knikte met mijn hoofd naar de twee. 'Volgens mij heeft ze het hartstikke gezellig met Emiel.'
Ik draaide me weer naar hem toe en keek hem bedenkelijk aan. Ik vond het dansen erg leuk, maar stiekem had ik nu wel een beetje zin in wat spanning en ik wist precies wat ik wilde.
'Ik neem aan dat je als Renaulph nooit nee zegt tegen een wedstrijdje toch?' Weer kwam mijn ondeugende glimlach op mijn gezicht. Ik vond dat ik echt een goed plan bedacht had. Voordat Nathaniel ook maar iets kon zeggen, legde ik hem mijn plan uit. Of nou ja, uitleggen...
'Wie als eerst iemand van de tweelingen gezoend heeft, krijgt een boterbier op andermans kosten.' Stiekem ging het me helemaal niet om de prijs. Ik kon het zelf ook best kopen. Zo duur was het niet en al was ik niet mega rijk, ik kon het makkelijk betalen. Oh ja, ik ging er overigens al vanuit dat ik ging winnen.
'Drie twee één go' kwam er haast ratelend uit mijn mond, waarna ik na de eerste tweelingbroer spurtte die ik zag. Ik wilde eigenlijk meteen toeslaan, toen ik zag dat er een van de twee van de andere tweeling naast hem stond. Het was Zuze, als ik het goed had. Ik besloot het er maar gewoon op te wagen.
'Hey Zuus' groette ik haar alsof ik hier voor haar was. Ik wierp haar een vriendelijk glimlachje toe al was wat ik ging doen misschien helemaal niet zo vriendelijk. 'Je zus heeft je nodig, vertelde ze me. Misschien moet je even naar haar toegaan, want ja...'
Het bleef een aantal seconden stil. Ik wachtte glimlachend op Zuzes reactie, hopend dat ze zou happen. Het leek een eeuwigheid te duren toen het meisje de jongen een zoen op zijn wang gaf, iets naar hem fluisterde en wegliep. Vanaf dat moment liet ik al mijn aandacht naar de jongen gaan. Ik moest zeggen dat Zuze een goede smaak had. Met een verleidelijk grijnsje, wat je niet perse gelijk als overduidelijk verleidelijk zou opvatten - nee kom op zeg, dat zou het ook niet leuker maken, keek ik de jongen aan, die mij ook een glimlach schonk. "Jij bent Mary toch?" vroeg hij, voordat ik mijn mond open kon doen om enig contact te starten. Zijn vraag klonk me echter enigszins teleurstellend in mijn oren. Hij kende mijn naam niet? Oke, we waren geen vrienden en zijn naam wist ik ook niet zo snel, maar ik had niet verwacht dat ik zo onopvallend was. Ik zag het ergens toch wel als een soort belediging. Afijn, vanavond maakte dat allemaal niet zoveel uit. "Mae" verbeterde ik met een vriendelijke giechel alsof ik zijn vergissing wel grappig vond. "Wat vind je van dit feest?" vroeg ik hem zonder naar zijn naam te informeren. Die vond ik op dit moment niet zo belangrijk. Het enige wat ik nodig had om mijn doel te behalen waren twee paar lippen, de zijne en de mijne. Zonder op zijn antwoord te wachten, antwoordde ik zelf al op mijn eigen vraag; "Ik vind het tot nu toe nog niet zo geweldig" Oke, dat was niet waar, ik had erg veel plezier gehad met Nathaniel, geweldige gast. "Gelukkig weet ik wel een manier om deze avond een stuk beter te maken." Ik boog langzaam naar de donkerharige jongen toe, maar net niet zo langzaam dat hij weg kon stappen of me weg kon duwen en liet mijn lippen naar hun bestemming reizen. Eenmaal aangekomen zoende ik de jongen, mijn handen op de achterkant van zijn hoofd gezet. Mission accomplished.
Onze zoen was maar van korte duur, wat ik eigenlijk wel enigszins jammer vond. Ik had langer wilde voelen hoe zijn lippen waren. De korte zoen kwam doordat ik een hand in mijn haar voelde, waarna ik iets wat verdacht veel op een klap leek, in mijn gezicht voelde.
Voor een aantal seconden stond ik verdwa- ik werd opnieuw aan mijn haar getrokken. Er werd met een tweede hand op een niet algeheel zachte manier in mijn gezicht geslagen, au.
Oke, na deze tweede keer geslagen te zijn stond ik wel lichtelijk verdwaasd op mijn benen. Ik hoorde de twee mensen die me zojuist geslagen hadden op een niet bepaald relaxte manier met elkaar praten, maar ik concentreerde me er niet echt op. Het was belangrijk om eerst even mijn bewustzijn volledig terug te krijgen. Wow, zij kunnen hard slaan. Ik durfde te wedden dat ik twee enorm rode vlekken op mijn wangen had staan nu. Plots voelde ik een paar ogen op me branden.
'Hey' ik stak mijn hand enigszins ongemakkelijk naar de twee op. Ik grijnsde erbij alsof ik net een grapje verteld had, wat volgens mij absoluut niet misplaatst was. Ik bedoel; chill, relax, zie het als een grapje, mensen. Als je bij een enkele kus al zo'n drama maakte, heb je vast een zwaar leven. De meeste mensen zouden zo'n "liefde" megaschattig, cute, leuk en weet ik veel wat vinden, maar ik was er enigszins sceptisch over. Als je zolang met dezelfde persoon was, ging dat toch op den duur vervelen? Ik vond het helemaal prima als je je met iemand wilde binden, maar dan moest je ook niet bij me komen janken of zeuren als het op de klippen liep. Mijn advies was dan namelijk niet hetgene wat de meeste mensen zouden willen horen.
Ik stompte zacht tegen de schouder van mijn zoenpartner en zette een aantal stappen om weg te lopen van de twee.
'Het was leuk. Jammer dat er zo snel een eind aan moest komen, maar nog veel plezier samen met jullie' Ik stopte even omdat ik niet precies wist wat ik eigenlijk wilde gaan zeggen. 'leven'
Vervolgens liep ik zo snel mogelijk van de twee weg. Ik had niet zoveel zin in nog meer rode plekken op mijn gezicht of andere plekken. Ze zagen er op dit moment zou niet echt bepaald heel erg vriendelijk uit. Mm, misschien waren ze toch minder leuke mensen dan dat ik gedacht had. Nou ja, van Zuze had ik nooit echt een geweldig beeld gehad. Ja, soms noemde ik haar een vriendin, maar eerlijk gezegd vond ik haar een beetje saai. Het enige wat ze leuk vond was haar vriendje en zus. Tja, daar hoefde ik niet echt veel over te weten - zeker na deze zoen die best leuk was, maar niet geweldig.
Waar ik nu heen zou gaan wist ik eigenlijk niet. Als ik maar eventjes weg was van deze agressievelingen. Ik keek om me heen, op zoek naar Nathaniel, maar hij was nergens op het feest te bekennen. Ik vroeg me af wat hij nu aan het doen was. Misschien was hij nu wel ergens met een meisje. In dat geval had hij de weddenschap dubbel en dwars gewonnen. Ik besloot hem maar gewoon zijn privacy te laten hebben en hem laten genieten van de avond met zijn meisje.
In mijn ooghoek vielen toen Iza en Emiel, hoe had ik niet aan hen kunnen denken? Natuurlijk liep ik recht naar de twee toe. Het zag er niet uit alsof ze ergens mee bezig waren, dus dat kon prima. Ik was eigenlijk wel benieuwd hoe het met mijn vriendin ging en waarom ze niet met Dmitri aan het dansen was. Hij moest wel een erg goede reden hebben om haar zomaar alleen te laten, of nou ja met Emiel.
Daar aangekomen omhelsde ik Iza waarna ik naast haar neerplofte.
'Hey Ies,' ik keek haar aan met een glimlach en knikte vervolgens ook even vriendelijk met mijn hoofd naar de jongen naast haar. 'Emiel'
Eenmaal zittend merkte ik dat mijn benen best moe waren. Op een feestje kon ik meestal wel tot laat doorgaan, maar dat was meestal gewoon mijn moeheid negerend.
'Poeh he,' pufte ik een beetje uit. 'Hoe vinden jullie het feest? En Ies, waar is je mooie man? Hij heeft toch niet plotseling een diarree-aanval gekregen of zoiets?'
Zoiets moest het wel zijn. Een meisje zo geweldig als Iza, waar ik er overigens nooit eerder één van ontmoet heb, zou je niet zomaar verlaten zonder reden zoals diarree.
Iza en Emiel hadden niet erg veel goede ervaringen opgedaan op het feest, zo bleek. Toch gaven ze aan met elkaar nog wel ietwat lol gemaakt te hebben, wat ik wel fijn vond, vooral voor Iza. Ik was misschien wel een beetje egoïstisch gehandeld, omdat ik haar wel eerder zonder Dmitri gezien had.
'Zeker wel, hij zit nu al twee uur op het toilet.' antwoordde Iza me sarcastisch, wat me aangaf dat ze hier absoluut niet goed over voelde, nadat Emiel me nog snel liet weten dat dit niet het beste onderwerp was om over te praten, wat Iza vervolgens leek te negeren. 'Hij heeft die gast uit de trein met h'm meegenomen, August was z'n naam volgens mij, de lul...'
Ik wist niet helemaal meer wie ze bedoelde; de trein was lang geleden geweest en volgens mij was ik daar überhaupt niet bij geweest, of ik was het gewoon vergeten. Ja, een week is lang.
Ook Emiel me zijn fles aan, waar vermoedelijk drank in zat. Ik pakte deze aan. Ik was niet bepaald een persoon dat regelmatig dronk, maar af en toe kon geen kwaad, bovendien leek het me een goed moment om wat van wat er ook in die fles zat zijn werking te laten doen. Niet dat ik me zo slecht voelde, gewoon voor het hele gezelschap.
Ik wilde dichter naar Iza toegaan om haar opnieuw te omhelzen, toen ze het onderwerp liet overgaan op wat anders. Blijkbaar wilde ze er verder niet teveel aandacht aan wijden of erover praten, wat ik erg goed begreep. Dmitri was eigenlijk best wel een lul als hij haar zo liet zitten, of hij nu mijn vriend was of niet. We zouden het hem nog wel betaald zetten. Bovendien verbaasde ik me er ergens toch over dat het niet gewerkt had. Ik had gedacht dat die twee echt perfect bij elkaar pasten, maar zo te merken was ik niet zo'n goede koppelaar als ik zelf had gedacht.
'Hoe was jou avond?' vroeg Iza me, gevolgd door een aantal anderen vragen; 'Nog grootste plannen? Wat gaan jullie eigenlijk doen qua slapen? Nemen jullie een tentje, of toch maar naar de dorms? Misschien moet ik maar gewoon naar de dorms gaan...' Ze liet zich in het gras vallen, terwijl ik juist op sprong om haar voorstel tegen te gaan.
'Ies nee, zo moet je het niet laten eindigen.' Ik trok haar op uit het gras. 'De avond is nog lang niet afgelopen en we laten hem zeker niet eindigen met een slecht gevoel.' Ik stak de drankfles die ik nog steeds vast had naar haar toe - Emiel vond het vast wel oké. Ik pakte haar hand vast en trok haar mee.
Iza protesteerde lichtjes toen ik haar meetrok, me vragend waar we heengingen. Ik antwoordde niet op haar vragen en bleef haar meesleuren tot ze me beviel in te houden.
'Wacht even Mae' zei ze, voordat we tegen elkaar aanbotsen door de stop. Haar ogen bleven voor een seconde aan de mijne plakken en alhoewel het maar heel kort duurde maakte het me blij. Het was fijn dat we nu even met zijn tweeën waren, geen belediging voor Emiel. Ik had haar nooit met Dmitri moeten laten gaan, hoe goed ze ook bij elkaar leken te passen. Tja, ik had ook niet kunnen weten dat Dmitri zo'n sukkel was. Je liet zulke geweldige meisjes als Iza gewoon niet op die manier alleen, afschuwelijk.
Iza had intussen haar schoenen uitgedaan. Ze had besloten dat ze haar hakken niet meer aan wilde. Ik vond dat best een heel goed idee en boog naar beneden om ook de mijne uit te doen. Ik had niet zoveel problemen met de hakken, maar moest wel toegeven dat zonder een stuk comfortabel vond, maar wie vindt dat nou niet?
'Sleur me maar weer mee.' hoorde ik Iza terwijl haar hand zich om de mijne sloot op het moment dat we beiden onze hakken uit hadden. Zo snel als ze dat gezegd had begon ik weer met lopen, wat het tempo van rennen al snel weer bereikt had. Alhoewel ik het eerder misschien nog niet precies geweten had, was ik nu zeker van de richting waarheen ik heen rende, waar we heen gingen, een plek waar ik de avond maar al te graag met mijn beste vriendin door bracht. Geen jongens, geen drama, alleen zij en ik waren uitgenodigd. Oh, en misschien marshmallows.
Na een aantal minuten Iza meegetrokken te hebben kwamen we eindelijk in de buurt van waar ik haar wilde hebben; bij de tentjes. Een aantal passen voor de tentjes stond echter een kampvuur waaromheen een aantal eerstejaars zaten. Iets van hen vandaan, achter een boom, stopte ik en draaide me om naar Iza. Zonder een woord te zeggen maakte ik haar duidelijk dat ze stil moest zijn door een vinger op mijn lippen en vervolgens op de hare te leggen. Ik trok haar lichtjes mee naar het kampvuur om vervolgens haar hand los te laten en snel naar de kinderen toe te rennen, een aantal marshmallows mee te grijpen en zo snel mogelijk naar de tentjes te rennen, hopend dat Iza me volgde. Eenmaal bij een leeg tentje, na langs een aantal volle tentjes en een verdwaald lijkende jongen te lopen, opende ik de voorflap om naar binnen te kruipen. Samen met Iza in dit tentje zou de avond geweldig worden.
Eemaal in de tent gingen we lekker liggen op de matrasjes die er lagen. Iza vroeg me hoe mijn avond geweest was en ik wilde al enthousiast gaan vertellen toen ik aan haar gezicht zag dat ze wilde gaan slapen. Toch begon ik met het beschrijven van mijn avond, die alhoewel het allemaal niet even geweldig geweest was, nog best leuk was.
'Eerst verveelde ik me nogal. Ik wilde jouw niet storen, dus ging ik op een bepaald moment maar op zoek naar iemand anders en gelukkig vond ik Nathaniel met wie-' Iza stopte me in mijn verhaal wat ik van te voren al had kunnen verwachten en dus ook niet erg vond.
'Ik ga slapen' zei ze, waarna ze comfortabel ging liggen om in slaap te kunnen vallen. Ik glimlachtte naar haar en vond het allemaal prima. Stiekem had ik in mijn hoofd allerlei plannen over hoe we deze avond nog geweldig konden maken, maar als Iza wilde slapen moest ze dat vooral gaan doen. Ik wilde haar haar nachtrust niet onthouden.
Omdat ik toch weinig anders kon gaan doen, besloot ik ook maar te proberen te slapen, maar hoe laat het ook was, mijn ogen wilde de slaap maar niet vatten. Ik lag te woelen en te dwarrelen op het matje.
Na ongeveer een half uur geprobeerd hebben te slapen concludeerde ik dat slapen zo niet zou gaan lukken. Ik opende mijn ogen en keek in het gezicht van mijn beste vriendin die hoogstwaarschijnlijk al een heel tijdje te slapen lag, ik wou dat ik dat ook kon. Ik had gewoon nog teveel energie.
Omdat er in de tent weinig anders te zien was, bleef ik een tijdje naar Iza's gezicht kijken. Mijn beste vriendin lag er schattig bij. Haar ogen waren gesloten en haar mond stond niet bepaald op een vrolijke stand, maar toch vond ik haar mooi in haar slaap. Haar gezicht stond op een rustige vredige stand alsof niets in de wereld haar iets aan zou kunnen doen en ze voor altijd vredig zou blijven. Ik wou dat dat zo was. Het liefst wilde ik dat er nooit iets met haar zou gebeuren, dat ze zich altijd goed voelde, maar hoe was een hele opgave, zelfs voor een persoon als ik.
Toen ik mijn ogen nog dichthad, had ik erover nagedacht om even de tijd uit te sneaken en even een rondje te gaan lopen, maar nu ik Iza hier zo lief zag liggen, was dat absoluut niet wat ik ging doen. Ik liet haar echt niet alleen achter.
De volgende ochtend werd ik wakker door een aantal zonnestralen die door het tentdoek heen in mijn ogen prikten. Ik kreunde en keek even om me heen om te beseffen waar ik ook alweer was. Naast me zag ik Iza die ook haar ogen open had en glimlachtte naar haar. Ik kroop overeind en haalde mijn hand door mijn haar dat vast geweldig zat.
'Hey Ies,' groette ik mijn vriendin die er vreselijk slaperig uitzag. 'Lekker geslapen?' Ik hoopte dat ze niet gewacht had totdat ik wakker geworden was, omdat het waarschijnlijk al best laat was. Ik was niet bepaald een persoon dat vroeg wakker werd.
'Voel je je al wat beter dan gister?' vroeg ik haar, terwijl ik me naar haar toe boog om een haar die in haar gezicht hing achter haar oor te hangen.
'Ik voel me een stuk beter.' antwoordde mijn vriendin me met een glimlach op haar gezicht. Ik haalde vragend een wenkbrauw omhoog, omdat haar glimlach misschien ietwat niet echt leek.
'We moeten ons maar eens uit deze jurken hijsen en nog een ontbijtje meepikken. Ik wil toch niet al m'n lessen missen vandaag.' Ik haalde haast mijn schouders op toen ik dit hoorde. Als zij het zo wilde laten gaan en dacht dat het de beste manier was, moest ze dat vooral doen. Überhaupt was ik, als ik zelf had kunnen kiezen, niet naar de lessen gegaan, maar als Iza erheen wilde ging ik gewoon met haar mee. Wat moest ik anders gaan doen? Dmitri zou ik later wel terugpakken op één of andere manier als Iza dat zelf niet wilde doen. Hij kon hier echt niet ongestraft mee wegkomen, vond ik.
Iza verliet de tent na het tentdoek opengeritst te hebben - hoe wil je er anders uit - en liep naar het schoolgebouw toe. Ik liep met haar mee met mijn hakken in mijn linkerhand.
Vanuit mijn rechterooghoek keek ik naar de op en neer deinzende Iza door het lopen. Haar haar wapperde lichtjes in de wind en deinsde mee met haar passen. Uit haar gezichtsuitdrukking kon ik niet precies opmaken waar ze aan dacht of hoe ze zich voelde, maar wel zag ik dat ze zich heus niet top voelde. Gelukkig had ik nog een plan.
We liepen langs een aantal bankjes, waar ik Iza stopte.
'Hey, als jij nu eens op dit bankje wacht.' Ik glimlachtte terwijl ik haar met mijn hand aan de hare naar het bankje bracht. 'Ik ben zo terug.'
Na deze belofte zette ik het op een rennen om inderdaad "zo" terug te zijn. Ik rende de laatste meters buiten, zette binnen een aantal snelle stappen, pakte binnen wat eten en drinken en keerde vervolgens weer om naar buiten, hopend dat Iza daar nog zou zitten en me niet verlaten had.
Bijna aangekomen bij het bankje waar ik mijn vriendin had laten wachten, zag ik haar al zitten. Ze zwaaide naar me en droeg een glimlach op haar gezicht, wat mij ergens een positieve blije kriebel gaf. Ze pakte de broodjes aan die ik bij me had toen ik eenmaal bij het bankje aangekomen was en begon te eten. Ik keek even glimlachend naar haar, terwijl ze gulzig haar broodje naar binnen werkte.
In stilte werkten we onze broodjes naar binnen. Iza leek niet te willen praten tijdens het eten of dacht er niet zoveel overna, wat bij mij zo was. Natuurlijk was er niets mis met een gesprek, maar zo was er ook niets mis met stilte. Alhoewel, voor even; een lange stilte zou toch wel saai worden op den duur.
Gelukkig begon Iza weer te praten op het moment dat haar broodje op was. Ze vroeg me wat ze nu met Dmitri aanmoest, een vraag die me eigenlijk wel geruststelde. Ik wist dat ze zich er nog wel mee bezig moest houden en was dus blij dat ze haar moeilijkheid met mij deelde in plaats van er zelf over te blijven piekeren. Alhoewel ik zelf niet zo'n piekeraar was, wist ik dat dat niet echt fijn zou zijn.
Tegelijkertijd stond ze op om weg te lopen van het bankje. Dat vond ik ergens wel jammer, want alhoewel we wel gepland hadden naar de lessen te gaan - wat ik voor Iza deed, zelf had ik daar nooit voor gekozen - had ik liever nog wat tijd met zijn tweeën gehad op het bankje. Ik vond het fijn om met zijn tweeën te zijn zonder wie dan ook erbij.
'Ies, doe nu eens rustig.' Ik pakte haar hand vast om haar wat te remmen, voordat ik haar vraag beantwoordde. We konden toch wel één lesje missen?
'Waarom wil je zo graag naar de lessen? Er zijn zoveel mensen die niet gaan. Je zal dus waarschijnlijk niet zoveel missen.' bedacht ik me, hopend dat dat haar van mening zou laten veranderen. 'Al ga ik wel met je mee als je er erg graag heen wil hoor.' voegde ik er snel aan toe. Ik wilde haar niet laten denken dat het idee me erg van last was. Vervolgens besloot ik toch over te gaan op mijn antwoord op haar vraag over Dmitri.
'Ik vind dat hij je echt niet verdiend. Ik weet natuurlijk niet hoe de avond is verlopen tussen jullie twee en wat er allemaal gebeurd is, maar dat hij je zo alleen laat voor een ander, vind ik ook niet kunnen.' Ik haalde even adem, voordat ik verder praatte. Dit keer echter wat sneller.
'Maar ik vind dat hij hier niet zomaar mee weg kan komen en we iets zouden moeten doen zodat hij voor altijd weet dat er met jou, met ons, niet te spotten valt.' Ik haalde mijn schouders op. 'Mijn plan is weliswaar niet echt vriendschapproof, dus als je hem te vriend wil houden...'
Opnieuw hing er een haar voor haar gezicht die ik zonder na te denken uit haar gezicht veegde, waarvoor ik een stap naar haar toe zette en iets naar haar toe boog. Het leek wel een automatisme geworden; haren uit haar gezicht halen.
Wat er daarna gebeurde was algeheel nogal onverwachts. Ook Iza kwam dichter naar mij toe, waardoor de afstand tussen ons steeds meer verkleind werd. Niet dat dit was wat me verbaasde; Iza en ik waren heel wat meer momenten dichtbij elkaar geweest. Natuurlijk hadden we elkaar weleens aangeraakt - wow, wat een verrassing - en hadden we samen in één bed geslapen. Toch had ik bij die momenten een heel ander gevoel met wat er nu aan het gebeuren was. Niet dat het gevoel wat ik nu had me slecht liet voelen. Integendeel, hoe meer we bij elkaar kwamen hoe meer er kriebels ontstonden in mijn buik. Alhoewel ik ergens in mijn achterhoofd een heleboel vragen waren over wat er op het moment aan het gebeuren was, liet ik gedachten achterwege en liet ik het moment en de gevoelens op zijn beloop gaan. Mijn vriendin boog zich nog verder naar me toe, zodat wat mijn verwachtingen in mijn achterhoofd al voorspelt hadden - al had ik het ergens niet echt verwacht - waarheid kon worden. Mijn ogen waren al langzaam op weg naar geslotenheid.
Tot Iza besloot toch weer naar achter te gaan. Ik keek haar vragend aan, was het een vergissing geweest? Mijn gevoelens vonden van niet en mijn gedachten had ik het nog niet gevraagd. Daardoor kwam er ook van mijn kant veel overtuiging en energie toen Iza haar lippen toch op de mijne plaatste nadat de eerste twijfel eraf was. De eerste paar seconden waren vlagen van schrik, maar toch ook een goed gevoel. Bovendien was er herkenning van de vorige keer dat onze lippen elkaar geraakt hadden.
Voor een seconde ging ik terug naar dat moment toen het allemaal lacherig bedoeld was, als een grapje. Ik kon niet zeggen dat ik niets gevoeld had die dag, maar nooit had ik gedacht dat het tot dit zou leiden. Niet dat dit nou zo'n big deal was, een zoen, ik deed het wel vaker. Echter was dat wel met jongens en niet met mijn beste vriendin. Misschien was het toch best een big deal. Misschien was dit niet zo'n slim idee en moest ik er een einde aanmaken. Ik kon naar achter gaan, een stap naar achter en weglopen. Nee dat zou gemeen zijn, dat zou ik nooit doen bij Iza. Misschien kon ik w-
Mijn wil won het echter van mijn gedachten wat me misschien nog wel vuriger deze zoen in liet gaan. Ik plaatste mijn rechterhad op de zijkant van haar hoofd. De kus was hiervoor zacht, teder en lief geweest, maar vanaf het moment dat ik er een dot extra energie in gooide werd het vuriger met meer passie, in ieder geval vanaf mijn kant. Toch bleef ik voorzichtig. Ik wilde Iza immers niet afschrikken of pijn doen, net als mijn eigen gevoelens die voor mijn gevoel op een zijden koortje liepen. Dit kon op zoveel manieren verkeerd gaan. Toch wilde ik door, in geen mogelijkheid zou ik dit stoppen.
Was dit dan wilde? Had ik dit altijd gewild? Op dat moment maakte die vragen en twijfels echter niets uit. Ik was daar dichtbij Iza en genoot volop.
Er zijn nog geen reacties.