Yeah, that would be awesome.

Ik besloot me alvast te douchen en mezelf aan te kleden. En ik nam twee aspirines, want ik had barstende koppijn.
Ik was al helemaal klaar toen de wekker ging. Jasmin draaide zich om, sloeg de wekker uit en sliep weer verder.
Verbijsterd keek ik haar aan. Ik had nooit moeite gehad met opstaan, maar ik had nog niemand meegemaakt die meteen weer verder sliep na zo’n brute onderbreking van haar dromen.
Ik ging aan haar voeteneinde zitten, en kietelde haar onder haar voeten. Ineens zat ze overeind. “Wat?”
“Je moet je aan gaan kleden, je wekker ging.”
Duf keek ze me aan, en toen op de wekker. Vervolgens liet ze zich weer met een plof achterover vallen. “Great. Ik ben zo brak als wat.”
“Had je gisteren niet zoveel moeten drinken.”
“Jij hebt minstens net zoveel op als ik, trut.” Zei ze met een glimlach.
“Ja, maar dan de helft minder. En heel veel cola.”
“Heb jij geen last van hoofdpijn dan?”
“Aspirines doen wonderen. Geloof me.”
Jasmin kreunde, en kwam overeind. “Kan jij mijn spullen even aangeven? Ze liggen op die stoel,” ze wees naar de stoel bij de deur, “en het roze shirt in mijn koffer. En aspirines en water, alsjeblieft.”
Ik stond op en pakte de spullen die Jasmin aangewezen had. Ik gooide ze op het bed, net ver genoeg dat ze er niet bij kon en wel op móest staan.
Ze wierp me een gemene blik toe. “Heel leuk hoor."
Ik glimlachte, en liep naar de deur. Er hing een bordje met ontbijttijden. “Eten we samen met Lorena of niet?”
Jasmin, die nogal charmant in haar onderbroek stond, knikte. “Ik ontbijt altijd met Lo. Normaal slapen we samen op een kamer, maar er waren geen drie-persoons kamers.”
Ik begon een beetje te dansen voor de spiegel. Ik had vannacht een choreo bedacht – die dingen bedenk je altijd op de raarste momenten, geloof me – maar moest het nog een beetje uitwerken. En aangezien Jasmin niet al te snel was ’s morgens, had ik nog wel even de tijd.
“Je bent echt goed.”
Ik keek om. “Sorry?”
“Je bent echt heel goed in dansen.”
“Dankje. Ik ga woensdag lesgeven.”
Jasmins ogen werden groot. “Serieus?”
Ik knikte.
“Omigod, wat geweldig! Zie je, dit roep ik nou al tachtig jaar. ‘Roos, je moet gaan lesgeven.’ En nou ga je dat gewoon echt doen, super!” Het laatste gilde ze bijna.
Ik werd een beetje rood. “Zo goed ben ik nou ook weer niet.”
“Jawel, je bent fantastisch.” Ze liep naar me toe en gaf me een knuffel. “En als je wilt kom ik je helpen met je dansen. Goed?”
“Ja, fijn. Dat lijkt me super.”

GUYS I HAVE A HUGE PROBLEM. En dan meen ik. Door een of andere bizarre wijze kan ik niet meer Wordbestanden openen, en kan ik dus geen nieuwe hoofdstukken meer uploaden! Deze heb ik met heel veel moeite via een andere laptop - wat eerst ook niet werkte - online kunnen zetten, maar dat gaat hierna niet meer. Het spijt me heel heel heel heel erg, maar ik doe mijn best om zo snel mogelijk een nieuwe update online te zetten! Nogmaals heel erg sorry!