Chapter 29

Ze liep naar de Slytherin Dugeons toen ze plots tegen iemand opbotste. Het was professor Quirrel, ze vond hem vreemd. Hij stotterde de hele tijd. Ze viel op de grond en pakte de hand aan die Quirrel gelijk uitstak.
'Gaat het?' vroeg hij.
'Ja hoor, het gaat prima, ik zag u gewoon niet. Het spijt me.' Ze wou verder lopen toen ze opeens een aparte stem "hoorde."
'Dwaas! Straks hebben mensen je nog door!'
Ze draaide zich verbaasd om en keek Quirrel met grote ogen aan.
Dat is Violet Prince, ze kan je verraden. Grijp haar!'
Quirrel kwam met een boos gezicht naar toe rennen. Ze rende ook weg, maar Quirrel kreeg haar te pakken.
'Ik weet niet wat je allemaal gehoord hebt, maar je zegt niks. Geen woord,' zei hij, terwijl hij haar tegen de muur drukte. 'Begrepen?'
Ze knikte haastig en spurtte er van door toen Quirrel haar los liet. Van wie was die stem? Niet van Quirrel, zijn gedachtes had ze eens eerder opgevangen. En zijn stem leek niet op die schorre stem. Ze besloot er niks over te zeggen, want als Quirrel dat niet wou en ze deed het toch kon hij haar misschien vermoorden.
Ze kroop door het gat, in de Slytherin Dungeons en liep naar Draco's slaapkamer. Er stonde maar drie bedden, wat ze heel raar vond. Misschien had Lucius zoiets geregeld.
Draco sliep in het middelste bed, Crabbe en Goyle lagen in de bedden die aan weerszijden stonden van Draco's bed. Draco lag heel lief te slapen. Ze kroop op hem en kietelde hem in zijn zij. Draco werd wakker en zag haar. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij trok haar naar zich toe.
'Goedemorgen,' zei hij. Hij gaf haar een kus en ging wat overeind zitten.
'Hoe laat is het eigenlijk?' vroeg hij, na een gaap.
'Rond half zes,' zei ze.
Draco liet zich weer achterover vallen en verstopte zijn gezicht in zijn kussen. 'Dat is zo vroeg,' klonk het gesmoord.
'Kom nou, ik verveel me, ik ben de enige. Nou ja, mijn oom is ookal wakker, maar dat is anders.'
'Maak me over een uurtje maar weer wakker, nu kun je wat tijd met je oom doorbrengen,' zei Draco.
Ze dacht even na en besloot dat Draco gelijk had. Ze gaf Draco, die alweer opgerold met gesloten ogen in bed lag, een kus en liep naar de grote zaal.
Daar zag ze Quirrel en Snape praten. Ze ging tegen haar oom staan en voelde dat hij zijn arm om haar heen sloeg.
'Zullen we zo een spelletje doen?' vroeg ze.
Snape maakte een gebaar met zijn hand, wat betekende dat hij in gesprek was en niet naar haar luisterde.
Ze wachtte geduldig tot hij uitgesproken was en stelde toen de vraag opnieuw.
'Een spelletje? Waar zat je aan te denken?'
'Ik weet het niet, schaken?'
'Ik ben niet goed in schaken,' zei hij.
'Ik ook niet,' zei ze lachend.

Later die dag hadden ze les van Quirrel in Defense Against The Dark Arts. Het was een saaie les. Ze merkte wel dat Quirrel telkens een blik op haar wierp, wanneer ze wat tegen Draco of Pansy zei. De man stelde zich aan, vond ze. Ze was slim genoeg om niks te zeggen, maar ze wilde wel weten van wie die tweede gedachtes waren.
Daarom wachtte ze, na de les, tot iedereen het lokaal uit was en ging toen naar hem toe.
'Professor? Mag ik u wat vragen?' vroeg ze.
'Als het over de lesstof is, ja. Als het over vanochtend gaat, nee.' Hij keek haar aan en liep naar de deur, die hij daarna sloot.
'Maar...' begon ze,
Quirrel draaide zich boos naar haar toe en siste; 'Des te minder je weet, des te beter het is.'
'Van wie is die tweede gedachtegang dan? U kunt dat toch wel zeggen?' vroeg ze.
'Die is van een tovenaar die mijn hulp nodig had en die hulp heb ik hem geboden,' zei hij.
'Mag ik zijn naam weten?'
'Nee!' Even leek het erop dat hij haar zou slaan, maar hij hield zich in. 'Dit is alle informatie die je krijgt!'
'Okee,' zei ze.
'En je houd je mond!'
'Jahaa, rustig aan.' Ze liep het lokaal uit en botste tegen Snape op.
'Wat is er aan de hand?' vroeg die, met een strenge blik.