• Hoofdstuk 5 •
Een koude sneeuwvlok landde op Roses donkerbruine haar, met ijskoude vingers drukte ze de bel in. De deur werd meteen geopend door een knappe, jonge vrouw. De vader van Rose stapte naar binnen en Rose volgde hem het huis binnen. Meteen kwam er een meisje naar haar toe gehold. "Rose! Ik ben zo blij dat je weer op bezoek komt, wat een geluk hé? Dat onze ouders bevriend met elkaar zijn? Nu kunnen we lekker lang spelen!" riep het meisje enthousiast, haar haar was witblond en haar zeeblauwe ogen straalde.
"Goed, wat gaan we doen?"
"Kom naar boven," fluisterde het meisje opeens, haar mond speelde met een ondeugende grijns en haar ogen twinkelde nog erger dan de polster 's nachts deed. Rose volgde haar naar boven, de trap krakte bij elke stap die ze zette, het gaf haar een gevoel alsof ze op geheime missie was en de wereld zou redden, maar niemand het mocht ontdekken. Rose en het meisje slopen naar boven, liepen op hun tenen over de lange gang en sprintte op het eind van de gang een kamer binnen. Met een klap gooide het meisje de deur dicht. Rose was hier al heel vaak geweest, ze kende deze kamer uit duizenden, net als het meisje dat tegenover haar stond.
"Kijk wat ik gevonden heb!" het meisje hield een toverstok omhoog, hij was, schatte Rose, ongeveer dertig centimeter lang. Hij had een donker bruine kleur, maar ze had geen idee van wat voor hout hij gemaakt was. Opeens herkende ze hem: "M-maar dat is de stok van je vader!" riep ze geschrokken uit. Het meisje knikte blij.
"Ik heb er al mee geprobeerd te toveren, het is echt leuk om te doen. Ik heb alle spreuken gebruikt die ik mijn vader heb horen gebruiken, hier probeer jij het ook eens!" ze strekte haar hand en gaf Rose de toverstok. Rose liet haar vingers glijden langs het hout, ze voelde een tinteling in haar handen, een stoot van macht en van kracht. Ze strekte haar hand ook, ging staan alsof ze wou duelleren met een onzichtbare vijand. Een gevoel van plezier vulde haar lichaam, toen de eerste spreuk over haar lippen rolde. Even was ze alles vergeten, dat je niet mocht toveren als je minderjarig was, bijvoorbeeld. Haar toverstok spuwde licht uit, ze had de spreuk 'Lumos solem' gebruikt. Ze voelde zich voldaan en trots. Rose wou zo graag nog een spreuk gebruiken.
"Ken jij nog een spreuk?" vroeg ze dus aan het meisje.
"Jawel, maar dan gaan we wel benden, daar is meer ruimte," zei het meisje."Onze ouders merken het heus niet," voegde ze er snel aan toe toen ze Roses onzekere blik zag.
Toen de meisjes weer naar benden geslopen waren, de woonkamer onopgemerkt binnen gekomen waren, gingen ze rechtstreeks naar de keuken, daar waren ze minder makkelijk te ontdekken.
"Ik weet niet echt wat het betekend of wat het doet, maar de spreuk was 'fiendfyre'," zei het meisje. Rose stak opgewonden de toverstok uit en zei:"Fiendfyre!" Het koste heel veel moeite en kracht, maar uiteindelijk spoot er krachtig vuur uit de toverstok, het schroeide tegen haar wang aan. Het vuur vormde zich als een grote slang die de keuken in brand zette. Rose en het meisje rende snel de woonkamer in. Daar stonden ze, hun ouders, omringt door vuur. Omringt door het lichaam van een duivelse slang. De warmte benauwde Rose, tranen prikte in haar ogen, maar niet van de rook. Iemand sleurde haar mee, maar ze wist niet wie het was, het enige wat ze zag was één massa van vlammen en een grote kop. Ze kon opeens weer normaal adem halen, ze stond buiten. Rose keek om, haar vader had haar mee getrokken en begon nu woest tegen haar te schreeuwen, terwijl hij, haar moeder en de ouders van het meisje het vuur doofde.
"Weet je wel hoeveel geluk je hebt gehad dat je nog niet genoeg kracht hebt om echt duivelsvuur te creëren?"
"Maar ze had haar vader de spreuk horen gebruiken!" riep Rose wanhopig.
"Natuurlijk, we hadden het over iets dat we meegemaakt hadden en waarbij die spreuk beruikt was!"
"Rose! Kijk wat je gedaan hebt! Kijk wat je aangericht hebt! Je mag nooit meer spelen met Lily!" haar moeder kwam naar haar toe gelopen. Het blond-harig meisje keek haar spijtig aan.
"S-sorry Rose, het spijt me echt!" piepte ze.
"Kijk wat ik gedaan heb!" huilde Rose bijna.
"Au!" Rose schrok wakker van die kreet van pijn. De herinnering vervaagde, maar het meisje stond nog steeds in haar geheugen geprint, haar naam wist ze niet meer,ze wist alleen nog hoe het meisje er die dag uitgezien had, met het witblonde haar en de zeeblauwe ogen. Ze leek zoveel op Lily... Toen dit gebeurde waren Rose en het meisje zes geweest en daarna hadden ze nooit meer met elkaar mogen spelen. Ze besefte zich nu pas waar ze wakker van was geworden, van die pijnkreet. Ze ging recht op in haar bed zitten, Aaliyah zat op haar bed, Rose schrok zich dood.
"Wat doe jij hier?" hijgde ze nog van de schrik.
"O... Ik zocht..." Aaliyah hield een vreemd voorwerp omhoog "dit." Rose bekeek het voorwerp, het was een rond balletje met allemaal uitstekende onderdelen en op het balletje stond een printje van kerstmutsen. De uitstekende onderdelen leken op naalden.
"Wat is het?" fluisterde Rose, zodat de andere in de kamer niet wakker zouden worden.
"O, wil de je dat echt weten? Mama zegt dat het gevaarlijk kan zijn als beroemde mensen weten wat het is, ze zegt dat het beroemde mensen aantrekt..." Aaliyah staarde Rose net zolang aan met haar lichtblauwe ogen dat Rose er haast gek van werd.
Na een tijdje liet Aaliyah zich naast Rose vallen.
"Ja, sorry het moet, hij is een beetje over stuur weet je... als ik hem nu verplaatsen ga, dan ben ik straks bond en blauw."
"Ik dacht dat je alleen maar een uil, rat of kat op Hogwarts mocht hebben?" vroeg Rose verbijsterd door het rare ding, maar ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, dieren hadden toch geen printje met kerstmutsen op hun lijf?
"O, nee dit is geen dier hoor..." mompelde Aaliyah terwijl ze de uitstekende, op naalden lijkende,dingen van het balletje voorzichtig aaide.
Reageer (2)
Aaliyah lijkt me echt geweldig
8 jaar geledenOh, gosh, Aaliyah xDD
8 jaar geleden