Punt 19

Mijn vreugde op dit moment was enorm. Ik draaide zelfs een keer in het rond en er verscheen een glimlach op mijn gezicht die niet meer natuurlijk leek te zijn. Moest ik in de middeleeuwen geleefd hebben, dan zou men me waarschijnlijk aangezien hebben als de dorpsgek, als iemand waar je afstand van moest houden. Gelukkig voor mij leefde ik niet in de middeleeuwen. Alhoewel mensen me nu nog met een scheve blik aankeken.
Toch trok ik mij er niets van aan. Ik wandelde vastberaden verder want ik wilde het meisje dat elke dag naar de koffiebar ging om mijn briefjes te beantwoorden, vinden. Ik wilde Fauve vinden zoals zij mij had gevonden.
Mijn glimlach werd groter toen ik bedacht dat ze eigenlijk gewoon meeging in mijn spel. We speelden verstoppertje in het groot en hadden elkaar gevonden. Maar zonder ik het besefte, speelde Fauve gewoon verder. Ik zou haar telkens weer moeten zoeken en andersom ook -al maakte ik het haar misschien wat gemakkelijk- en dat was het, dacht ik. Voor Fauve was alles een avontuur, zo ook ontmoetingen. Misschien vond ze er niets aan om een dag, een uur en een plaats af te spreken om elkaar te zien. Misschien wilde ze alles gewoon liever aan het lot overlaten en gewoon leven in het moment en zien wat er gaat komen.
Misschien stond ze hier elke dag ergens en lachte ze wanneer ze besefte dat ik haar nog niet had gevonden. Want dat was zo, ik had haar nog niet gevonden omdat ik de spelregels niet kende. Ik was niet goed in improviseren. Maar om Fauve te vinden zou ik zoals Fauve moeten worden.
Ze verbaasde me telkens opnieuw en hoe langer ik aan haar dacht, hoe zekerder ik er van was dat zij het waard was om een onzeker leven te leven. Ze was het waard om vroeg in de ochtend op te staan en door het park te wandelen.
Ze was het waard om telkens naar de koffiebar te wandelen om daar pas iets van contact met haar te kunnen hebben. Voor Fauve zou ik de wereld nog rondreizen om haar te kunnen zien. En terwijl ik dat dacht, kreeg ik een ingeving. Eerst twijfelde ik of het wel de moeite was om voor een plotse ingeving, een opflakkering van een idee, alles op te geven en gewoon te vertrekken naar ergens. Maar terwijl ik daarover nadacht, besefte ik dat Fauve gewoon zou vertrekken. Ze liet haar leven leiden door haar manier van denken.
Fauve was iemand die een ijsje zou eten in de winter en warme chocomelk in de zomer, als ze daar op dat moment aan dacht. Ze was iemand die naar een wildvreemde plaats zou vertrekken omdat dat in haar opkwam te doen. Ze was iemand die antwoordde op briefjes van een wildvreemde omdat ze daar de spanning van inzag. En dat maakte haar perfect.
Ik keek snel op mijn horloge en wandelde -correctie, ik liep- naar de supermarkt. Ik wandelde tussen de rekken door en nam een pak koeken uit een rek en wandelde verder door naar de kassa om daar een tramkaartje te kopen. De winkelbediende begon allerlei verschillende opties voor te stellen. Het ene kaartje was goedkoper maar dat kon je enkel gebruiken binnen een straal van 5 km. Een ander kaartje daarentegen, diende voor zowel de tram als de trein. Ik wees willekeurig naar één van de vele tramkaartjes omdat ik toch niets wist over voordelige tarieven en trammen. Bovendien was ik al bezig met improviseren door een tramkaartje te gaan kopen dus kon ik ook wel even gokken welk het beste zou zijn. De winkelbediende vroeg nogmaals of ik zeker was van mijn keuze maar ik knikte gewoon ja, zonder nog echt te luisteren. Ik wilde gewoon vertrekken.
De vrouw was nog wisselgeld aan het zoeken om terug te geven maar ik maakte met mijn hand het gebaar dat ik haast had en dat ze het mocht houden. Zo snel ik kon wandelde ik naar buiten en ging op zoek naar dichtstbijzijnde tramhalte waar ik tram 11 kon nemen.

---

Zo het was weer een tijdje geleden, maar ik hoop vandaag nog een hoofdstukje te kunnen schrijven als compensatie (:
En ik kan jullie zeggen dat er binnenkort (ik ga niet zeggen hoe binnenkort) een aantal Farry of Hauve of hoe je het ook wil noemen momentjes gaan komen