Proloog.

Het was een zwarte dag. De hemel huilde mee met het verdriet wat wij voelde in onze harten.
Verschillende in zwart geklede mensen gingen het gebouw binnen,
zoveel mensen die ik nooit van mijn leven had gezien, maar allemaal in de rouw voor haar.

Eenmaal de zaal gevuld was en de priester van voor stond, werd de hele zaal stil.
Ik kijk in het rond en er waren zoveel mensen, dat er zelfs niet genoeg stoelen waren om iedereen te laten zitten.

De priester begon te praten en overal hoorde je de mensen snikken en huilen.
Ik, ik was als verdoofd en stond gewoon voor me uit te staren.

Dit was de eerste begrafenis die ik meemaakte, in mijn nog reeds jonge leven en ik zat al ineens op de voorste rij.

Ik had een tekst geschreven om voor te lezen, mijn laatste keer dat ik nog iets tegen je kon zeggen,
maar ik kon het niet. Op de allerlaatste moment deed ik toch het teken dat ik het niet kon.. Ik kon het echt niet.

Enkele minuten later werd er een filmpje getoond van haar en al haar herinneringen,
op iedere foto was haar prachtige lach te zien.
Je zag haar altijd met een lach, altijd zo vrolijk en goed doen voor iedereen rondom.

Maar nog steeds geen tranen die van mijn wangen rolden.
Waarom niet ? Wat was er toch mis met me ?

Er heerste een stilte. Wanneer ik net dacht dat de ceremonie gedaan was, zag ik dat dit niet zo was.
Pas wanneer ik goed en wel besef wat er aan het gebeuren is,
rollen de tranen van mijn wangen.