• Hoofdstuk 3 •
Rose p.o.v.
Het een oorverdovend en hard geluid kwam de expres tot stilstand, ze waren er. Rose sprong op van de bank, pakte haar bagage en ging samen met Longbottom naar buiten. Perrongeluk boste ze op tegen een blond-harig meisje.De twee meisjes stonden tegenover elkaar naast de trein. Rose begon met praten: "Aangenaam, ik ben Rose. Ben jij ook een eerstejaars?" Het blond-harige meisje knikte. Zelfverzekerd antwoordde ze op de vraag van Rose: "Ik ben ook een eerstejaars ja, ik ben trouwens Lily." Iets herinnerde haar aan die naam, herinneringen vlogen door haar hoofd. Een stem gilde:
"Rose! Kijk wat je gedaan hebt! Kijk wat je aangericht hebt! Je mag nooit meer spelen met Lily!" Een blond-harig meisje keek haar spijtig aan.
"S-sorry Rose, het spijt me echt!" piepte ze.
"Kijk wat ik gedaan heb!" huilde Rose bijna.
"Lily als in Lily Malfoy?" vroeg Rose opeens. Het meisje tegenover haar knikte. Het kon niet, het kon niet..."Maar ik ben niet zo wreedaardig als mijn vader hoor." Ze moest haar gedachtes afleiden, het kon gewoon niet. Het was onmogelijk,dit was haar niet. Alweer schoot Lily's mond open: "We kunnen best vriendinnen worden, echt waar." Ze wou geen vriendinnen worden, ze werd de hele tijd herinnert aan die verschrikkelijk herinnering."Je denkt toch niet dat ik vrienden ga worden met iemand van Zwadderich! Ik weet zeker dat jij morgen al bezig bent met allerlei kwaadaardige plannetjes. En daar doe ik niet aan mee," zei ze op een gedempte toon, ze probeerde een excuus te verzinnen. "Oke dan, maar als je aan mijn voeten komt smeken om vriendinnen te worden zal ik niet toegeven,"zei ze terwijl ze haar haar over haar schouder gooide en Rose alleen achter liet.
Rose zuchtte en liep daarna weg. De rest ging precies zo als haar ouders nauwkeurig beschreven hadden: Hagrid riep alle eerstejaars bij elkaar(daar gingen Rose en Longbottom natuurlijk snel maar toe) en alle niet-eerstejaars liepen zelf naar een duister meertje.
Hun hele weg werd verlicht door lampen, waardoor de pikzwarte nacht, toch iets verzwakt werd. Rose herinnerde zich opeens wat Aaliyah Longbottom aan het begin van hun reis gezegd had: dat ze dacht dat Rose net zo goed kon toveren als haar ouders. Maar voor ze daar nog veder over kon piekeren, kwam, zoals Rose al verwacht had, Hagrid de halfreus die ze in de bar samen met haar vader nog gesproken had, naar haar toegelopen.
"Zo, Rose, hoeist nu met je?"
"Ehum, goed,"beschouwde Hagrid haar soms ook alsof ze haar vader was?Ze slikte, dit vond ze echt verschrikkelijk. Tot haar opluchting liep Hagrid weg, hij leidde alle eerstejaars naar de bootjes, die uit zichzelf begonnen te varen als hij vol was.Rose schrok zich rot toen het bootje opeens vooruit ging. Ze keek naar het verlichtte kasteel voor zich, heel even voelde ze een warm gevoel in haar buik, alsof ze zich even geen zorgen meer maakte, maar dat gevoel ebde zo snel weer weg, als sneeuw voor de zon. Het bootje klapte tegen de kant, ze stapte uit en ging samen met de menigte eerstejaars naar binnen. Opeens werd de grote groep stil, Rose keek op. Ze stonden voor de deur van de Grote Zaal(Rose was zo in gedachten gezonken geweest dat ze niet door gehad had dat ze daar al waren) het sorteren zou zo dadelijk beginnen. Opeens zag Rose Lily Malfoy lopen. Een schuldgevoel borrelde in haar op. Misschien was ze helemaal niet het meisje uit haar herinnering. Onwillekeurig liep ze naar Lily.
"Sorry, ik snap het als je geen vriendinnen meer wilt zijn, maar ik had je nooit zo mogen behandelen, het spijt me echt,"mompelde ze. Lily keek haar afkeurend aan.
"Vergeef me alsjeblieft, je hoeft geen vriendin met me te zijn, maar vergeef me alsjeblieft, ik was niet aardig, arrogant, alsjeblieft. Alsjeblieft..." er verscheen een gemene grijns op het gezicht van Lily.
"Je hebt je kans gehad, Potter."
"Met andere woorden, ik heb me dus vergist? Je bent net zo vreselijk als je vader, Malfoy?" begon Rose, ze kon er niks aan doen, op een of andere manier had ze zin om dit haar haar te schreeuwen. Het was vast onterecht, dit meisje had vast niks te maken met haar herinnering. "Ik weet het niet hoor, maar als mijn vader er niet was geweest, was jij er ook niet geweest. Ben je dat soms vergeten? O, nee sorry wist je natuurlijk niet, want je vader heeft daar een veel te groot ego voor, omdat aan jou te vertellen. En weetje, dat ego heb je georven!" Roses stem weergalmde door de gang.
"O, nog zo'n vooroordeel naar mijn hoofd toegesmeten!? Hartelijk dank! Maar misschien moet je mensen eerst leren kennen voor dat je ze echt kent?" Een pijnlijke steek in haar zij, misschien kende ze Lily wel, misschien was ze toch het meisje uit haar herinnering...
Reageer (4)
Oke, Rose wordt al een beetje aardiger
8 jaar geledenOoh, mooi geschreven!
8 jaar geledenWat is die herinnering nou
8 jaar geledenF*ck iedereen die Rose niet leek te mogen, I LOVE ROSE!
8 jaar geleden