Zaterdag 5 maart

Dear Diary,

Lieve hemel wat een drukte! Ik weet niet echt wat ik nou precies verwacht had, maar dit komt niet eens in de buurt van mijn                  wildste ideeën. Als een Acht, probeer ik te zien. Achter de schermen, bedoel ik. Want dat heerlijke eten - werkelijk, hoe kan ik nu ooit nog terug naar de Staruvs, als ik weet hoe lekker hun eten is - komt wel ergens vandaan.
Het is een vreemd gevoel, dat er mensen voor mij zorgen, in plaats van andersom. Mijn kamer is zo ontzettend groot, dat ik bang       ben dat ik erin verdwaal. Het bed is heerlijk, de kleren zijn mooier dan de hemel en zelfs de lucht ruikt statiger. Ik heb mijn dienstmeisjes al ontmoet, maar heb ze weggestuurd nu ik dit schrijf. Ik wist wat ze nog konden doen en het was vrij weinig. Het is vreemd dat ik door middel van loting boven hen sta.
Lis heb ik natuurlijk gesproken in het vliegtuig, maar daarna is er zoveel gebeurd dat ik het nog niet met haar heb kunnen delen.       Ik mis haar, meer dan ooit. Normaal zie ik haar nog minder vaak, maar mijn vragen en problemen waren er dan ook nooit zoveel als nu. Ik weet niet waar haar kamer is, hoe haar dienstmeisjes heten, en wat haar indrukken zijn. Ik vraag me af of zij het ook zo warm vindt.
Hoewel ik ben uitgekozen - ik vind het heel sterk dat ze voor een loting foto's nodig hadden- geloof ik niet dat ik lang in de race       zal blijven. Ik zit hier immers met een boel rivalen, die bereid zijn te vechten voor hun plekje. Terwijl ik me eigenlijk half voor de grap heb ingeschreven. Wist ik veel. Lis werd bedankt, door haar zou het hele land nu van mijn doen en laten op de hoogte zijn.
Morgen ontmoeten we de prins voor het eerst en ik ben stikzenuwachtig. Behalve met mijn collega's en familie heb ik nog nooit       met jongens gepraat. Nog nooit. Wat moet ik ooit tegen hem gaan zeggen, als hij al met míj wil praten?