O67 - Severus Snape

Trillend en zwetend liep ik door het huis. De tranen die ik zo lang tegen had kunnen houden, gleden nu onophoudelijk over mijn wangen. Na de uren lange marteling van Voldemort, had hij me eindelijk laten gaan. Toen hij eindelijk enigszins gekalmeerd was. Daarna was hij de kerkers ingestormd. Ik was zo in gedachten verzonken, dat ik niet merkte dat ik tegen iemand op liep. Met een harde klap viel ik op de grond. Daarna keek ik op, en zag ik het gezicht van Severus Snape. 'Mijn excuses,' fluisterde ik schor. Daarna kwam ik met moeite overeind. Ik hield mezelf krampachtig vast aan de muur toen ik merkte dat ik duizelig werd. Severus keek me denkelijk aan. 'Zo te zien gaat het niet zo goed met je,' zei hij, 'laat mij je helpen.' Severus pakte mijn arm vast. Ik trok me ruw los, waardoor ik bijna weer om viel. 'Ik heb je hulp niet nodig, Snape,' zei ik. Severus keek me geamuseerd aan. 'Wel, Sarah, je kunt amper recht op staan, laat staan lopen.' Als weerwoord hierop, liet ik de muur los, en maakte ik mijn rug recht. Dit hield ik enkele seconden vol, voordat ik duizelig werd. Al snel voelde ik de zwaartekracht en ik wist dat ik met mijn hoofd op de grond zou vallen. Echter gebeurde er iets anders. In plaats daarvan, viel ik in de armen van Severus. Ongelovig keek ik hem aan. Hij had me op gevangen. Het laatste wat ik zag waren zijn donkere ogen, voordat de duisternis mij over spoelde.

Ik werd pas wakker, toen er een zwak zonlicht in mijn ogen scheen. Langzaam deed ik ze open. Ik zag dat ik in mijn eigen bed lag. Moeizaam wist ik mezelf te herinneren wat er gisteravond was gebeurd. Mijn hele lichaam deed nog zeer, en toen ik overeind kwam hapte ik naar adem. Mijn hele bed was doordrenkt met bloed. Geschrokken sprong ik uit mijn bed. Ook mijn handen zaten onder het bloed, waar grote schrammen op zaten. Severus, dacht ik, hij had mijn voor het laatst gezien. Zonder over het feit na te denken, dat ik onder het bloed zat, vertrok ik naar zijn kamer. Ik kwam enkele Death Eaters tegen, waarvan de meeste mij niet aan durfden te kijken. Toen ik eindelijk zijn kamer had gevonden, liep ik zonder te kloppen naar binnen. Het was donker, en even dacht ik dat hij er niet was. En toen ging het licht aan. Severus zat in zijn sofa, en hij las een boek. 'Wat heb je gedaan?' vroeg ik dwingend. Severus keek niet op. Hij antwoordde niet eens. Geïrriteerd liep ik naar hem toe, en trok ik het boek uit zijn handen. Deze liet ik achteloos op de grond vallen. 'Ik vroeg je wat,' siste ik. Severus stond op, waardoor hij boven me uit torende. Ik zette een stap naar achter, aangezien hij wel erg dichtbij was. 'Ik bracht je naar je kamer, Sarah,' zei Severus, 'nadat The Dark Lord je gestraft had.' 'Toen ik jou tegen kwam, was ik niet bebloed,' zei ik. Severus trok een grimas over zijn gezicht. 'Dat was je wel, Sarah. The Dark lord was erg.. uitbundig.' Ik dacht even na. Ik kon me vrij weinig herinneren. Severus pakte mijn linkerarm vast, en hij keek naar mijn Dark Mark. 'Het geneest niet, of wel?', vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, het blijft gevoelig.' Severus liet mijn arm los. En hij ging weer zitten. 'Severus, ik-' De man keek mij vragend aan. 'Kan ik je vertrouwen?' 'Natuurlijk kun je dat, Sarah,' zei Severus. *Ik zat neer op de sofa naast Severus. 'Vader heeft me gevraagd om iets te doen, maar ik weet niet zeker of dat wel wil,' zei ik zacht. 'Wat vroeg hij van je?', vroeg Snape. Ik haalde een keer diep adem. 'Hij wilt dat ik een horcrux maak, misschien wel meer dan één.' Severus keek voor een seconde geschokt, maar toen hervatte hij zichzelf. 'Als dat werkelijk is wat The Dark Lord wilt, dan vrees ik dat je geen keus hebt,' zei hij, 'mag ik vragen waarom je dit niet wilt?' Ik zuchtte, en ik stond op. Langzaam liep ik weg van Severus. 'Ik ben bang dat ik verander,' fluisterde ik, 'dat ik iemand wordt, die ik niet wil zijn.'