Leven als Icarus • SOTM

Een losbandig meisje dat jongens en mannen helemaal gek maakt, ronddartelt en zangerig voorbij gaat.
Ik zag haar voor het eerst in de kroeg. Ze droeg een aansluitend zwart shirt, waarvan de zoom in haar minstens zo strakke spijkerbroek was verstopt. Ze droeg grove schoenen en fijne armbandjes. Haar blonde haren golfden over haar schouders, haar lokken streelden haar sleutelbenen, terwijl zij, verzonken in de muziek, met haar heupen draaide.
Dan wanneer ze werd aangetikt, draaide ze haar lichaam naar de vriendin toe. Ze lachte een stralende glimlach en barste na een aantal seconden uit in een tinkelend geschater. De muziek uit de viezige boxen viel op de achtergrond en ik had het gevoel dat de hele kroeg naar haar stond te kijken.
Niet veel later, na een vlug toilet bezoek, stond ik aan de bar. Ik bestelde een biertje. Wat meters verderop aan het hout leunde ze naar de barman toe en bewoog haar lippen: ze vormde woorden op een manier die ik niet anders kon beschrijven dan uitermate sierlijk. Misschien was ik dronken, misschien was ik verliefd, maar ik was zeker vol van haar manieren. Terwijl ze de lucht kuste, bespeelde met haar lippen, betoverde ze mij. Ik zou de hele avond naar haar willen kijken.
Ze kreeg vier kleine glaasjes voor haar neus, de barman schonk een kleurloze vloeistof in en zette toen de fles Sambuca weer terug. De vriendin kwam weer naast haar staan en lachend gooiden ze beiden twee keer een glaasje naar achteren. Toch bleef zij sierlijk. Een beetje van de drank was langs haar kin gelopen en met een bescheiden glimlach, een zoete blik, veegde ze de druppels met haar vingers weg, waarna ze haar vingertoppen in haar mond stopte.
Ze lachte haar tanden weer bloot, perste toch haar lippen nog even op elkaar en liep toen heupwiegend naar een vrij plekje in de kroeg. Wat mensen - of ze haar vriendinnen waren wist ik niet zeker - verzamelden zich om haar en dansten met haar mee. Toch leek het meer op een aanvullend ensemble, dan dat ze samen bezig waren. Met haar heupen en haar billen bleef ze draaien, als een hypnotiserend lied voor een slang en automatisch wilde ik mee doen, op de afstand die bewaard bleef.
Ze stal mijn avond.

Onder invloed van alcohol en andere middelen, met een tintelende huid en oog voor de details. Ze beschildert een doek en gaat op zoek naar een ander om te zoenen.
Ik genoot van haar vlugheid. Ze had scherpe opmerkingen, was snel afgeleid en kon binnen no time willen dansen, dan weer drinken, of roken, of seksen.
Ze had mij gezoend, zonder haar nummer te geven. En toen ik haar weer tegenkwam, zoende ze me nogmaals en vond ze dat ik haar mee naar huis moest nemen. Dat deed ik.
Ze was heel subtiel, wilde nog niets doen en we dronken wijn totdat het buiten weer licht werd. Toen zei ze me dat ze me wilde en ik kuste haar. Dat liet ze toe, maar zij was degene die mij meenam naar de slaapkamer, ook al was het de mijne.
Ze dwong mij op het matras en stond zelf rechtop. Ze liet haar vingers langs mijn kaak glijden, langs mijn hals over mijn schouders. Daarna streelde ze haar eigen huid en raakte toen haar knoopjes aan. Ze deed er niets mee, maar tergde mij met de ideeën die ze in mij op liet komen.
Ze bedwelmde mij met al haar handelingen, haar plagerijen en zelfs met haar kussen.
Toen haar blouse op de grond lag, haar broek net zo, en ze mijn handen op haar borsten had gelegd, kon ik mij niet meer inhouden. Ik greep haar lichaam en trok het dicht tegen het mijne. Ik zoende haar lippen en liet haar het bed op komen. Maar ze verstomde en haar bewegingen verstijfden, tot ik me van haar los maakte. Ze maakte gebruik van de situatie en klom boven op mij. Dat doen we niet, fluisterde ze, alvorens mij weer te verzwakken met een heerlijke zoen.
Weken mocht ik haar bewonderen en ik was verrukt dat ik haar bij mij had. Ze leek wel een kunstwerk, zo mooi, maar ook zo abstract, zo vol van verschillende kleuren en geheime plekjes. Je kon haar op meer dan duizend verschillende manieren interpreteren en er was telkens iets nieuws te ontdekken. Ik kon blijven kijken.
Maar ik kwam erachter dat ik niet de enige was. Dat er meer mensen, mannen en vrouwen, in het museum waren, eenieder speciaal gekomen voor dat ene bijzondere werk. En het was niet te koop, het kwam niet op de veiling: het was van niemand en dat zou het ook nooit zijn.
Zo stal ze ook mijn onschuld, mijn zelfvertrouwen en eigenlijk mijn leven. Ze nam mijn liefde, terwijl ze onder mijn lakens kroop, en gaf niets terug, toen ze ook nog voor ontbijt bleef.

Zonder te kijken naar de risico's, vliegt ze hoger en hoger tot de brandende zon niet alleen haar huid doet gloeien, maar haar vleugels ook laat smelten, afbrokkelen, tot ze valt en valt en valt.
Haar kunstwerk bestond echter niet enkel uit verf en kwasten en kleuren. Ze trok ook lijntjes, die ze vervolgens op snoof. Misschien om inspiratie te verkrijgen, of om de wereld om haar heen juist achter zich te laten.
Ze nam ook van die kleine pilletjes. Dan kwam ze met een ondeugende blik in haar ogen en een kwajongensachtige trek om haar lippen op mij af gehuppeld, en deed ze alsof ze mij een geheimpje kwam vertellen. Dan fluisterde ze lieve woordjes in mijn oor en opende dan haar hand, waarin een klein plastic zakje lag, met twee kleine pilletjes. Als een kind dat een schat had gevonden, of een kleine kikker: ze was vervuld van vrolijkheid.
Het was zo’n gek meisje, dat door de ruimte dwarrelde en iedereen naar haar liet kijken. Maar wat haar geheimen waren, dat wist niemand. Wat haar aanzette tot het schilderen van haar leven, met kleur en coke , dat kon niemand mij vertellen. Wat haar ware zelf was, kon ik enkel raden. En ik wist niet zeker of ik dat wel wilde weten, of ik zou blijven kijken tot ik dat zou kunnen ontdekken.
Ik had haar hart willen stelen, haar drift willen kalmeren, maar dat liet ze met haar vurige geest niet toe. Zij wilde alleen maar hoger, nog hoger.

Ik bleef niet, ik keek niet.