O66 - Voldemort's fury

Diezelfde dag nog vertrokken vader en de Death Eaters 's avonds naar Little Whinging, de woonplaats van Harry Potter. Vandaag zou de jongen overgeplaatst worden naar een ander verblijfadres. Het moment voor Voldemort om aan te vallen en hem te doden. Normaal gesproken had ik geholpen, natuurlijk. Vader zou me hebben gedwongen als ik zou weigeren, gemarteld zelfs. Maar deze keer niet, deze keer had hij mij verboden om mee te gaan. 'Je bent fysiek en mentaal niet in staat voor deze opdracht,' zei Voldemort. 'Ik duld geen weerwoord.' En niet laat daarna, vertrokken zijn Death Eaters naar Little Whinging. Voldemort bleef achter. Hij zou pas gaan als het moment daar was. Als het zeker was dat ze Harry Potter hadden gevonden. 'Waarom duurt het zo lang?' vroeg ik. Voldemort antwoordde niet. En ik zat neer voor de open haard. Ik staarde in de vlammen, die het vuur langzaam verschroeiden. Ik verloor het besef van tijd en ik hoorde hoe mijn vader verdween. Na enige tijd draaide ik mijn hoofd om, om te zien dat Voldemort was verdwenen. 'Succes,' mompelde ik, terwijl ik weer in vlammen staarde.

Nog geen half uur later, kwam iemand met luid kabaal de ruimte binnen waarin ik mij bevond. Ik keek op, om in het gezicht van Voldemort te kijken. Ik schrok. Zijn ogen straalden een woede uit die ik niet kon beschrijven. Ik stond op. 'Vader,' zei ik, en ik boog. Voldemort boorde zijn blik in mijn ogen en ik voelde de neiging om ineen te krimpen. Maar als ik dat zou doen, zou hij me zwak vinden en mij straffen. Een heerser is niet zwak en bang, maar machtig, zonder ook maar iets te voelen. 'Hoe ging het? Heeft u-' 'Zwijg,' zei Voldemort door mij heen. Zijn stem klonk kil en hij verborg zijn woede niet. Ik wendde mijn blik af naar de muur. Het was beter als ik niets zei. Na enkele seconden liep Voldemort door. Voorzichtig keek ik op en hoorde hoe hij met Nagini sprak. Het was snel, te snel voor mij om te kunnen horen wat hij zei. Maar ik kon aan zijn klanken horen, dat hij furieus was. Hieruit kon ik dus duidelijk opmaken dat Harry Potter ontkomen was. Hij was veilig.

Na enkele minuten het gefluister aangehoord te hebben, liep ik met snelle maar stille passen naar de deur. 'En waar denk jij heen te gaan?' zei Voldemort toen ik bij de deur stond. Zijn klonk kalm, maar ik wist dat dit schijn was. Langzaam draaide ik mij om. 'Ik dacht dat het beter was om u even alleen te laten,' zei ik beleefd. Nagini gleed over Voldemort zijn schouders en ze siste wat in zijn oor. Voldemort pakte zijn toverstok uit zijn gewaad, en speelde hiermee tussen zijn vingers. En ik besefte wat hij van plan was: hij ging zijn woede afreageren op mij.

'Nee,' zei ik, 'het is niet mijn schuld dat Potter niet gevangen is.' Voldemort liep snel op mij af. Hij pakte mij bij mijn haren vast, en trok mijn hoofd ruw naar achter. Ik was gedwongen om hem in zijn ogen aan te kijken. 'Dat is het wel, dwaas kind,' siste Voldemort. Nadat Voldemort nog hard en pijnlijk aan mijn haren trok, liet hij mij los. Daarna liep Voldemort een paar meter van mij af en hij richtte zijn toverstok op mij. 'Crucio!', gilde hij. De pijn sneed door mij lichaam en ik zakte door mijn knieën op de grond. Alle spieren in mijn lichaam spanden zich aan en ik begon te trillen. Ik beet hard op mijn lip om te voorkomen dat ik het uit zou schreeuwen. Ik was nog steeds zwak van de vorige beproeving en dat wist Voldemort. Na enkele minuten hief hij de vloek op. Ik hoorde hoe hij kreunde. Na een paar seconden keek ik op, om hem in zijn ogen aan te kijken. 'Het spijt me, My Lord,' fluisterde ik.

Diezelfde avond droomde Harry Potter niet alleen hoe Olivander gemarteld werd, maar hij zag ook Sarah Merope Riddle. Hij had geen medelijden met haar, niet eens een greintje.