Chapter 28

Hij was geërgerd toen Dumbledore in de kamer stond en vroeg of hij hen stoorde.
'Severus, kan ik je even spreken?' vroeg Dumbledore.
Hij wist dat Dumbledore wist dat hij boos was, omdat die de hele school over Violet's gave had verteld. Hij schudde zijn hoofd en liep zonder verder een woord te zeggen de kamer uit. Violet keek hem verbaasd aan.
'Waar ga je heen?' Ze moest rennen om hem bij te houden.
Hij kon het wel uitschreeuwen van frustratie, waarom liet niemand hem met rust. 'Nergens, ga naar bed, Violet,' snauwde hij.
Violet stopte abrupt, terwijl hij verder liep. Hij zou het later wel goed maken, ze begreep wel dat hij nu zou deed. Hoopte hij.
Op de gang kwam hij Quirrel tegen. 'H-h-hallo S-severus,' groette die nerveus. Die gast was altijd nerveus! Hoe kon die dan normaal lesgeven?
Dumbledore had hem beter die baan kunnen geven. Hij zou Violet wel vragen hoe hij lesgaf om dan, als hij alleen was, hem keihard uit te lachen. Lachen, daar had hij nu zin, maar hij kon het niet. Hij wist niet eens waar hij heen liep. Het was negen uur zag hij, iedereen moest nu in bed liggen, nou sowieso in hun leerlingenkamer.
Hij zag McGonagall naar hem toe lopen. 'Severus, stop eens, kan ik je even spreken?'
'Nee,' zei hij. Hij draaide zich om en zag Dumbledore staan. 'Ga weg!' schreeuwde hij.
'Severus, rustig,' zei McGonagall.
Zat zij ookal in het complot? Of had Dumbledore haar gedwongen? Of was het gewoon toeval.
Ze legde een hand op zijn arm en wreef er zacht overheen. Hij schudde haar van zich af.
'Severus, kalm, ik wil je alleen even spreken. Ik snap dat je boos bent op mij, omdat ik de school verteld heb over Violet.'
'Ga weg. Ik wil niet praten. Ga gewoon weg. Allemaal. Laat me met rust.' Hij keek beide mensen boos aan.
McGonagall ging weg, maar Dumbledore bleef staan en keek hem aan.
'Severus...'
'Nee! Ga weg! Laat me met rust!' Hij liet zich op de grond zakken en staarde voor zich uit.
Dumbledore liep weg en hij was alleen in de gang. Hij trok zijn knieën op en verstopte zijn gezicht erin.
'Severus? G-gaat a-a-alles goed?'
Hij keek op en zag Quirrell staan. Hij zweeg en staarde stug naar de zoom van Quirrell's mantel.
'M-moet ik iemand h-halen?' vroeg de man nerveus.
Nog steeds zweeg hij, maar hij schudde wel zijn hoofd.
'Quirinus, kom maar, Severus zit gewoon een beetje in de knoop. Laat hem maar even,' klonk de stem van Dumbledore.
Hij schoot overeind en keek Dumbledore ziedend aan. Quirrell liep snel naar Dumbledore en ging er schuin achterstaan, alsof Dumbledore hem zou beschermen.
'Stond... Jezus! Nee, dat kan gewoon niet! Albus, laat me met rust. Ik ga naar bed.' Hij draaide zich weg van Dumbledore en liep naar zijn kamer.
Eenmaal in zijn kamer aangekomen verwisselde hij zijn kleren voor zijn pyama. Hij kroop in bed en viel snel in een onrustige slaap.

Toen hij de volgende ochtend wakker werd was het vijf uur in de ochtend. Zuchtend stond hij op en deed gewone kleren. Hij wou even een wandeling maken in de koude buitenlucht. Hij liep naar buiten en zag de inktvis in het meer rond zwemmen. Aan de rand van het meer zag hij iemand zitten. Hij kon niet zien wie het was, want het schemerde.
Toen hij voorzichtig dichterbij liep zag hij dat het Violet was. Hij voelde een golf van opluchting, maar ook spijt en schaamte.
'Violet?' vroeg hij voorzichtig.
Ze keek op en focuste zich weer op het water.
'Luister, ik snap dat je boos bent. Ik was boos op Dumbledore, omdat hij zo over jou had verteld. Ik wou niet dat je werd gezien als de freak van de school. Ik reageerde me af op jou, dat had ik niet moeten doen. Het spijt me, Violet. Ik hou van je en...' Zijn stem brak en een brok in zijn keel belette hem om verder te praten.
Violet keek hem aan en hij zag dat ze tranen in haar ogen had. Ze kwam overeind en sloeg haar armen om zijn middel.
Hij tilde haar overeind en sloeg zijn armen om haar heen. Een traan ontsnapte uit zijn oog. Hij liet zich op zijn knieën zakken. Violet stond nu met haar voetjes op de grond.
'Het spijt me, Violet. Echt waar,' mompelde hij.
Violet liet hem los en veegde de tranen uit haar ogen. Ze lachte en een heldere lach klonk over het meer. Hij glimlachte ook en kwam overeind. Samen liepen ze terug naar het kasteel, waar het nog heel stil was.
Het was pas halfzes. Ze gingen in de Grote Zaal zitten, waar al een beetje eten op tafel stond voor de vroege vogels.
'Ik ga Draco eerst even halen, tot zo.' Violet rende richting de Slytherin Dungeons.
Hij keek haar even na en liep toen de Grote Zaal in. Het was weer goed tussen hen.