** 022

Het was lastig maar ik heb me ingehouden. Helemaal toen Blair me zelf kuste. Ik moet zeggen dat het opwindend is als zij het initiatief neemt. Bijna was ik de controle over mijn zelfbeheersing kwijt. Sinds die eerste kus, hangt er een soort spanning tussen ons in. Waarvan ik er met moeite mee om kan gaan. Wie weet dat het de volgende keer wel gebeurd. Dan zal ze er achter komen dat mijn reputatie niets anders is dan een leugen. Ik weet echt wel wat iedereen over me zegt en hoe ze denken. Namelijk dat ik een casanova ben en altijd wel een vrouw kan verleiden. Gelukkig hou ik me in het openbaar altijd in en heb ik haar het Pergamonmuseum laten zien en daarna de Heilige Kruiskerk. We zijn onderweg naar het vliegveld om naar de volgende stad te gaan. Ik ben benieuwd waar Blair deze keer heen wil.
“We zijn nog op tijd.” Haar violette ogen lichten op als ze naar het matrixbord kijkt. Ze heeft dus al wat in gedachten.
“Waar zijn we net op tijd voor?” Wil ik weten.
“Voor de vlucht naar Athene,” zegt ze met vrolijke ogen. Gelijk herinner ik me weer dat ze die steden in ieder geval gezien wil hebben, voordat Aro roet in het eten gooit. We gaan naar de balie en staan er hooguit twee mensen voor ons te wachten.

Iets later merk ik dat we mazzel hebben omdat er nog twee plekken waren in het vliegtuig naar Athene. Als jij denk dat we naar Athene gaan, heb je het mis. Zelf heb ik een huis in Rafina, net er buiten eigenlijk, en ligt de stad aan zee. Straks als ik even een paar minuten voor mezelf heb, zal ik wel vooruit bellen zodat er een auto klaar staat op het vliegveld. Dus over ongeveer drie uur ben ik terug in mijn vaderland. Het is anders voor het eerst dat ik een vrouw mee neem naar mijn eigen huis. Met onze tassen, gaan we naar de gate en kunnen we doorlopen.
“Weet je wat je in Athene wil zien?” Ik krijg zo het idee dat we best wat langer in Griekenland kunnen blijven.
“Het Akropolis, het Acropolis museum, de Tempel van Zeus en het museum voor Cycladische kunst?” Bij de opsomming kijkt ze mij aan. Alsof ze mijn reactie afwacht.
“Je heb eerst op internet gekeken.” Reageer ik en knikt Blair. “Geen probleem.” Eigenlijk is het wel leuk om zo de toerist uit te hangen. Zij heeft er in ieder geval veel plezier in. “Ik ben wel benieuwd naar de foto's die je gemaakt heb.”
“Dat zal ik pas thuis, in Volterra, uitprinten.” Geeft ze antwoord.
“Ik heb anders thuis wel een computer.” Geef ik aan.
“Wacht maar tot we weer terug thuis zijn.” Lacht Blair. Het blijkt dat wij de laatste twee zijn die aan boord gaan en, zodra we zitten, word er verzocht om de riemen om te doen. Pas als we in de lucht zijn, en onze riemen af kunnen doen, mompelt Blair iets over dat een lens niet helemaal goed zit. Ideaal want dan kan ik even bellen.