** 021

Het is voor het eerst dat ik op Demetri moet wachten. Ik heb me eerst opgefrist en staat mijn tas ingepakt klaar. Dan hoor ik dat de kraan uitgedraaid word. Ik moet echt onthouden dat hij zelf ook behoorlijk ijdel kan zijn als hij wil. Geen gemopper meer dat hij op mij moet wachten. Vooral omdat het nu andersom is. De deur gaat open en komt hij de kamer in. Ik weet niet waar ik moet kijken want hij heeft alleen zijn broek aan. Hierdoor kan ik zijn strakke buik zien en heeft hij wel dergelijk een sixpack. Hij ziet er zeker goed uit.
“Schijnbaar bevalt het je wel wat je ziet.” Hij pakt een overhemd uit zijn tas die zwart is.
“Doe je het soms omdat jij mij per ongeluk gezien heb in Moskou?” Wil ik weten.
“Misschien. Misschien ook niet.” Demetri legt zijn overhemd echter op het bed. “Voel je je soms wat ongemakkelijk?”
“Misschien. Misschien ook niet.” Reageer ik met zijn eigen woorden terug.
“Toepasselijk, ik zou bijna vergeten dat je soms terugkaatst met woorden die de ander zegt.” Hij glimlacht en in een paar stappen staat hij voor me. Zou hij me soms weer willen zoenen? God, ik hoop van wel. Een paar dagen terug in Moskou heeft hij me voor het eerst gezoend. Net als uren geleden tijdens de jacht.
“Demetri,” zeg ik bijna geluidloos en gaat mijn blik voor een moment naar zijn lippen. Vervolgens weer omhoog naar zijn ogen.
“Blair.” Zijn eigen stem is zacht en wat hees. Het volgende ogenblik voel ik zijn lippen op de mijne. Vanzelf doe ik mijn ogen dicht en geniet ik er van. De kus begint teder en een minuut later doe ik mijn mond open voor hem om zijn tong te voelen. Zijn hand ligt ineens in mijn nek en strelen zijn vingers mijn hals. Een zachte kreun kan ik niet tegenhouden. Naar mijn gevoel laat hij me pas een uur later los. “Dit kan niet, Blair.” Door die woorden voel ik me bijna onpasselijk worden. “Daarmee doel ik vooral op ons werk. Ik zou je het liefst op bed willen leggen maar dat is niet verstandig.”
“Jij kuste mij.” Weet ik te zeggen.
“Dat had ik niet moeten doen.” Toch staat Demetri nog voor me en wijkt hij nog geen millimeter.
“Ik verbreek anders wel vaker een regel.” Mompel ik en trek ik zijn hoofd omlaag voor een kus. Ergens verbaasd het me niet dat hij het toestaat en liggen zijn handen op mijn heupen. Om me dichter naar zich toe te trekken. Zelf sla ik mijn armen om zijn nek en tegelijk vinden onze tongen elkaar. Gelijk verandert de kus naar vurig en kan ik hem horen kreunen. Komt dat omdat ik deze keer het initiatief nam. Voor ik het weet, tilt hij me op en lig ik op mijn rug op het bed. Demetri's zachte en sterke vingers vinden hun weg onder mijn shirt naar mijn buik. Mijn handen gaan hun eigen weg over zijn borstkas. Die glad, stevig en gespierd aanvoelt. Het doet me niks dat ik zijn gewicht kan voelen. Ik verwelkom het eerder en wil ik niet dat hij stopt. Opnieuw kan ik een kreun niet onderdrukken als hij mijn hals kust. Juist op dat moment ben ik hem kwijt.
“Blair.” Door zijn stem kijk ik op en blijkt hij voor het bed te staan. “Ik sta niet voor mezelf in als ik verder ga.” Schud hij voorzichtig zijn hoofd. Ongelofelijk, hoe krijgt hij dit voor elkaar? Zijn ogen staan donker en vast door het verlangen. Ik ben het dus niet alleen. “Je wilde nog een kerk en een museum zien voor we verder gaan.” Hij pakt zijn overhemd en trekt hij het aan. Zoals ik gewend ben van hem, is hij volledig in het zwart gekleed.
“Ja,” antwoord ik kort. Aan Demetri kan ik zien dat het niet veel gescheeld had of ik had met hem in bed gelegen.