Part one

Ik kruip uit mijn bed en wandel naar de deur toe. Zachtjes open ik de deur om mijn vriend niet wakker te maken. Ik doe de deur achter me op een kier en knip het licht aan. Stil wandel ik naar de trap doen en stap op de eerste treden om naar beneden te gaan. Ik voel wat dat ik duizelig ben maar dat zal zijn omdat ik nog moe ben en enkel opsta om even naar het toilet te gaan. Halfweg de trap blijf ik toch even staan, dit heb ik nog nooit gehad. Toch vervolg ik mijn weg. Dan wordt het zwart voor mijn ogen.

Ik hoor hoe iemand mijn naam roept, zijn handen schudden aan mijn schouders. Ik open mijn ogen maar het blijft zwart. Mijn mond open ik maar de woorden komen niet. De woorden en klanken die ik in mijn hoofd hoor komen maar niet uit mijn mond. Mijn arm die ik optil, of die ik toch probeer op te tillen voelt zo zwaar aan. Ik krijg er geen enkele beweging in, die voelt aan als lood. De stem die tegen mij praat verdwijnt in de verte en sterft uiteindelijk weg.

Het is net alsof ik geslapen heb. Maar ik ben nog moe en heb niet het gevoel alsof ik gedroomd heb. Ik open mijn ogen. Niets verandert. Ik doe een poging om me op mijn zij te draaien maar het is net alsof er een heel zwaar gewicht dit tegenhoudt. Dit begint frustrerend te worden. Constant probeer ik mijn ogen te openen maar het is net alsof iemand ze heeft gelijmd. Met alles wat ik heb probeer ik te bewegen, te spreken, te roepen. Zelfs huilen lukt niet.

Ik hoor hoe verschillende mensen al pratend dichter bij me komen. "Dokter, zeg nu toch gewoon wat er aan de hand is?" "Ze verkeerd in een coma. Dit wil concreet zeggen dat ze zich niet kan bewegen of kan praten. Geen enkele vorm van communicatie dus. Zelfstandig ademen doet ze ook niet daarom ligt ze aan de beademing." Dat verklaart het irritante gevoel in mijn keel. "We zullen vanaf nu regelmatig controleren hoe het zit met haar hersenactiviteit. Op dit moment ziet die er eigenlijk goed uit, dus weten we niet hoe het komt dat ze niet ontwaakt. We zouden graag willen dat ze zo rap mogelijk wakker wordt. Hoe langer dit duurt hoe slechter voor de gevolgen en revalidatie." "Maar kan ze ons horen dan?" "Dat kan ik niet zeker zeggen maar ik moedig jullie aan om zoveel mogelijk met haar te praten en ook dat er zoveel mogelijk mensen bij haar op bezoek komen. Dit kan haar hersenactiviteit alleen maar stimuleren, omringt worden door mensen die iets voor haar betekenen. Dus vrienden die ze jaren niet heeft gezien of gehoord mogen ook zekers langs komen. Hoe meer, hoe beter." "Dank u dokter." Ik hoor de dokter weg gaat. Met elke stap die hij verder weg van me zet voelt het alsof ik in slaap val.