Chapter 2: Then I saw her

Ik sta hier... Vet als ijs... Bedoel als vuur.... Wetende dat op een dag zal ik twee keer omkomen.

Ik hoop dat ik dood ben... Ben ik dood? Ik kan niet echt bewegen zijn als dat rare droom je krijgt als je het gevoel als iemand houdt je en je kunt niet verplaatsen of iets zeggen. Je moet jezelf dwingen om te stijgen of wakker te worden.

Alles wat ik hoor is een piepend geluid. Ik probeer bij lease bewegen mijn armen.. Perfect het werkte! Oh man uiteindelijk ben ik weg van de planeet aarde in de hemel. HAHA later sukkels ik ben met god nu. Eindelijk kan ik gewoon.

Dat is toen ik mijn ogen opende. Het verblindende licht raakte mijn ogen hard als een stier opnames voor de rode doek, alleen dit keer hij vangt hem.

Ik wrijf mijn ogen en kreunen. Urge... Godverdomme ik ben nog steeds terug op aarde. Ik zweer dat ik heb de verschrikkelijke geluk in de geschiedenis. Verhuisde ik mezelf lichtjes en ik jankte bij de pijn van mijn lichaam. Man die ik voelde me als stront. Wacht even? Dat is toen ik alles zag. De ongemakkelijke lakens, dom pluis harde kussen, de pieptoon, en de dingen die aansluiten op mijn armen en mijn wijsvinger. Ik was in het ziekenhuis. Ik probeerde te gaan zitten, maar mijn hoofd pijn doen als de hel. Ik vochten terug naar beneden en legde mijn hand over mijn hoofd. Wacht waarom er een verband is er. Dan opeens beelden van Corbin en deze andere man flitste in mijn hoofd.

''ROYCE POLITIE KOMEN LATEN WE GAAN'' Corbin schreeuwde. De man, Royce, dat leek me sloeg me in het hoofd met een bierfles. Dan zwart.

Ik kwam terug naar de realiteit en huiverde. Ik ben een harde stevige man, maar niets maakte me emotioneel. Overleven de in goede conditie dit is wat er gebeurt. Ik werd opgeleid om een man te zijn en huilen was voor baby's en poesjes. Ik zeker als de hel was niet een poesje.

Ik heb geprobeerd om een geluid te maken, maar mijn stem was hees en griezelig. Ik verbaasde mezelf. Mijn lippen en mond en zelfs de tong was helemaal droog. Voordat ik kon proberen te achterhalen was was die en hoe zou ik gaan om iemands aandacht te krijgen. Een man met blond en blauwe ogen liep. Een arts.. Huh dit zou interessant zijn.

Hij glimlachte naar me, ''blij dat je het beter doen,'' hij zei en ingevuld wat informatie op zijn kaart.

Ik bracht mezelf en keek hem, ''wie ben je en hoe weet je me''

Hij keek naar me. ZIjn glimlach werd breder en hij gaf een binnenpretje ''nou ik ben verbaasd dat je kent me niet. Mijn vrouw is degene die je de baan als CEO aangeboden... Dat is totdat je het afgewezen''

Realisatie viel me ''mevrouw. Cullen?''

Hij liet zijn schema om zijn zijde en stak zijn hand in mijn zak ''ja meneer''

''Huh... Nu goed laat me met rust'' sit was raar ik wist niet wat te zeggen tegen hem.

''Ja, maar eerst moet ik wil dat je me vertellen wat er gebeurt is'' hij kant lopen naar de kant van mijn bed. Ik gespannen en voelde me een beetje bang. Ik was moe,zwak en pijnlijk. Hoe moest ik om mezelf te verdedigen in deze toestand? Mijn hartslag versnellen en hij merkte.

''Er is geen reden om bang te zijn, zoon''

''Waag het niet noemen me zoon'' ik gromde. Niemand heeft me zo genoemd en niemand zal ooit. Dat geheugen zal voor altijd jagen mij.

Hij hief zijn handen in overgave ''oké, meneer McCarty is dat goed?''

Ik schoot mijn ogen naar hem ''stop zo vrolijk naar me'' mompelde ik op zoek naar mijn handen.

Hij glimlachte ''wat zegt u, meneer McCarty'' en toen gaf hij een glimlach. Ik gaf mijn best 'durf schittering' kijk. ''Wat is er gebeurd?''

''Er was een gevecht. Ik dacht dat iemand intelligent te zijn een arts zou weten dat nu'' ik sneerde.

Hij schraapte zijn keel met een glimlach. Maar ik kon vertellen dat ik raakte een zenuw ergens. ''Shay. Maar ik dacht dat iemand zo slim als je in CEO zou zijn nu inplaats van een afgebroken schattig en appartement''

''Ik opgepikt ''JE KAN NIET iets weten'' ik kon mijn hoofd pompen van woede te voelen en ik voelde me een beetje duizelig van de beweging. Ik negeerde alle pijn die ik voelde in mijn benen, dijen, voeten, borst, rippen, en vooral mijn hoofd en gezicht.

Carlisle leek niet geïntimeerd bij alles wat hij net stond daar naar me te kijken. ''Strijd... OKé. Nou Emmett u 2 gebroken ribben, en je leed kleine blessures, maar ik denk dat volgens jou en je gezicht het zou... Groot zijn.'' Hij pauzeerde kon ik een grom voelen ontsnappen mijn kwetsen borst. Mijn hartmonitor vertraagd weer en opeens sijpelde pijn over en ik huiverde en jankte geraas lijdensweg.

Carlisle zag medelijden met mij. Alsof hij iets wilde zeggen, maar hij kon niet ''je hebt ook een serieuze diepe snee in je enkel'' hij wees naar mijn voet met zijn pen. Ik heb geprobeerd om te verhuizen, maar ik kon het niet voelen. Ik brak mijn hoofd naar hem. ''We moesten het verdoven of u zou in ernstige pijn direct''

Ik zoog mijn tanden. Verdomme... Nu heb ik te lopen op krukken ''nu ga je te hebben om liep op krukken voor ongeveer 2 weken,'' zei hij. Ik bracht mijn handen omhoog en ging janken van de pijn. Geweldig gewoon mijn geluk en ook wat ik voorspeld.

''En waren ga je 's nachts te houden, nu de rechter heeft een manier uitgegeven. Getuigen zeggen dat je door de eerste hit, dus er te zeggen 2 weken van de behandeling of twee weken van de dienstverlening aan de gemeenschap''

''Dat is niet eerlijk,'' zei ik probeerde rechtop te gaan zitten, maar ik was te veel pijn dat ik niet kon het gewoon.

''Wel zie je dat is wat mijn dochter vond ook'' zijn dochter? Wat heb zijn dochter iets te maken met dit? Hel, die de heck is ze?

Ik denk dat Carlisle zag mijn verwarring ''ze is een part-time verpleegster hier, maar ze net afgestudeerd met haar licentiaat in de rechten. Ze is een advocaat en ze erachter over uw situatie de laatste nacht-'' ik sneed hem af.

''Gisteravond... Hoe lang ben ik hier geweest,'' vroeg ik.

Hij zag er een zijn horloge: ''wel in 1 minuut zijn het gaan om 02:30 zodat het ongeveer 12 uur en natuurlijk 30 minuten zou maken''

Ik kreunde weer ''gewoon doden me... Meld dokter''

Hij grinnikte maar voordat hij iets kon zeggen een vrouw liep door de deur. Uhg geweldig. Maar toen gebeurde er iets. Ze draaide zich om haar blonde haar zweepslagen over haar gezicht.

Oh mijn god was ze mooi! Haar ijzige oceaan blauwe ogen doorboord mijne. Ik voelde me alsof ik was in de aanwezigheid van royalty. Ze was een godin. Ze had een witte jas arts,net als de man.

''Hey pa oh en yep, uiteindelijk kreeg ik een kamer juiste vandaag'' ze grapte. Oh my gosh en haar stem... Zo mooi als een engelen, zacht en delicaat. Ze was het mooiste wat ik ooit heb gezien. Mijn hartmonitor ving me uit mijn mijmering. Het klopte harder telkens als ik keek haar aan.

''Meneer McCarty dit is mijn dochter Rosalie. De dame waar ik het over'' Rosalie... Wat een mooie naam voor een mooi meisje.

Ze hield haar hand uit ''hallo meneer McCarty... We gaan het zien van een heleboel van elkaar deze paar weken. Ik hoop dat we pas echt goede vrienden. Ik zal uw therapeut/ advocaat, zodat we kunnen oplossen jup dat hele community doorspoelen knoeien'' ze lachte. Ik denk niet dat ik zelfs merkte haar hand uit.

Haar glimlachte verschoten en bracht ze haar hand terug. De arts fluisterde iets in haar oor en ze knikte. ''Ik ben heel erg voor u wat er gebeurd is um... En je hoeft niet zenuwachtig om me heen te zijn. Ik hoop dat u me erg vriendelijk''

Ik snoof mentaal in mijn hoofd vriendelijke was het llatste wat ik wilde dat mensen voor mij. Urge ik begrijp niet hoe mensen soms zo gelukkig kunnen zijn.

''Nou meneer McCarty ik zie in onze sessie in 30 minuten.'' En met dat ze vertrokken, om wat voor reden mijn hart zonk een beetje. Ik had een ruk aan haar geweest? Goed.

''Ik heb ook nog 2 dochters er mannen weken hier. Edward en Jasper zijn er namen, dus als je ze ooit'' ik keek naar hem. En hij gaf me die vervelende glimlach weer ''kijk uit voor hen. Een verpleegkundige zal hier om u uw lunch maaltijd te geven later om u naar uw therapiesessie.'' En met dat hij vertrokken, maar voordat Carlisle. Het is leuk om je weer te ontmoeten., Emmett'' het is ernstig nog steeds niet herinneren deze man.

Ik ingezakte in mijn bed. Urge mijn hoofdpijn was het doden van de hel uit me. Ik wreef mijn slapen. Ach ja ik zal gewoon tv kijken. Ik heb geen tv gekeken zin mijn college dagen. Dat was een tijdje geleden. Ik kreeg de afgelegen en een commercial voor aar producten. Dan is een advocaat één. IK ZAG HAAR! Het was Rosalie.

''Ik ben Rosalie Cullen. Ik zal vechten voor u,'zei ze. Ik lachte. De lijn was zo oubollig, maar iets in mij nog steeds deed pijn toen ik haar zag. Ik wist niet dat ze hadden advocaat commercials nu. Wow dit was vrij... Griezelig.

Ik zuchtte en kneep de brug van mijn neus. ''Wat heb je gekregen jezelf in'' mijn stem was nog zwak, maar je kon zien dat het was beginnen te beter nu dat ik aan het praten was en wakker,

Dit is dus niet mijn dag. Maar toch... Als ik ooit een goede dagen?Oh ja, dat klopt...

Nooit.