#008

De sirene gaat en squad 3 word om geroepen.
'Ik moet gaan.' Zeg ik ernstig tegen Maya.
'Wacht pap!' Ik draai me om en ze omhelst me.
'Doe voorzichtig.' Fluisterd ze.
Dat beloof ik haar en dan ren ik naar de brandweerwagens. Snel hijs ik mezelf in de kleren en ik stap in de wagen. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Maya bij de chef in de auto mag en dan concentreer ik me weer op mijn werk. Met gillende sirenes rijden we door de straten en we stoppen bij een opslagpand van 7 hoog. De vlammen slaan uit het dak. Er komt een hysterische mevrouw op ons afgerend.
'Mijn Kian, mijn lieve kleine Kian is nog binnen.' Huilt ze.
Ik pak haar vast.
'Waar is hij?' Vraag ik haar rustig.
'Op de 5e verdieping.' Snikt ze.
Ik wenk mijn team en Jones komt er met truck 81 ook bijstaan.
'Goed, Jones, jou team zorgt ervoor dat de weg vrij is voor squad 3 die die jongen gaan zoeken. Zover onze bronnen gaan zijn er ook nog hulp honden in het huis en 4 andere kinderen. Allemaal op de 5e verdieping.' Legt hij uit.
We knikken en maken ons klaar. Het vuur buldert door terwijl ik mijn team met hand gebaren duidelijk maak wat we gaan doen. Ze knikken.
Voor we naar binnenstormen zie ik hoe Maya zich bij de ambulance broeders voegt om te helpen met alle gewonden. Mijn kleine meisje is niet meer klein. Ik schud mijn hoofd en storm dan achter mijn team aan naar binnen. Zodra we de deur open doen slaan de vlammen om zich heen. Gulzig slokken ze alles op wat er op hun weg komt. Het team van Jones loopt voorop met de brandslang. De hitte slaat tegen mijn masker. Zo behoedzaam en zo snel mogelijk gaan we naar boven waar we uiteindelijk op de 5e verdieping komen. We horen kinderen hoesten.
'Chef, we hebben de kinderen.' Brul ik in mijn oortje.
'Schiet op, de vlammen staan me niet aan. Ze komen te hoog uit het dak, jullie hebben 2 minuten.' Hoor ik de barse stem van de chef.
'We hebben 2 minuten dus move!' Herhaal ik.
We versprijden ons.
'Brandweer! Schreeuw om hulp!' Schreeuw ik, ik probeer boven het gebulder van de vlammen te komen.
'Help!' Met een ruk draai ik me om en ik ga op de stemmen af.
Daar zitten een jongen en een meisje. Het meisje ligt opgekruld tegen de jongen aan, haar ogen doodsbang en de jongen heeft beschermend zijn armen om het meisje geslagen.
'Ik ga jullie hier vandaan halen oke?' Het jongetje knikt dapper.
Behendig schuif ik het meisje op mijn arm, daarna volgt de jongen en mijn jas hangt beschermend over ze heen. Zo snel als dat gaat met 2 kinderen ren ik terug.
'Eric schiet op, iedereen is al terug!' Hoor ik de barse stem van de chef.
'Ben onderweg chef, ik heb de laatste 2 kinderen.' Brul ik door mijn oorjte.
'Schiet op, het gebouw gaat zo instorten.' Hoor ik Jones schreeuwen en ik zet er nog een tandje bij.
Het zweet parelt over mijn voorhoofd. Eindelijk zie ik de uitgang. Opeens blijft mijn voet haken en ik val op de grond. Dan zie ik het dak los raken. De kinderen staanop mij te wachten.
'REN!' Schreeuw ik naar ze terwijl ik de pijn in mijn enkel verbijt.
De kinderen rennen naar buiten en ik strompel achter ze aan. Dan stort het dak naar beneden.

POV: Maya
'Eric schiet op, iedereen is al terug.' Zegt de man naast me met een barse stem.
'Ben onderweg chef, ik heb de laatste 2 kinderen.' Kraakt het door de microfoon.
De chef went zich tot mij.
'Jij bent de dochter van hem he?' Ik knik.
'Hij heeft ons verteld dat je een opleiding tot verpleegster volgt. Klopt dat?' Weer knik ik.
'Goed, dan gaan we je hulp nodig hebben tot de volgende ambulance er is.' Zegt hij ernstig.
Opeens komen twee hoestende kinderen naar buiten gerend en de laatste ambulance broeder trekt me mee. Samen rennen we naar de kinderen en het meisje valt in mijn armen terwijl de jongen word opgevangen door de ambulance broeder. We brengen ze snel weg bij de rook en ik laat ze op de stoeprand plaats nemen.
'Heb je een stethoscoop?' Vraag ik een brandweerman.
Hij rent gelijk weg om er 1 te halen.
'Goed, ik ben Maya, hoe heten jij?' Vraag ik het meisje, de jongen word door de ambulance broeder onder handen genomen.
'Lizzy.' Kucht ze.
'Goed Lizzy, ik ga even naar je longen luisteren. Kan je diep inademen?' Vraag ik als ik de stethoscoop aanpak.
Ze knikt dapper en haalt diep adem. Ik hoor geen gekke ruis of zo dus dat zit volgens mij wel goed.
'Heb je ergens pijn?' Vraag ik bezorgd.
Ze schud haar hoofd.
'Waar is mijn mama?' Vraagt ze zachtjes.
Mijn hart breekt, haar moeder zat vast nog binnen. Een nieuwe ambulance arriveert en neemt de kinderen onder hun hoede en ik sta op. Opeens hoor ik de luitenant achter me.
'Eric, hoor je mij. Do you copy?' De porto kraakt maar er komt geen antwoord.
Dan komt er een vrouw naar buiten gerend.
'Het plafond is ingestort.' Hoest ze, de ambulance broeders vangen haar op.
Mijn hart lijkt een vrije val te maken in mijn lichaam. Mijn vader was nog binnen!! Langzaam voel ik mijn voeten in beweging komen en voor ik het weet, voordat ik überhaupt logisch na kan denken, ren ik richting het brandende gebouw maar twee sterke armen houden me tegen. Het is die jongen van gisteren, Thomas.
'Laat me gaan klootzak, mijn vader is daar binnen!' Schreeuw ik terwijl ik in het rond sla.
Hij drukt me stevig tegen zich aan zodat ik geen kant op kan.
'Ik ga je geen zelfmoord laten plegen.' Antwoord hij.
'PAP!' Mijn stem breekt in een snik.

POV: Vader Maya
De twee kinderen rennen naar buiten en ik ren achter ze aan.
'Help!' Ik stop, hoorde ik daar nou nog een stem?
Ik gebaar de kinderen dat ze naar buiten moeten gaan en ik waag me weer naar binnen. Daar onder het puin vind ik een vrouw, haar ademhaling slecht. Ik geef haar mijn zuurstofmasker en ze inhaaleert dankbaar. Ik help haar overeind en samen strompelen we naar de uitgang. Dan klinkt er hard gekraak en een deel van het plafond stort naar beneden. Ik duw de vrouw naar voren maar kan zelf niet meer op tijd weg komen, een stuk puin raakt mijn hoofd en alles word zwart.

In de verte hoor ik mijn porto kraken maar ik heb geen kracht meer om ook maar iets te doen. Achter het puin hoor ik mensen schreeuwen en ik voel mijn ogen weer dicht glijden. Opeens hoor ik een schreeuw die door merg en been gaat.
'PAP!'
Dat was Maya! Met moeite open ik mijn ogen, de vlammen slaan om zich heen. Met al mijn krachten grijp ik naar de porto.
'Ik leef nog, maar ik kan nergens heen.' Zeg ik schor.
Aan de andere kant hoor ik een opgeluchte zucht.
'Hang on buddy, we komen je helpen.' Zegt de luitenant.
Ik sluit mijn ogen weer. Opeens klinkt de stem van Maya door de porto.
'Pap?' Ik grijp weer naar de porto.
'Hey meisje.' Kuch ik.
'Ze zeiden dat ik met je moest praten zodat je wakker bleef.' Zegt ze met bevende stem.
Een brok schiet in mijn keel.
'Ik ben oke, een beetje blauw.' Mompel ik.
Een snik klinkt aan de andere kant van de porto.
'Ze gaan nu het puin weghalen pap.' Zegt ze.
'Hoe gaat het met de kinderen?' Vraag ik vermoeid.
'Ik heb het meisje geholpen.' Aandachtig luister ik naar mijn dochter, gefocust op het wakker blijven.
Wat is mijn kleine meid groot en dapper geworden, denk ik bij mezelf. Wat ben ik een idioot, dankzij mijn eigen stommiteiten heb ik kostbare tijd met haar verloren en dat zal ik nooit terug kunnen draaien. Dan hoor ik allemaal harde geluiden en zie ik het licht van buiten en het vertrouwde gezicht van mijn kameraden. Ze helpen me overeind en ik word naar buiten gesleept.
'Pap!' Ik draai mijn hoofd en ik zie dat Maya zich los maakt uit Thomas zijn greep en naar me toe rent.
'Ben je oke? Oh god, ik was zo bang.' Zegt ze met bevende stem.
Geen tranen, geen trillende handen, alleen een bevende stem. Wat is ze moedig. Haar armen sluiten zich om mijn middel alsof ze me nooit meer los zouden laten. Ik leg mijn hoofd op die van haar en koester de knuffel.