8. Vampire Hunter (Part 2)

Florence
Weer beland ik op mijn rug. Het zweet staat op mijn voorhoofd en ben ik onderhand kapot. Wat wil je ook met een training van bijna drie uur.
“Kom op, ik weet dat je het kunt,” zegt een diepe en rauwe stem, die ook geamuseerd klinkt.
Snel krabbel ik overeind en ga ik weer in de aanval. Al kom ik niet ver want Harry houdt mijn hand op tijd tegen en haal ik uit met mijn andere vuist. Ook die wordt tegen gehouden. Ha, ik heb mijn benen nog. Daardoor spring ik op en, met al mijn kracht, zet ik mijn voeten tegen zijn buik en duw ik hem weg. Wel val ik op mijn rug maar nu rol ik achterover om weer te gaan staan. “Ik kan echt niet meer,” hijg ik.
“Het is ook wel goed zo,” glimlacht Harry.
Ergens irriteert het me wel dat hij zelf totaal niet aangedaan is van de training. Niet moe, niet buiten adem, niet eens een blauwe plek of zelfs maar een schrammetje. Daar benijd ik het hem wel voor.
Dan staat hij opeens voor me. “Sorry schat,” grijnst hij. “Je gaat zeker met sprongen vooruit.” Vervolgens trekt hij me in zijn armen en drukt hij zijn lippen op de mijne. De kus duurt niet zolang. “Ben je echt zo moe?”
Ik schud mijn hoofd. “Eigenlijk ben ik alleen buiten adem. Dat jij niet ademt, kan soms een voordeel zijn.” Ik voel zijn handen om mijn middel en tilt hij me op. Waardoor ik mijn benen om zijn middel sla. “En toch kun je andere dingen doen,” mompel ik terwijl hij mijn nek kust.
Zacht lacht hij. “Hm, ik sta er zelf versteld van,” fluistert Harry. Het moment erop legt hij me op bed en kust hij me weer.

In mezelf glimlachend loop ik de hoek om en een steegje in. De vampier trapt er zo in en volgt hij me. Bijna alsof de dorst hem te veel is.
“Kom hier, schat, ik kan je de sterren laten zien,” hoor ik hem zeggen.
Zonder om me heen te kijken, weet ik dat Harry dichtbij is. Ik draai me om naar de vampier en staan zijn rode ogen haast wanhopig. Geluidloos staat Harry achter de vampier. “De enige die sterren gaat zien, ben jij zelf,” reageer ik.
“Hij gaat terug naar de hel waar hij thuis hoort,” is het commentaar van Harry en in een seconde dood hij de vampier met een dolk in het hart. Zodanig dat er allen nog een hoopje stof over is. “Ik werd niet goed van de manier waarop hij jou bekeek. Het is dat hij verder afgelegen moest zijn want ik kon nog mensen horen.” Tegelijk slaat hij een arm om mij heen.
Om hem een korte kus te geven. Soms is het nog moeilijk te geloven dat ik nu al een jaar met Harry ben. Net als dat we anderhalf jaar samenwerken. Mijn wijk is intussen vampier vrij want alleen degene die net veranderd zijn, komen hier heen. Verder blijven de vampieren uit de buurt. Alleen kijken we wel uit naar Liam, die anderhalf jaar geleden ontkomen is. “Dat zijn de regels. Geen getuigen want anders moeten hun ook opgeruimd worden,” herinner ik hem en trekt hij me dichter tegen hem aan. A die tijd is hij nog steeds vegetarisch en zijn zelfs zijn rode ogen langzaam van kleur verandert. Nu neigt het meer naar bruin met een klein beetje groen erin. Heel apart.

Sinds een lange tijd zou ik vannacht alleen lopen. Harry heeft gezegd dat hij een aanwijzing heeft van waar Liam kan zijn. Zeker dat de vampier zich in Londen bevindt. De vraag is waar. Dus we gaan zo verschillende kanten op. Hij gaat kijken of het een betrouwbare aanwijzing is en ik ga naar mijn wijk, voor mijn ronde.
“Hè, doe je voorzichtig.” Een paar armen liggen om mijn middel.
Gelijk knik ik al en draai ik me om naar hem. “Jij ook.”
Zijn ogen gaan over me heen. “Jij meer dan ik,” glimlacht hij. “Dankzij de trainingen ben je al sterker en wat sneller geworden.”
Voordat we nog iets kunnen doen, gaat de bel en loopt Harry naar de deur. Ik bevestig het kleine dolk om mijn enkel en ga ik naar de woonkamer.
“Waar is ze,” roept een stem. “Je moet met je klauwen van haar afblijven. Geef me een goede reden waarom ik jou zou moeten laten leven. Je bent een vampier...”
Door die woorden, doet Harry juist een stap achteruit en ga ik naar hem toe. Om te kijken wie het is. Tot ik een bekend gezicht zie. “Jace?” Uit bescherming ga ik nu tussen de mannen staan. “Wat doe jij hier? Hoe kom je hier?”
“Ik kon je nergens vinden. Je bent niet meer thuis...”
“Ik ben hier thuis, Jace, dankzij dit werk als een hunter kan ik moeilijk een echte baan hebben om de rekeningen te betalen. Ik ben al een jaar mijn huis kwijt,” snauw ik naar hem. “En van Harry blijf je af.”
Jace vernauwt zijn ogen. “Jij gaat met een vampier om? Dit is tegen de regels...”
“Hij is mijn vriend,” onderbreek ik Jace. “En waar was je dan een jaar geleden toen ik mijn huis net kwijt raakte?”
Harry schraapt zijn keel. “Jace, ik ben niet bepaald de stereotype vampier. Ik overleef op dierenbloed. Al meer dan een jaar werk ik met haar en we zijn een sterk team.”
Maar Jace snuift wat. “Bloed is bloed, wat doe je als er geen dieren meer zijn?”
Om nu te merken dat Harry zich meer ontspant. “Dieren zullen mensen overleven. En het is niet zo dat ik elke avond hoef te drinken. Trouwens, je kunt mij beledigen wat je wilt maar niet Floor.” Hij maakt zich nog iets groter om Jace te kunnen intimideren.
Ik leg mijn hand snel om zijn pols. Gelijk is het verschil te merken en draai ik me om naar Jace. “Wat is er nou belangrijker? De wijk is veilig en vampier vrij. Geen slachtoffers, geen getuigen en geen klachten.”
Nu lijkt Jace ook eindelijk zich wat te ontspannen. “Dit is tegen de regels, Florence...”
“Ik dacht dat het belangrijkste is dat mensen niks weten van vampieren en dat ze veilig zijn. Harry doet werkelijk waar geen mens kwaad. En door samen te werken, kunnen we een groter gebied beschermen.” Opnieuw laat ik hem niet uitpraten. “Zelf vind ik het een geruststelling om te weten dat er iemand extra is. Om een soort plan B te hebben. Je kunt vertrekken.” Ik trek de deur verder open als een teken dat hij weg kan gaan. “En bedenk je even dat hij je al lang had aan kunnen vallen en je bijten. Wat hij niet doet.”
Jace kijkt van Harry naar mij. “Prima, maar als ik merk dat het je werk beïnvloed dan lig je eruit. Is dat duidelijk?”
“Even dat je het weet,” begint Harry dan. “Of ze nu officieel bij de hunters hoort of niet, ze blijft toch werken. Ben je dan vergeten wat haar motivatie is om dit te doen? Daar heeft ze jou niet bij nodig.”
Jace zijn ogen worden donker. “Is dat waar? Blijf je het hoe dan ook toch doen?”
Ik knik meteen en sla ik mijn arm om Harry heen. “Ja, of ik nou een hunter ben of niet, ik blijf vechten tegen vampiers. Voor degene die echt op mensenbloed leven, bedoel ik.” Kort glimlach ik naar de man naast me.
“Laten we gaan. Ik ga kijken of de aanwijzing betrouwbaar is. Hij is de enige die nog over bleef.” Harry geeft me een kus op mijn voorhoofd. “Voor de zon opkomt, ben ik al terug. Misschien eerder.”
Jace' mond valt open van verbazing terwijl Harry juist vertrekt. “Dit geeft mij heel sterk het idee dat jullie echt een stel zijn.”
“Wij zijn de Bonnie en Clyde in de vampierenwereld. Niemand komt nog mijn wijk in en anders is het een nieuweling, die nog niet weet wie we zijn.” Ik duw hem naar buiten en sluit ik de loft af met mijn sleutel. “En ja, we zijn ook een stel.”
Het is te zien dat Jace een vies gezicht trekt. “Gadverdamme, het is een vampier. Er zijn dingen die hij niet kan. Je zal nooit een gezin hebben, kinderen krijgen...”
“Je zal nog verbaasd zijn van wat vampieren gewoon kunnen. En kinderen?” Ik zucht boos om zijn opmerking. “Hoe graag ik het zou willen, kan ik geen kinderen krijgen. Mijn opties zijn beperkt.” Juist hierdoor zit ik er aan te denken om ook te veranderen. Dan kunnen Harry en ik echt samen blijven. “Je kent me niet eens echt dus je zou me niet zo snel moeten veroordelen. Dag Jace.”

Tijdens mijn ronde is het nog best rustig en heb ik nog geen vampier gezien. Iets wat ook niet zo vreemd is. Toch voel ik op sommige momenten ogen in mijn rug maar als ik me omdraai, is er niks te zien. Ik kan het niet van me af zetten en weet ik gewoon dat iemand me in de gaten houdt. Pas na een paar straten, zie ik dat er iemand languit op een muurtje ligt. Eerder alsof hij van de maan ligt te genieten.
Net als een opgetrokken been en de ander hangt nonchalant los. “Wat doet een schoonheid als jij op dit tijdstip nog buiten,” klinkt zijn stem als ik dichterbij kom.
Hm, wat langer haar, wat stevig gebouwd en meer kan ik niet zien omdat hij op een muurtje ligt dat zeker een paar meter hoog is. Op een manier dat er bij mij een alarmbel gaat rinkelen. Vampier. “Wat doe jij nog buiten,” kaats ik terug.
Voor ik nog iets kan doen, springt hij soepel omlaag. “Ik zoek iemand om mee te spelen. Zin in een spelletje?”
“Wat geeft het weg dat ik mogelijk zin heb in een spel,” reageer ik met een opgetrokken wenkbrauw en doe ik een stap in zijn richting. “En wat als ik daar geen zin in heb?”
Zijn rode ogen verraden hem gewoon en bedenk ik een tactiek. Wat nog niet echt wil komen maar dat komt door de vampier tegenover me. “Moet je niet weg rennen? Ik heb niet bepaald normale ogen...”
Nog voordat ik hem uit laat praten, draai ik om mijn as en trap ik hem in zijn maag om meer afstand te creëren. De vampier valt achterover en rolt door over zijn schouder om weer overeind te gaan staan.
“Dat is nou niet echt aardig. Maar oké, ik geef je een keus. Ik kan het snel en pijnloos doen of ik martel je op elke manier die ik ken voordat ik je leeg drink,” gaat hij verder.
Ik schat hem rond de een meter tachtig, gespierd maar slank en denk ik dat ik hem niet mag onderschatten. “Je kunt het proberen,” zucht ik. Is dit nou een nieuweling of niet?
Dan beweegt hij opeens en komt zijn hand omhoog. Welke ik net op tijd kan ontwijken door er onder door te duiken en sla ik mijn vuist in zijn buik, waar ik hem eerder getrapt heb. “Oeh, je kunt nog vechten ook. Ik hou wel van een uitdaging.” Hij likt over zijn tanden en kan ik zijn hoektanden zien.
Sorry, ik heb liever dat ik Harry's tanden zachtjes over mijn nek gaan. Hij is daarin de enige die dat mag doen. Ik val nu zelf aan en heb ik mijn dolk gepakt.

“Floor,” hoor ik een stem roepen. Een bekende stem maar het haalt me niet uit mijn concentratie en worden mijn handen vastgehouden. Kort trek ik een wenkbrauw op en maak ik een salto in de lucht over hem heen. Daarbij de vampier mee gooiend en zonder hem nog een kans te geven, gooi ik een kleiner dolk naar zijn hart.
“Fuck,” kan hij nog zeggen voordat hij verandert in stof.
Het volgende moment heb ik een paar armen om me heen. Harry, weet ik. “Je blijft van haar af. Waar ben je lafaard!”
In zijn armen draai ik me om en zie ik iets bewegen vanuit mijn ooghoek. Om omhoog te kijken en zie ik een bekend gezicht. Liam.
De vampier, een oude bekende van Harry, springt glimlachend van het puntdak van een huis af en land hij slechts een paar stappen van ons af. “Je hebt Andy ook al vermoord. Hij was mijn beste vriend...”
“Liam,” onderbreekt Harry hem. “Je weet wat dit betekend.”
Meteen begrijp ik dat hij het over een gevecht heeft waarbij slechts een van hen het zou overleven. Beschermend ligt zijn arm om me heen. “Dat is het risico,” zeg ik tegen de vampier. “Elke vampier weet dat de hunters bestaan en andersom. Als hij voorzichtiger was, had hij kunnen ontkomen. En je bevindt je in mijn wijk die ik hoor te beschermen.”
Liam schudt zijn hoofd. “Oh, daar heb ik hem echt wel over verteld en hij heeft zijn nut al bewezen want ik weet hoe je vecht, beweeg en je zwakke punt. Ik kan je makkelijk aan. En je hebt gelijk in een ding, Andy wist heel goed dat hij toch aan zijn eind kan komen. Ik kan hem makkelijk missen.”
Die gek heeft een vriend ingezet om er achter te komen hoe ik werk? Hoe dom kun je zijn? Maar... aan de andere kant, betekend dat hij niemand vertrouwd. Zelfs zijn eigen vrienden niet meer. Ik krijg een kus op mijn lippen van Harry.
“Dus het is waar? Je bent verliefd op een hunter?” Liam doet een paar stappen in onze richting.
Aan de kus en zijn knuffel, weet ik dat het zijn manier is om afscheid te nemen. Nee, niet doen. Maar het volgende moment, vliegt hij Liam al aan.

Door hun snelheid en kracht, kan ik niks anders doen dan het gevecht te volgen met mijn ogen. Dat gaat zo snel en zou ik Harry slechts in de weg lopen. Juist dan dat Harry achterover vliegt door de kracht van een vuist van Liam.
“Ik zal er van genieten om haar bloed te drinken,” grijnst hij vals. “Dierenbloed maakt je zwak, Hazz.”
Harry springt moeiteloos overeind maar Liam staat al bij mij.
Weliswaar dat ik me niet zomaar overgeef, vecht ik wel met de vampier. Juist hiervoor train ik constant. Niet te vergeten dat hij Harry belachelijk maakt waar ik bij ben. Daardoor boks ik in een reeks van korte stoten in zijn buik. Met een pirouette, maai ik zijn benen onder hem vandaan en beland hij op zijn rug. Toch ben ik niet zo feilloos als de twee vampieren want ik raak wat buiten adem.
Liam lacht wat en springt omhoog met een salto. Om blijkbaar net achter me terecht te komen. “Je bent een uitdaging...”
Ik trap tegen zijn scheenbeen, draai me om om hem in zijn kruis te schoppen. Waar ik totaal geen probleem mee heb en pak ik razendsnel mijn dolk van mijn enkel. Alleen nu reageert Liam zo snel dat mijn dolk uit mijn hand valt en voel ik tanden in mijn nek.
“Je weet niet wat je doet, Liam,” gromt Harry dan zo laag dat ik nog nooit gehoord heb. “Ik kom achter je aan.”
Ik maak gebruik van de situatie en weet ik het andere dolk, van mijn andere enkel, te pakken. “Hé Liam,” begin ik. Gewoon even dat hij zich wat opricht is genoeg.
“Ja, schat, je smaakt lekker...”
Zonder na te denken, ram ik het kleine mes in zijn hart. “Als ik ga, neem ik je met me mee,” mompel ik en moet ik vechten om mijn ogen open te houden.
Liam's ogen sperren zich wijd open. Alsof hij nu pas begrijpt wat er gebeurd is. Maar iets zeggen kan niet meer.
Ik val omlaag en is Liam overgaan in stof maar ik land in een paar armen.
“Floor, kom op, hij heeft niet zoveel gedronken. Je kan dit overleven,” klinkt Harry's stem wat verdrietig.
Ergens weten we allebei dat dit heel goed het einde is voor mij. “Harry, ik... je weet...” Ik slik moeilijk en voel ik de pijn in mijn lichaam van het vechten. Eerst met die Andy en daarna nog eens met Liam. “Ik ben op dit moment te zwak, Harry.” Even doe ik mijn ogen dicht tegen de pijn. “Je weet zelf ook wel dat dat niet gaat gebeuren,” mompel ik nu. “Ik wil je niet kwijt. Verander me.” Dat laatste fluister ik. “Ik hou van je.” Mijn ogen vallen dicht. Die twee gevechten hebben ook echt het uiterste van me gevraagd en ben ik te uitgeput om hiervan te herstellen.
“Ik hou ook van jou,” hoor ik de gefluisterde woorden van hem en wordt het echt zwart voor me.