Hoofdstuk 1

Ik voelde hoe mijn kop drieduizend keer ronddraaide, ieder geval, zo leek dat. Ik voelde mij simpel gezegd niet goed.
Meer was er niet over te zeggen.
Ik had amper kracht mijn ogen open te doen, maar het lukte!
Alles om mij heen leek in puin te liggen, het was stil en verlaten en ik leek alleen te zijn. Hoewel de klank van de wind enorm dof klonk wist ik vrijwel zeker dat ik nog leefde. Maar alleen.
Simpel gezegd ik voelde niet de pijn die ik eigenlijk had.
Ik wilde opstaan, maar er kwam geen enkele beweging in mij voort. Alsof ik als een vlieg vast zat aan een vliegenplakkerigvangding, maar dan aan de grond.
Een lichtelijk gekreun verliet mijn bek, het was een instinctief iets. Op dat moment had het voor mij geen doel. Maar misschien had het wel voor iemand anders.
Een groene waas hing voor mijn ogen, iets wat mij nu pas was opgevallen.
"Fijn dat je wakker bent." Een stem die ik herkende sprak tegen mij.
Niet veel later stond diegene voor mij, en ik herkende hem meteen.
"Pi...." Het kwam er erg vermoeid uit.
Er was wat met Pi aan de hand, zijn vorm was doorzichtiger dan anders. Alsnog maakte hij een lach.
"Het is te vroeg voor jou om hier te sterven dus ik dacht, misschien kon je wat hulp gebruiken." Hij zei het zo rustig alsof hij niet wist dat er iets mis was met hemzelf.
Ik wist niks te zeggen, als ik überhaupt dat op dit moment nog kon. Ik probeerde mij te bewegen, ditmaal lukte dat, maar veel kracht had ik er niet mee.
"Alles komt goed, Dave, je moet iets beloven." Toen wist ik het zeker, hij wist heel zeker wat er met hem zal gebeuren.
"Pi... Nee..." Hij gaf zichzelf op voor mijn leven.
"Stil Dave. Beloof mij dat je, je eigen leven kiest. Je hoeft geen uitverkornen te zijn als je het niet wilt... Wij hadden het recht niet te kiezen voor je om er één te laten worden, daar hadden wij het recht niet op. En zie wat het ons bracht, we hadden bijna jou vermoord. Dit is mijn manier om te zeggen dat het mij spijt. Alsjeblieft, leef zoals jij dat wil... Het koste mij jaren om dat pas uit te vinden wat het goeie was. Dus toe, dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik je kan helpen. We zien elkaar waarschijnlijk nooit meer terug, dus alsjeblieft! Maak deze belofte, voor mij... Voor jezelf..." Ik zag hoe zijn lichaam steeds meer vervaagde en snapte maar half wat hij bedoelde. Maar zover het kon knikte ik als bevestiging.
"Dank je Dave, fijn om je gekent te hebben, ik zal onze vecht sessies missen." Hij keek wat verdietig en even leek het alsof er tranen naar beneden vielen. En ook ik voelde hoe de tranen achter mijn ogen brandde, een kans te krijgen te ontsnappen, maar ik hield mij groot.
"Het spijt mij voor mijn koppigheid, die ik niet aan de kant kon zetten"
"Dat heet gewoon drakentrots." Zei hij droog, wat voor een raar moment zorgde. Ik wist alleen niet dat, dat het laatste was dat hij tegen mij zal spreken. De groene waas verdween en ik kon opzich weer goed bewegen, maar van binnen was ik gebroken. Ik wist dat ik een goeie vriend had verloren.