De zee (en een belangrijke mededeling)

mijn lange haren waaien in mijn gezicht als ik op de rand van de pier ga zitten. voor mij ligt de uitgestrekte zee. de golven lijken wel gigantische schuimbekkende monsters, die op de kust en houten palen van de pier inslaan. een voor een voel ik kleine en grote druppels neervallen en binnen enkele minuten lijkt het alsof de hemel is opengebarsten. op het strand loopt een enkele toerist die haastig op zoek is naar een plek om te schuilen voor de wind en regen. in de verte zie ik een vrachtschip varen en dichtbij loopt er een moeder snel naar haar spelende kind toe om naar binnen te gaan.
ik laat mijn handen over het natte materiaal van de pier glijden en voel de groeve van het hout. naast mij staat een klein cafeetje van houten planken waar mensen aan het schuilen zijn voor de regen. het is een charmante gelegenheid. ik zou er zeker heengaan als niet de helft van het tjokvolle strand er naar binnen was gegaan. pas als mijn bruine haar aan mijn gezicht gaat plakken door de regen, geef ik het op en loop ik het café binnen.
zodra het opgehouden is met regenen haast ik me weer naar buiten om op mijn oude plek op de, inmiddels glad van de regen, pier in te nemen. zodra ik daar zit voel ik de angst in mijn lichaam afnemen. als een deksel die van een overkokende pan is afgehaald of een dop van een tube tandpasta die onder druk stond. zodra ik van binnen weer helemaal rustig ben voel ik dat iemand naar mij kijkt. als ik me omdraai staat er aan het einde van de pier een jongen. hij draagt een groen T-shirt en een spijkerbroek en hij heeft zwart haar.hij kijkt me aan en laat mijn ogen niet los. met een heel klein gebaar vraag ik hem om dichterbij te komen