Daar waar je hoort!

“Godverdomme Harry, wil je op zijn minst doen alsof je je best doet?” brulde mijn stem over het plein, Harry keek me even fel aan. Dan wendde hij zijn blik echter af en stapte weer op zijn bezem. “Alicia, jij kan gaan en die ogen van je gaan uitslapen, want je bakt er niks van!” Het meisje, tussen de andere leden van het team verscholen keek me gekwetst aan. “kom op bol af, dan krijg ik misschien nog wat nuttig uit de rest.” Met de tranen over haar wangen bollend liep Alicia naar de kleedkamer. “Fred, George, wees blij dat ik die knuppel niet vast heb, want je had allebei een klap rond je oren gekregen. Hou je mond!” schreeuwde ik erachter toen George grijnzend zijn mond opendeed. Zijn kaken klapte opeen en hij keek me beschuldigend aan. “Katja en Angelique, jullie mogen jullie ook wat meer inspannen als jullie willen dat Griffoendor ooit nog eens de beker wint!”
“Oliv..”
“hou je kop, dit is de slechtste training die ik ooit gezien heb, en jullie bakten er al niks van!” een gekwetste stilte hing over de teamleden, maar dat kon me weinig schelen, bende niksnutten. Beseften ze niet hoeveel tijd en moeite ik in het team stak? Wat kreeg ik als dank, trainingen die meer leken op het speeluurtje bij de kleuters dan een stel gepassioneerde tieners die zich vol overgave in een sport storten. Moest ik mijn eigen naam niet hoog willen houden had ik op dat moment meteen de training gestopt. Maar zo was ik niet. “Nog een half uur, toon me verdomme dat ik er niet verkeerd aan gedaan heb om jullie in dit team te nemen!” Het team snelde de lucht in.

Even later kwam Harry naar me toe met de snaai in zijn hand, hij grijnsde, maar in zijn ogen lag een zekere twijfel. Ik knikte “je kan gaan douchen. Als je Alicia er ziet, zeg dan dat jullie er nog even moeten wachten.” Harry knikte bedeesd en liep naar de kleedkamers. Even later liepen de andere teamleden en ikzelf ook zwijgend naar de kleedkamers. “Dit was een rotslechte training” zei ik, eens binnen. “Dit moet beter, en ik meen het dit keer. Training is géén speeltijd. Ik neem dit toernooi serieus en ik moet zeker zijn dat jullie dat ook doen.” Ik zweeg even en keek de afgewende gezichten aan. “Is dat zo of niet?” vroeg ik met enige stemverheffing.
“Ja Plank” klonk het mompelend.
“Bewijs het me dan volgende week!” De teamleden schuifelde de kamer een beetje beschaamd uit. Angelique bleef echter op de bank zitten en keek me aan. De emotie op haar gezicht was moeilijk te lezen. Afkeuring?
“wat?”
Ze zei niks en bleef me aanstaren, uit het hele team was zij de enige die me soms tegensprak. Echt tegensprak, niet zoals een grapje van Fred of George. Ze stond op en kwam een stap naar me toe, nu kon ik de uitdrukking in haar gezicht wel duidelijk lezen: Woede. “Je was wel in vorm vandaag.”
Spuwde ze. Ik staarde haar even verbluft aan en tegen de tijd dat ik me had herpak, blafte ze verder. “Alicia verdiende het niet om zo vernederd te worden! Harry is pas twaalf, je verdomde geroep traumatiseert hem nog eens.” Ik trok mijn wenkbrauwen op, maar ze was nog niet klaar. “Je bent een rotzak! Je breekt mensen in plaats van ze te trainen!” Mijn opgetrokken wenkbrauwen trokken nu verbazingwekkend dicht tot bij mijn ogen. “Kwets ik jou, Angelique?”
“..wat.. mij? Nee natuurlijk niet!”
“Waarom zeur je dan?” mopperde ik nu terug.
Even uit haar lood geslagen staarde ze me aan. “Je bent het niet waard aanvoerder te zijn.” Siste ze. Ik blokkeerde haar in haar poging tot wegdraaien. Ze schrok van mijn stevige hand op haar schouder en de woede in mijn ogen. “Wat?” fluisterde ik dreigend stil. “Je hebt geen idee, ofwel? Ik moet jullie uitkafferen af en toe, ik moet wel!”
“ach Oliv..”
“Ik steek al mijn energie in dit team en dan doet het pijn als ik zie dat mijn team niet met diezelfde overgave voor mij vecht!”
“Dat doen we wel” stribbelde ze tegen.
“Nee niet waar!” brulde ik nu. Snapte ze mijn pijn niet? De pijn die enkel erger werd als ze het ontkende. “Je moet het niet ontkennen, Angelique, je moet het zelfs niet bekennen, je moet er alleen wat aan veranderen! Hoe stel je voor dat ik je dat duidelijk maak?”
“Je kan het gewoon zeggen.” Zei ze zeurderig. Ik liet een verontwaardigde zucht los.
“Denk je dat dat zal helpen?” ik staarde in haar furieuze ogen, die verzacht waren tijdens onze discussie. Ze slikte. “Als jij ooit aanvoerder bent, zal je het misschien begrijpen.” Vulde ik zachter aan. Ze brieste nu minachtend, alsof ze haar eigen woede uit mijn kalmte haalde. Ik keek haar woedend weer aan en ze wendde haar blik af, wetende dat ze toch zou verliezen. Ik liet haar arm los en staarde haar even na, terwijl ze naar het schoolgebouw liep. Ik zakte op de bank neer en dacht tegen mijn zin na over haar woorden. Ik was altijd al een strenge aanvoerder geweest ik had wel al eerder eens geroepen en was al meerdere keren kwaad geweest. Mijn peptalk voor de wedstrijd maakte dat altijd goed. Misschien was ik vandaag harder geweest, maar nog nooit eerder was een training zo onrespectvol verlopen. Hoe had ik dan moeten reageren op dit wangedrag tegenover mijn passie. Het deed me niet veel dat Angelique me toe schreeuwde dat ik een slechte aanvoerder was, ik wist best dat ik mijn fouten had. Maar wat zij en de anderen tijdens hun speeluurtje toonde kwetste me veel dieper. Ik hield van Zwerkbal en ik had altijd geloofd dat mijn team dat ook deed. Is een lossere ‘speel’training dan zo misplaatst? Zei een stemmetje in mijn hoofd. Ik legde mijn hoofd tegen de muur achter me en staarde naar de doos met ballen die voor me stond. Een luide zucht verliet mijn lippen , was ik zo onredelijk geweest? Ik sloot mijn ogen en liet mijn gedachten dwalen. Mijn grommende maag bracht me even later weer terug naar de kleedkamer, terug naar Zweinstein, terug naar dit leven waarin zwerkbal het enige belangrijke in mijn leven leek te zijn. Ik stond op en liep naar het kasteel, waar ik even later de grote zaal binnen liep. Mijn ogen gleden langs de griffoendor tafel terwijl ik er heen liep. Harry keek op met een mengeling van gevoelens, waarin radeloosheid alle anderen overtroefde. In het langs gaan klopte ik even bemoedigend op zijn schouder, zonder hem aan te kijken. Ik zag dus niet hoe zijn eerst geschrokken gezicht overging tot een tevreden glimlach, die een tikkeltje trots uitstraalde naar zijn roodharige vriend. Ron keek Harry bewonderend aan. Ik liep verder en naderde Fred en George , die beiden opkeken. Ik gaf hen een knipoog en ze beantwoordden die beiden met een brede grijns, meer had je niet nodig bij jongens. Waarom moesten meisjes toch altijd zoveel ingewikkelder zijn? Alicia zat met rode ogen naast Katja en tegenover Angelique, geen van hen zag me aankomen. Ze schrokken toen ik naast Angelique ging zitten en Alicia probeerde verwoed haar gezicht droog te wrijven. Ik keek naar Angelique, maar ze ontweek mijn blik zorgvuldig, het was Katja die met dit keer kwaad aankeek. “Jezus is het besmettelijk?” mompelde ik, waarop Angelique rood werd en Katja’s ogen over en weer flitsten. Meisjes zijn wel degelijk veel moeilijker dan jongens. Alicia concentreerde zich op haar bord en deed alsof ze niet merkte dat ik haar aanstaarde. Ik schraapte mijn keel maar ze keek niet op. “Alicia” zei ik waarop ze verstijfde. “sorry” mompelde ik. En hoewel ik met de grootste moeite mijn ’fout’ toegaf, interpreteerde ze mijn mompelende als niet-gemeend. “Goede trainingen zijn belangrijk” vervolgde ik iets zekerder. “zeker bij goede spelers” haar ogen priemde even in die van mij en wendde zich dan weer geschrokken af. Tranen vulde haar ogen weer. Wat deed ik nu weer verkeerd? Uit mijn ooghoek zag ik Katja glimlachen, zij was de enige die me aankeek. Verward keek ik nu ook naar haar. “Ik wil je wat vragen” zei ze. Ik slikte, verward. “kom je even mee?” vroeg ze, maar ze wachtte duidelijk niet op een antwoord want ze stond al op. Snel stond ik op en volgde ik haar de zaal uit. “Dat was lief van je.” Zei ze zodra we buiten waren. “Maar ze huilt weer.” Zei ik verward. Katja lachte, ze lachte me uit! “Ze is ontroerd, Olivier.”
“…”
“Je noemde haar net een goede speler. “
“Ze is ook een goede speler, jullie allemaal. Wat is daar nu zo..”
“Ze dacht dat ze het team uit zou moeten.”
“wat? Waarom?”
“Omdat je zei dat ze niet goed speelde.”
“jamaar..” Ze onderbrak me niet meer, net nu ik wou dat ze me onderbrak, omdat ik niet wist hoe ik die zin moest vervolledigen. Ondanks al mijn verwarring zag ik dat Katja’s ogen ook vochtig waren. “Wat heb jij nu?”
“Je bent zo schattig als je niet weet wat je moet doen”
Nu stond ik al helemaal met mijn mond vol tanden. Ik staarde haar aan, niet wetend wat ik anders kon doen. “ nu zijn de rollen eens omgedraaid” zei ze knipogend, waarop ze een stap dichterbij zette. “Dus ben ik nu..kan ik..heb ik..”
“Je bent weer helemaal onze favoriete aanvoerder.” Antwoordde ze al. Kon ze gedachten lezen? Waarom was ze zo dichtbij?
“Olivier”
“ja?”
“Hou je nog van andere dingen dan Zwerkbal?” Nee was het antwoord, maar op de een of andere manier kwam dat er niet uit, ik kwam niet verder dan “uh..” en vervloekte mezelf. Wat was er mis? Ik was zeker van mijn antwoord waarom was mijn stem dat dan niet?
“Zoals meisjes?”
“uh” weer die stomme klank, die ik om onverklaarbare reden echt al haatte.
“laten we dat als ja aannemen.” Zei Katja, nogal zelfzeker. Ze drukte haar lippen tegen de mijne en ik schrok te hevig om te reageren zoals ik dat op die moment wou. Binnen seconden gehoorzaamde mijn lichaam nog minder, in plaats van verward weg te springen, sloten mijn armen haar in en trokken haar tegen me aan. Toen ik uiteindelijk mijn ogen opende en in de hare keek besefte ik waarom ik eerder niks meer dan ‘uh’ over mijn lippen kreeg en waarom mijn lichaam niet gehoorzaamde aan mijn verwarde geest. Mijn lichaam wist meer van meisjes, begreep ze beter. En nu mijn lichaam het me duidelijk maakte, snapte ook mijn geest dat dit precies was waar ik wou zijn, bij Katja. Dicht bij Katja, ik hou nog van andere dingen dan Zwerkbal.

Nu zoveel jaar later in de kleedkamers van Pullover united krullen mijn lippen omhoog als ik aan die tijd terug denk. Katja had veel aan me veranderd. Mijn houding tegenover het team verzachtte weer, maar mijn passie voor Zwerkbal bleef, altijd. Ik kon er enkel in doorbreken omdat ik anderen en mezelf toeliet van fouten te maken, daarbij had Katja mij geholpen. Fouten zijn de beste leermeesters, zoals zij steeds zei. Fouten maken Zwerkbal beter, niet slechter. Zij bracht het laatste puzzelstuk dat me perfect in evenwicht hield. Dankzij haar was ik hier, hier op dit groot Toernooi, in dit groot team, daar waar ik hoorde. Daar waar ik, Olivier Plank verdiende te zijn.