Een droomleven?

Ginny staarde uit het raam, naast haar wasten de borden zichzelf af. Het was donker buiten. Donker, zo voelde ze zich. Sterk was ze altijd geweest en graag had ze Harry gezien. Maar het leven met de bekende Harry Potter was lang niet altijd rozengeur en Maneschijn. Het was vandaag de dag dat Voldemort vijftien jaar dood was. Harry was dus de hele dag weg, zijn faam riep hem. En zij, Ginny bleef thuis met de kinderen. James, Albus en Lily, hun namen had hij ook allemaal gekozen, allemaal waren ze vernoemd naar personen die voor hém belangrijk waren. Maar het was Ginny die met de luiers zeulde, die tussen het gehuil zat, die de problemen tussen de ruziënde kinderen zat. Uit de badkamer klonk James’ geërgerde stemmetje: “Albus, stop ermee!” Ginny zuchtte. Lily lag al in haar bedje, maar James en Albus stonden samen onder de douche. De kinderen waren negen, zeven en vijf. “Wanneer stoppen ze nu ooit eens met ruzieën” dacht Ginny gepiqueerd. “Albus” krijste James, waarna een luide bonk klonk, gevolgd door een krijsende Albus. Ginny draaide zich geschrokken om en liep naar de badkamer. Albus krijste de longen uit zijn lijfje en greep met zijn handje naar zijn hoofd. Met ogen zo rood als haar haar keek Ginny fel naar James, die zijn broertje geschrokken aankeek. Ginny draaide de kraan toe en hield een washandje onder het koude water in de lavabo. Ze legde het washandje op Albus’ hoofdje en legde zijn bevende handje ertegen. Dan greep ze fel James arm en sleurde hem de badkamer uit. In het voorbijgaan griste ze een badjas van de kapstok. Ze slingerde haar zoontje in de zetel en gooide de badjas achter hem aan. James greep naar zijn pijnlijke arm en tranen bolden uit zijn oogjes. Ginny stormde al weer terug naar de douche, waar Albus nog steeds schreeuwde. Ze sloeg een handdoek om heen en nam hem sussend op. Terwijl ze naar de woonkamer wandelde, krijste Albus in haar oor en besefte ze, dat ze een meid geworden was, gevangen zat ze in hetzelfde leven, dat enkele jaren ervoor haar doomleven geweest was.